Κάθε φορά που μιλάμε για την κουλτούρα του βιασμού κάποιος θα εμφανιστεί να εκτροχιάσει τη συζήτηση με το πλαστό ζήτημα των ψεύτικων κατηγοριών για βιασμό. Είναι σαν η μόνη εναλλακτική του να πιστεύουμε τις γυναίκες αντί να τις βγάζουμε πάντα ψεύτρες ή τρελές και να τις κατηγορούμε για τον ίδιο τους τον βιασμό, είναι το να τις πιστεύουμε πάντα και να καταργήσουμε το τεκμήριο αθωότητας.
Στην πραγματικότητα το μόνο που οι φεμινίστριες προσδοκούν είναι η κοινωνία να μην σπεύδει να αντιμετωπίσει τις καταγγελίες για βιασμό ως φανταστικές ιστορίες στην καλύτερη και σενάρια εκδίκησης στην χειρότερη. Να μην προσφέρει στους βιαστές ένα τεράστιο οπλοστάσιο επιχειρημάτων για βγάλουν τις γυναίκες τρελές -είναι υστερική, το κάνει από εκδίκηση, θέλει λεφτά, το μετάνιωσε – και ένα ακόμα πιο μεγάλο οπλοστάσιο επιχειρημάτων για να τους δικαιολογήσει -“του έδωσε δικαίωμα”, “πήγαινε γυρεύοντας”, “ήταν ντυμένη προκλητικά”, «έτσι είναι η φύση του άντρα».
Ο βιασμός είναι το μοναδικό έγκλημα που αντιμετωπίζεται έτσι. Κανείς δεν βλέπουμε να ανησυχεί για τις ψεύτικες καταγγελίες για κλοπή αυτοκινήτου. Κανείς δεν χάνει τον ύπνο του για το αν θα τον κατηγορήσουν άδικα για κλοπή κινητού. Καμία ανησυχία δεν υπάρχει για τις ψευδείς καταγγελίες για δολοφονία/εκβιασμό/ παράνομο παρκάρισμα.
Ξέρετε γιατί ο βιασμός αντιμετωπίζεται διαφορετικά; Γιατί σε αντίθεση με τα προαναφερόμενα εγκλήματα, όπου το θύμα μπορεί να είναι τόσο άντρας όσο και γυναίκα, στον βιασμό τα θύματα είναι στο 90% των περιπτώσεων ΓΥΝΑΙΚΕΣ και οι θύτες στο 99% των περιπτώσεων ΑΝΤΡΕΣ. Δημιουργώντας μια κουλτούρα όπου ο βιασμός αντιμετωπίζεται διαφορετικά και πάντα υπέρ του κατηγορούμενου και εναντίον του θύματος, η κοινωνία στην πράξη προστατεύει τους άντρες εις βάρος των γυναικών. Οι γυναίκες υφίστανται μια αδιάκοπη διαδικασία υποτίμησης ως προς τη λογική τους, την αξιοπιστία τους και φυσικά την σεξουαλικότητα τους ακριβώς για να διευκολύνεται η φίμωσή τους μετά τον βιασμό τους. Η συνεχής αναφορά στις ψεύτικες κατηγορίες είναι ακριβώς ένας από τους τρόπους με τους οποίους υποσκάπτεται η αξιοπιστία τους, κάνοντάς της να παρουσιάζονται ως εκδικητικές, παράλογες και ύπουλες. Ήδη από την εποχή της Βίβλου η γυναίκα του Πετεφρή, του αφέντη του Ιωσήφ, παρουσιάζεται να κατηγορεί τον τελευταίο για βιασμό ψευδώς επειδη αυτος δεν ενέδωσε στις σεξουαλικές της προτάσεις.
Το μη-ζήτημα των ψεύτικων κατηγοριών για βιασμό δεν αντικατοπτρίζει παρά τις φοβίες των μισογύνηδων για μια κοινωνία που θα αρχίσει να παίρνει στα σοβαρά τις γυναίκες. Κι αυτό γιατί αδυνατούν να φανταστούν μία κοινωνία ισότητας και δικαιοσύνης αντί για μία κοινωνία που το ένα φύλο θα προσπαθεί να βλάψει το άλλο -όπως γίνεται δηλαδή στην πατριαρχία.
