Όταν ήμουν 11 ετών, γνώριζα ότι ήμουν gay αλλά δεν ήξερα και πολλά για το gay σεξ. Θυμάμαι μόνο κάποια αγόρια στο σχολείο να μιλούν γι΄αυτό. Το χαρακτήρισαν ως “η μεγαλύτερη αηδία”, παίρνοντας τον πιο έντονο μορφασμό αηδίας, που είχα δει. Δεν είχα ακούσει τίποτα από τους δασκάλους μου, δεν μπορούσα να ρωτήσω τους γονείς μου και στην τηλεόραση οι (ελάχιστοι) gay χαρακτήρες απεικονίζονταν σαν καρτούν που ποτέ δεν έκαναν σεξ.
Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των εφήβων είναι ένα από τα θέματα που πάντα αποφεύγουμε. Κανείς δε θέλει να τους μιλήσει γι΄αυτό. Θεωρείται περίεργο να μιλάς στα παιδιά για το σεξ. Σαν να πρόκειται να καταστρέψεις την παιδικότητά τους ή κάτι τέτοιο. Νομίζω ότι ήρθε η στιγμή να σταματήσουμε να θεωρούμε την εικόνα μιας μπανάνας με προφυλακτικό ως το μοναδικό μας όπλο ως προς τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και να μιλήσουμε για το πού και το πώς μπορεί να μπει αυτή η μπανάνα αλλά και για τις περιπτώσεις που καμία μπανάνα δεν είναι αναγκαία. Να μιλήσουμε, πέρα από ασφάλεια και αναπαραγωγή, για απόλαυση και για συναίνεση – πόσο σημαντικό είναι να μιλήσουμε για συναίνεση.
Στην τηλεόραση, αν και έχουμε αρχίσει να μετράμε κάποιους queer χαρακτήρες, συνεχίζουμε να του αντιμετωπίζουμε με έναν τόσο έντονο συντηρητισμό, που αφήνει την αίσθηση ότι τα queer άτομα αναλώνουν τον ερωτισμό τους σε μια αγκαλιά, άντε σε ένα πεταχτό φιλί. Είναι να τρελαίνεσαι. Που είναι το πάθος, ο ερωτισμός και η σεξουαλική διέγερση που τόσο συχνά συνοδεύει την απεικόνιση της ετερόφυλης εφηβικής σεξουαλικότητας;
Η κοινωνία μας έχει φτάσει να ανέχεται απλά το queer στοιχείο και συνεχίζει να το θεωρεί ακατάλληλο για παιδικά προγράμματα, βιβλία κλπ. Η δικαιολογία της είναι ότι οτιδήποτε queer αναφέρεται σε μια ακατάλληλη σεξουαλική συμπεριφορά. Ακόμα και οι πιο απλές εικόνες, όπως αυτή ενός ζευγαριού που περπατά χεράκι χεράκι στον δρόμο έχουν – για την κοινωνία – διαφορετικό περιεχόμενο ανάλογα με το είδος του ζευγαριού. Όταν πρόκειται για ένα ετερόφυλο ζευγάρι, μιλάμε για ρομαντισμό και συντροφικότητα. Όταν όμως μιλάμε για ομόφυλο, μιλάμε για κάτι σεξουαλικό, για κάτι ακατάλληλο και γι΄αυτό πρέπει να κρατήσουμε τα παιδιά μας μακριά απ΄αυτή την εικόνα. Το μήνυμα είναι σαφές σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης: τα queer άτομα έχουν (κάποιο) χώρο, αρκεί να αποτυπώνονται ως αγνά.
Μ΄αυτόν τον τρόπο, όλα τα LGBT+ έφηβα άτομα δεν μπορούμε να βρούμε καμία ρεαλιστική αναπαράσταση μας, παρά μόνο στο πορνό. Καταλήγουμε επομένως να μαθαίνουμε για το σεξ, μέσα από έναν χώρο όπου όλα είναι φαινομενικά τέλεια και σκηνοθετημένα και κυρίως μέσα από μια στερεοτυπική ματιά. Στην καλύτερη το πορνό αποτελεί έναν χώρο φαντασίωσης. Δεν υπάρχει όμως τίποτα το εκπαιδευτικό εκεί. Και δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι στο σεξ τίποτα δεν είναι ιδανικά φτιαγμένο και ότι πολλά πράγματα μπορούν να συμβούν – που δεν είναι ιδανικά.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Ακούω πολύ συχνά κόσμο να υπερασπίζεται την αξία της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία. Εδώ όμως υπάρχει μια παγίδα. Γιατί όταν στη συζήτηση μπαίνουν όροι όπως queer, gay κλπ, η διαπαιδαγώγηση αυτή γίνεται ακατάλληλη, λόγω του νεαρού της ηλικίας των μαθητών. Αυτή λοιπόν η αποστειρωμένη διαπαιδαγώγηση είναι ακόμα πιο επικίνδυνη και από την έλλειψή της. Γιατί δημιουργεί μια λανθασμένη αντίληψη για το τι σημαίνει κανονικό. Γιατί καταλήγει να αναπαράγει στερεότυπα και να προωθεί τον φόβο αντί την απόλαυση.
