Δεν είναι λίγες οι φορές που καταλήγουμε να συγχέουμε την έννοια της δικαιοσύνης, μ΄αυτό που ονομάζουμε αίσθηση δικαίου. Δύο όροι που αν και – κατά την εκφορά τους- αντηχούν το ίδιο, έχουν ουσιαστικές διαφορές. Για παράδειγμα, ενώ η δικαιοσύνη, βασίζεται σε κάτι σταθερό και αμετάβλητο, όπως είναι οι νομοθεσίες και τα αποδεικτικά στοιχεία, η “αίσθηση δικαίου” επηρεάζεται από την εκάστοτε αντίληψη γύρω από το τι θεωρείται δίκαιο και σωστό από την κοινωνία και που εύκολα μπορεί να μεταβληθεί κατά το δοκούν από διάφορους φορείς που συμβάλλουν στη διαμόρφωση της κοινωνικής γνώμης, όπως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Ο ρυθμιζόμενος αυτός χαρακτήρας της “αίσθησης δικαίου”, μπορεί να οδηγήσει σε σκοτεινά μονοπάτια και – μιας και μιλάμε για ΜΜΕ- σε περιστατικά διαπόμπευσης με καταστροφικές συνέπειες για τα άτομα που την υφίστανται. Αν τώρα λάβουμε υπόψη τα έντονα ρατσιστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας και την αγάπη των μέσων να τα “καταχράζονται” προς όφελος τους, πόσο σίγουροι μπορούμε να είμαστε για το δίκαιο χαρακτήρα αυτής της “αίσθησης δικαίου”;
Το χειρότερο απ΄όλα είναι πως θύματα αυτής της (δυσ)διάκρισης μπορούν να πέσουν και δικαστικοί λειτουργοί, που διαχειρίζονται υποθέσεις δικαιοσύνης.
Ίσως το πιο πρόσφατο παράδειγμα, η υπόθεση του ηθοποιού που κατηγορείται για τον βιασμό ενός ταξιτζή. Δεν είναι λίγα τα κενά της υπόθεσης αυτής. Αντιθέτως είναι τόσα, ώστε να προβληματίζουν για την εμμονή ενοχής των δικαστικών λειτουργών που την χειρίζονται.
Σήμερα πραγματοποιείται μια συνέντευξη τύπου σχετικά με την ακραία ομοφοβική και άδικη συμπεριφορά των δικαστικών λειτουργών που χειρίζονται τη συγκεκριμένη υπόθεση.
Την ίδια στιγμή που τα μέσα επιλέγουν να ενημερώνουν το ελληνικό κοινό, δημοσιεύοντας φωτογραφίες και στοιχεία του κατηγορούμενου, χρησιμοποιώντας τίτλους όπως αυτοί που βλέπετε στην παρακάτω φωτογραφία.
Και στο σημείο αυτό διερωτώμαι, πώς ακριβώς διαμορφώνεται η κοινωνική αίσθηση δικαίου μέσα από την αναπαραγωγή αυτών των τίτλων και πότε θα μιλήσουμε για τον θεσμό της διαπόμπευσης;
