Βρισκόμαστε εν μέσω της δικτατορίας στην Ελλάδα, την Κυριακή του Πάσχα, 9 Απριλίου 1972. Ένα ζευγάρι λέει ψέματα, για να μην αναγκαστεί να ξαναπάει στο χωριό. Και ενώ πιστεύουν πως τα έχουν καταφέρει να μείνουν έστω και για μία ημέρα μόνοι, αρχίζουν να καταφθάνουν πρώην εραστές, χουντικοί, ένα τάγμα φαντάρων με σούβλες και αρνιά και μία αγάπη από το παρελθόν. Δύο ηθοποιοί, ο Γιώργος Γλάστρας και η Μαρία Κοσκινά υποδύονται όλους τους χαρακτήρες, πραγματοποιώντας επί σκηνής αστραπιαίες ολικές μεταμορφώσεις σε μία φάρσα απολύτως χορογραφημένου ρυθμού και ιδιάζουσας κατασκευής, για μία εποχή που υπήρξε εξίσου αστεία όσο και επικίνδυνη.
Μίλα μας λίγο για την παράσταση.
Γιώργος: 1972, Χούντα, Αθήνα, Κυριακή του Πάσχα, ένα ζευγάρι αποφασίζει να αγνοήσει τις κοινωνικές και οικογενειακές επιταγές για παραδοσιακούς εορτασμούς και να μείνει στο σπίτι να χαρεί τον έρωτά του. Αυτό το απλό πράγμα!!! Τίποτα δεν πάει κατ’ ευχήν, όπως φαντάζεστε…πρόκειται περί φάρσας άλλωστε. Ή μήπως όχι; Γιατί τα πιο απλά και ανθρώπινα πράγματα σ’ αυτόν τον κόσμο να είναι τα πιο δύσκολα; Σ’ αυτό το έργο παίζω τρεις ρόλους, που εναλλάσσονται. Τρεις διαφορετικούς τύπους, Ελλήνων ανδρών, διαφορετικών πεποιθήσεων. Είναι φάρσα είπαμε!
Μαρία: Το Κουμ κουάτ είναι μία κωμωδία, μια φάρσα για την ακρίβεια, στην οποία δύο ηθοποιοί υποδύονται και τα έξι πρόσωπα του έργου, περνώντας από ρόλο σε ρόλο με συνεχείς μεταμφιέσεις επί σκηνής σε φρενήρεις ρυθμούς. Οι τρεις γυναικείοι χαρακτήρες που υποδύομαι έχουν έντονες κοινωνικές και ιδεολογικές διαφορές, έχουν όμως κι έναν κοινό παρονομαστή: τον έρωτα.
Πώς η παράσταση διαχειρίζεται την ελληνική πραγματικότητα;
Γ: Η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα έχει βαθιά τις ρίζες της σε τραυματικές περιόδους όπως ο καιρός του εμφυλίου ή η περίοδος της δικτατορίας. Γενικώς αρέσκεται να διατηρεί την επαφή της με περιόδους διχασμού και ακροτήτων. Αν είναι για να μην ξεχνά, καλώς. Αν όχι όμως, δυσκολεύομαι να το κατανοήσω.
Μ: Το έργο διαδραματίζεται σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή για την Ελληνική ιστορία, στην περίοδο της δικτατορίας. Η πολιτική κατάσταση σαφώς έχει αλλάξει, ωστόσο η δομή της ελληνικής κοινωνίας και οικογένειας, τα ήθη, έθιμα, κλπ, κλπ, κλπ… αντιστέκονται στις αλλαγές. Εμείς, λοιπόν, αντιμετωπίζουμε τα καλώς και τα κακώς κείμενα της ελληνικής πραγματικότητας του τότε, του τώρα, του πάντα, με χιούμορ και έντονη θεατρικότητα.
Πώς αντιλαμβάνεσαι τον όρο διαφορετικότητα;
Γ: Ένας αριστερός μπορεί να είναι διαφορετικός σε έναν κόσμο δεξιό, ένας δεξιός σε ένα κόσμο αριστερό, ένας κεντρώος σε έναν κόσμο των άκρων… Τι να κάνουμε τώρα; Να πάμε όλοι οι διαφορετικοί του κόσμου τούτου (όλοι μας δηλαδή) να ζήσουμε μόνοι σε κάποια ερημιά; Δεν ξέρω, είναι κι αυτό μια κάποια λύση. Μια άλλη πάλι είναι να ενώσουμε αυτές τις ερημιές μας. Μήπως;
Μ: Σε κοινωνίες μαζικότητας η διαφορετικότητα αποτελεί βασικό πρόταγμα για όποιον επιθυμεί να αναπτύξει την προσωπικότητά του με όρους αυτονομίας. Φυσικά το ζητούμενο δεν είναι να διαφέρεις για να διαφέρεις, είναι να εκφραστείς όπως επιθυμείς και να είσαι ο εαυτός σου. Το βασικό είναι μια τέτοια ατομική προσπάθεια να βρει συλλογική υποστήριξη σε όλα τα κοινωνικά πεδία.
Εσύ γιατί αισθάνεσαι διαφορετικός/ή;
Γ: Αν αισθανθώ διαφορετικός, γίνονται και οι άλλοι διαφορετικοί. …. Μμμμ, σαν καλό μου ακούγεται!
Μ: Είμαι τόσο διαφορετική όσο κι εσύ, ο γείτονάς μου, η μαμά μου κι ο ξάδερφός σου. Καθένας από μας είναι μία ξεχωριστή, διαφορετική, όμορφη μονάδα. Το ζητούμενο είναι αυτό να το κατανοήσουμε και να το σεβαστούμε.
Θεωρείς ότι η τέχνη μπορεί να συμβάλλει στην καταπολέμηση των κοινωνικών στερεοτύπων; Αν ναι, με ποιον τρόπο μπορεί να γίνει;
Γ: Αν δεν μπορεί η τέχνη ποιος μπορεί;! Γι’ αυτό δημιουργήθηκε, γι’ αυτό υπάρχει. Για να αποκαλύπτει και να ελευθερώνει τον άνθρωπο.
Μ: Η τέχνη μιμείται τη ζωή. Αν το πάμε ένα βήμα παραπέρα, η τέχνη και μπορεί και οφείλει να “παίξει” με τη ζωή, δηλαδή να κριτικάρει, να βελτιώσει, να κουνήσει και να μετακινήσει, αν χρειαστεί, τα κοινωνικά στερεότυπα, πάντα με σκοπό να δημιουργήσει ανθρώπους ανοιχτούς, σκεπτόμενους, υπεύθυνους, με χιούμορ και ενσυναίσθηση.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να στείλεις στην ελληνική ΛΟΑΤ+ κοινότητα;
Γ: Κάτω οι χούντες!
Μ: Κανένας αγώνας δεν είναι εύκολος, μάχες δίνονται καθημερινά, η ΛΟΑΤ+ κοινότητα έχει κάνει σημαντικά βήματα κι έχει κατορθώσει πολλά. Φυσικά υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα. Η κοινωνία μας νιώθει έτοιμη να μετοικήσει σε άλλους πλανήτες και να κάνει παρέα με εξωγήινους. Πριν γίνει αυτό, πρέπει να καταλάβουμε ότι ο διπλανός μας ο “διαφορετικός” δεν είναι εξωγήινος”, είναι απλά αυτό: σαν κι εμάς ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ.
Θέατρο του Νέου Κόσμου, κεντρική σκηνή
Τετάρτη – Κυριακή
