Ήταν Ιανουάριος του 1996 και οι φήμες στο ΝΒΑ οργίαζαν. “Ο Μάτζικ προπονείται με τους Λέικερς”, “ο Μάτζικ περνά κάθε μέρε 5 ώρες στο γυμναστήριο”, “ο Μάτζικ ετοιμάζεται για το μεγάλο comeback”… Ποιος όμως να πιστέψει ότι ένας 37χρονος αθλητής ήταν φορέας του HIV και μετρά 4 χρόνια εκτός δράσης θα επέστρεφε στα παρκέ; Το πίστεψε ο ίδιος ο Μάτζικ και απ’ ότι φαίνεται ήταν αρκετό!
Ο καλύτερος guard στην ιστορία του μπάσκετ και για πολλούς -συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος- ο καλύτερος παίκτης στην ιστορία του μπάσκετ, δεν ήταν μια συνηθισμένη περίπτωση αθλητή. Ένας άνθρωπος του οποίου το βιογραφικό αναφέρει… Πρωταθλητής στο NCAA (1979) με το Μίσιγκαν απέναντι στην Ιντιάνα του Μπερντ, 5άκις πρωταθλητής στο ΝΒΑ (1980, 1982, 1985, 1987, 1988), 3 φορές ΜVP στην κανονική περίοδο (1987, 1989, 1999), 12 φορές All Star και 2 φορές MVP του αγώνα των Αστέρων (1990, 1992), 9 φορές μέλος της καλύτερης 5άδας του ΝΒΑ και κάτοχος του χρυσού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992, έχει κάθε δικαίωμα να κοιτάζει αφ υψηλού οποιονδήποτε άλλο παίκτη στην ιστορία του ΝΒΑ.
Ανάμεσα στα εντός παρκέ κατορθώματά του, ο Μάτζικ σόκαρε τον πλανήτη στις 7 Νοεμβρίου του 1991 όταν ανακοίνωσε ότι έχει προσβληθεί από τον ιό του HIV και ως εκ τούτου είναι αναγκασμένος να αποχαιρετήσει τα σορτσάκια και τα σνίκερς για να αφοσιωθεί στον αγώνα του κατά της μάστιγας του 20ου αιώνα. Οι φίλαθλοι του ΝΒΑ όμως, είχαν διαφορετική γνώμη. Συνέχιζαν να τον ψηφίζουν για το All Star Game κι έτσι ο Μάτζικ πήγε στο Ορλάντο το 1992 και έφυγε από την πόλη της οποία η ομάδα φέρει το δικό του παρατσούκλι, αγκαλιά με το βραβείο του MVP, αλλά και το θαυμασμό των συμπαικτών, των αντιπάλων κι ενός ολόκληρου πλανήτη (“πιστών” του μπάσκετ και μη) που υποκλίθηκαν στο ταλέντο και την ψυχική δύναμη του τεράστιου αυτού αθλητή.
Το ίδιο καλοκαίρι, ο Μάτζικ μπήκε στο αεροπλάνο μαζί με τον Τζόρνταν, τον Μπερντ, τον Μπάρκλεϊ, τον Μαλόουν και τα υπόλοιπα αστέρια της Dream Team, με προορισμό τη Βαρκελώνη και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992. Η διοργάνωση εκείνη σφραγίστηκε άπαξ και δια παντός από το χαμόγελο του Μάτζικ, που όπως δήλωσε αργότερα, θεωρεί τη στιγμή που ανέβηκε στο πόντιου για να παραλάβει το χρυσό μετάλλιο ως τη συγκλονιστικότερη της καριέρας του.
Μετά απ’ όλα αυτά, δεν υπήρχε ούτε ένας που να ήλπιζε ότι ο Μάτζικ θα εμφανιζόταν ξανά σε γήπεδο του μπάσκετ. Κι όμως… Τα θαύματα δεν τελειώνουν ποτέ κι έτσι μετά από τέσσερα ολόκληρα χρόνια και άπειρα κοκτέιλ φαρμάκων, που έκαναν τον ιό του HIV μη ανιχνεύσιμο στον οργανισμό του, ο Μάτζικ έκανε και πάλι το θαύμα του. Επέστρεψε στο ΝΒΑ με τη φανέλα των αγαπημένων του Λέικερς και στον πρώτο του αγώνα απέναντι στους Ουόριορς σημείωσε την… ταπεινή επίδοση των 19 πόντων, 10 ασίστ και 8 ριμπάουντ, γιατί ναι, ο Μάτζικ Τζόνσον δεν υπόκειται ούτε στους νόμους της ιατρικής, ούτε του αθλητισμού, ούτε καν της… λογικής.
