Εκεί στην καρέκλα κοιτάζοντας απέξω τη θέα της φύσης που ευτυχώς μου προσφέρονταν, ξεπήδησε αυθόρμητα το μότο για το φετινό Outview.
Οι εικόνες βρίσκονταν ήδη στο μυαλό μου. Μια βάρκα στην μέση του πουθενά κι μια θάλασσα που έχει χάσει την ρευστότητά της από τα θύματα. Εκεί που πνίγονται τόσοι άνθρωποι έχει πνιγεί κι η ανθρωπότητα μαζί τους.
Όταν η φίλη μου φώναξε από το άλλο δωμάτιο «Ω θεέ μου» ήταν σαν να ζω σε επανάληψη την ίδια σχεδόν καθημερινή τραγική είδηση. Περίμενα να ακούσω τον αριθμό της ημέρας σε νεκρούς, όμως εκείνη την ημέρα ακούστηκε από το μέσα δωμάτιο το όνομα ενός νεκρού.
Πέθανε ο David Bowie!
Ο Bowie έχει όνομα, οι νεκροί πρόσφυγες είναι αριθμός που χωρίζεται σε φύλα και παιδιά. Ακούς μεταξύ των νεκρών αριθμούς σε παιδιά και γυναίκες! Μια μαζική δολοφονία, που “φιλοτεχνήθηκε” από άλλους χωρίς τελετή κι όνομα.
Outview 2016 10 Years OUTVIEW from Outview Festival on Vimeo.
Ο θάνατος του Bowie είχε όνομα και λεπτομερειακή τέλεση, όμως οι μεγάλες διαφορές τους είναι ανίκανες να αλλάξουν το συναίσθημα της ψυχής μου. Για εμένα ο καθημερινός αριθμός νεκρών απόκτησε όνομα για όλους!
Ο Bowie μου φάνταζε ότι ανέβηκε στους ουρανούς σε αντίθεση με όλους αυτούς τους ανθρώπους που σκεφτόμουν τα πνιγμένα τους κορμιά, τραγικά να «στερεοποιούν» την θάλασσα και να την κάνουν σκληρή σαν μνήμα!
Θυμήθηκα το σημείο, που κάθομαι στη Ερεσό, την ίδια θάλασσα που περνάω τα νιάτα μου, στην ίδια θάλασσα πνίγεται η ανθρωπιά, ονειρεύτηκα το σημείο που ενώνει τον ουρανό με το γαλάζιο της εκεί στο ορίζοντα μακριά, μια γραμμή μπλε, που ενώνει αέρα και υγρό, στοιχείο! Φαντάστηκα τον Bowie να τραγουδάει από ψηλά το αγαπημένο μου κομμάτι και να ακούγεται από τα σύννεφα η φωνή του «Give me Your Hand You are Wonderful» να απλώνει το χέρι του και να τους σηκώνει όλους εκεί ψηλά, αποδίδοντας τους τιμή!
Γιατί ο θάνατος των προσφύγων, όπως κι ο θάνατος του Bowie είναι συλλογική έννοια κι όχι ατομική κατάσταση!
Γιατί όταν ο Bowie τραγούδαγε “Oh no Love you are not alone, give me your hand you are wonderful” από το Rock’n’Roll Suicide με έκανε να νιώθω ότι όπως χώραγαν τα τραγούδια του στην κοινωνία έτσι χώραγα και εγώ και με έκανε να αισθάνομαι ότι δεν ήμουν μόνη και “παράταιρη”. Τώρα όσο ποτέ χρειάζεται να απλώσουμε ο καθένας το χέρι του κι να βοηθήσουμε τον άλλον γιατί όλοι μαζί είμαστε θαυμάσιοι!
OUTVIEW FILM FESTIVAL
