Συνήθης αντίλογος των θιγμένων από την φεμινιστική κριτική προς την τοξική αρρενωπότητα είναι πως αυτή αντιστοιχεί με το στερεότυπο ότι οι γυναίκες είναι π@@. Το “ας διδάξουμε τους άντρες να μην ασκούν βία και να μην βιάζουν” στα μάτια τους θα είχε ως ανάλογο το “να διδάξουμε τις γυναίκες να μην συμπεριφέρονται σαν π@@”.
Αυτός είναι ένας έξυπνος χειρισμός της συζήτησης ο οποίος αποκρύπτει φυσικά ότι τόσο η τοξική αρρενωπότητα όσο και ο στιγματισμός της γυναικείας σεξουαλικότητας είναι και τα δύο αποτέλεσμα της πατριαρχίας. Και ενώ το ένα κοστίζει ζωές, το δεύτερο δεν έχει απολύτως καμία επίπτωση στη ζωή κανενός -ή αν έχει, έχει μόνο για την ίδια την γυναίκα που στιγματίζεται και θεωρείται υπάνθρωπος στον οποίο αξίζουν φρικτές τιμωρίες. Αντικειμενικά, είναι κακό να είσαι βιαστής και τραμπούκος. Αντικειμενικά και έξω από τα πατριαρχικά στερεότυπα, ΔΕΝ είναι κακό να “συμπεριφέρεσαι σαν π@@”.
Επιπλέον, η επίκληση στο επιχείρημα ότι κάθε γενίκευση ή στερεότυπο είναι κατακριτέα αγνοεί ότι αυτά θεωρούνται επιβλαβή για τις καταπιεσμένες ομάδες όταν αναπαράγονται από την κυρίαρχη ομάδα με σκοπό να διαιωνίσουν το status quo. Οι γενικεύσεις και τα στερεότυπα είναι κατακριτέα όταν χρησιμοποιούνται για να διατηρήσουν μία ομάδα σε θέση υποτέλειας. Οι γενικεύσεις δεν είναι κακές από μόνες τους -δεν υπάρχει κοινωνιολογία ή μάλλον κανενός είδους επιστήμη χωρίς γενικεύσεις. Χωρίς καμία γενίκευση θα καταλήγαμε σε μία ακόμα μεγαλύτερη γενίκευση “οι άνθρωποι δολοφονούν, βιάζουν και κακοποιούν άλλους ανθρώπους”. Μόνο που η γενίκευση αυτή δεν θα μας προσέφερε κάποια προσέγγιση του πώς λειτουργεί η συστημική βία και άρα δε θα μας βοηθούσε να καταπολεμήσουμε το φαινόμενο.
Αν το χειρότερο που μπορεί να γίνει ένας άντρας είναι βιαστής, δολοφόνος ή τραμπούκος ενώ το χειρότερο που μπορούμε να σκεφτούμε για μια γυναίκα είναι ο όρος “π@@”, τότε απλά διαφαίνεται πόσο βαθιά έχει εμποτίσει η πατριαρχία το μυαλό μας. Ταυτόχρονα όμως διαφαίνεται και η ασυμμετρία εξουσίας ανάμεσα στα δύο φύλα.
