Ο babs και ο gp πήγαν και είδαν τον Harry Potter (Το 7β για να μη μπερδευόμαστε) και μια και ούτως ή άλλως σφαζόντουσαν για τα μύρια όσα της ταινίας τα βγάλανε Public!
O babs στην περίπτωσή μας είναι το αγγελούδι. Ο gp ο όχι και τόσο αγγελούδι…
babs: ****
gp ****
Μετά και την δεύτερη φορά που είδαμε τον τελευταίο Χάρι Πότερ το σίγουρο είναι ένα… η ταινία τα σπάει. Ομολογουμένως, όσο ξινός και να ‘σαι… τα σπάει.
Ίσως και να είναι η καλύτερη από τις 8 που έχουμε δει, ίσως πάλι να έχει περάσει καιρός από τότε που είδαμε τις προηγούμενες ή να είμαστε και λίγο συγκινημένοι από το γεγονός ότι είναι η τελευταία ταινία της σειράς. Προσωπικά δεν ημουν καθόλου συγκινημένος. Εντάξει ίσως λίγο… (και ξέρω τα βιβλία πολύ καλύτερα από τον babs) [ισχύει, άσε όμως λίγο στην άκρη τον Χάρι και ξεκίνησε Hunger Games]
Με 7 βιβλία και 8 ταινίες, ο Χάρι Πότερ μας κράτησε παρέα για πάνω από δέκα χρόνια… δεν είναι και λίγο… αν είσαι μάλιστα και under 25, τότε μιλάμε για την μισή σου σχεδόν ζωή. Καλά για σχέσεις δεν θα πούμε… μήνα κλείνεις και τη λες και μακροχρόνια… (Μακρο – χρόνια … νταααααααααααα)
Πίσω στον Χάρι Πότερ, όμως, και το δεύτερο μέρος των Κλήρων του Θανάτου που αποζημιώνει όλους τους φαν του franchise. Ταινία crowd pleaser που σε βάζει σε mood χειροκροτήματος ουκ ολίγες φορές… (Αυτό το πράγμα που χειροκροτάνε στις ταινίες – και ο babs- σα τα 10χρονα σε παιδική παράσταση καθόλου δε το καταλαβαίνω. Τα νεύρα μου έσπασαν! ΔΕ ΣΑΣ ΑΚΟΥΝΕ)
…μια απόλυτα πρωτόγνωρη εμπειρία για τα ελληνικά κινηματογραφικά δεδομένα, την οποία και ζήσαμε από κοντά στον Μαραθώνιο Χάρι Πότερ, την Τρίτη το βράδυ, παρέα μαζί με άλλους 4.000 φανατικούς χαριποτεριστές. (Αυτοί που χειροκροτούσαν… Ευτυχώς στη δεύτερη προβολή το σώσαμε…) [και χθες τα ίδια… ευτυχώς είχε λίγο χειροκρότημα στο τέλος και το έσωσαν]
Η ταινία καταφέρνει πάρα πολλά στις περίπου δυο ώρες που κρατάει:
Ο κάθε χαρακτήρας έχει την δική του στιγμή, από την Μινέρβα Μακόναγκαλ (αγαπώ) και τις φοβερές τις ατάκες, την μαμά Γουέσλι (αδερφομάνα να μου θυμηθείς) και την μονομαχία της με την Μπέλατριξ, μέχρι τον Νέβιλ Λονγκμπότομ (πόσο ομόρφυνε αυτό το παιδί :P) (ΤΙ ΛΕΣ;;;;; Η ζέστη έχει χτυπήσει κόκκινο ε;;) που δεν έχει καμία σχέση με τον geek χαρακτήρα των προηγούμενων βιβλίων.
Ο Αλεξάντερ Ντεσπλά, όπως και με το πρώτο μέρος, ντύνει την ταινία με τις κατάλληλες μουσικές, δίνοντας πόντους σε μια καθόλα σπουδαία παραγωγή. (Ε ναι!)
Ο Σνέϊπ είναι όπως πάντα ένα από τα μεγάλα ατού της ταινίας. Ο Άλαν Ρίκμαν δίνει μια ακόμη σπουδαία ερμηνεία, στον πιο τραγικό ίσως χαρακτήρα του κόσμου της Ρόουλινγκ. (Τα σπάει. Και ο Dumby που μου τον ρίξανε λιγάκι πάλι… )
Κλείνοντας, θα θέλαμε απλά να πούμε… Χάρι Πότερ, σ’ ευχαριστούμε! Σιγά μη του πούμε κι ευχαριστώ – που ας είμαστε ειλικρινείς τώρα που τέλειωσαν όλες οι ταινίες… το παιδί δε ξέρει να παίζει. Σε αντίθεση με την Ερμιόνη! [Καλέ ποιος Χάρι… στο franchise αναφέρομαι… και στη Ρόουλινγκ. Κανένα σχέδιο για prequel μήπως ή κάτι στο πολύ distant future;]
