Αυτός είναι ο Dexter. Είναι δύο ετών. Του αρέσει ο Batman, o Superman και ο Spiderman. Είναι ένα πραγματικό αγόρι. Προσποιείται ότι πετάει και ότι εξουδετερώνει όλους τους κακούς που μας απειλούν.
Είναι ο πιο γλυκός ταραχοποιός που υπάρχει στον κόσμο.
Υπάρχουν και κάποια άλλα πράγματα που πρέπει να ξέρετε για τον Dexter.
Για παράδειγμα, είναι ένας εξαιρετικός μεγάλος αδερφός. Παλιότερα ήταν πολύ ντροπαλός αλλά πρόσφατα άρχισε να βγαίνει από το καβούκι του. Του αρέσει να γνωρίζει νέους ανθρώπους και απολαμβάνει να τους χαιρετά με ένα μεγάλο «Γεια», όταν τους βλέπει.
Το αγαπημένο του χρώμα είναι το ροζ. Αγαπά την «Ντόρα την εξερευνήτρια». Κάποιες φορές φοράει τη φούστα μου σαν φόρεμα και απολαμβάνει να κάθεται στην αγκαλιά μου.
Το προηγούμενο βράδυ, πήρα τα δύο αγόρια μου για να αγοράσουμε κάποια πράγματα από το Walmart. Ο Mark έπρεπε να μείνει να δουλέψει οπότε πήγα μόνη μου με τα παιδιά, κάτι που δεν κάνω πολύ συχνά. Χρειάζεται πολύ προσπάθεια για να ετοιμάσεις τα παιδιά, να τα βάλεις και να τα βγάλεις από το αυτοκίνητο, να βρεις το κατάλληλο καροτσάκι και γενικά να τα κρατάς απασχολημένα ενώ παράλληλα ψωνίζεις. Όσοι είστε γονείς, καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Αφού λοιπόν, καταφέρνω να τον ντύσω και να του βάλω παπούτσια, έπρεπε να του πάρω από τα χέρια ένα τεράστιο λούτρινο αρκουδάκι που σκόπευε να φέρει μαζί του. Αυτό έφερε βέβαια, κλάματα και φωνές αλλά με κάποιον τρόπο κατάφερα να τον ηρεμήσω πολύ γρήγορα. Αλλά όταν προσπάθησα να του βγάλω και την δαντελωτή κορδέλα από το κεφάλι του (την οποία φορούσε όλη μέρα) κατάλαβα ότι ετοιμαζόταν για σκληρή μάχη. Οπότε του την άφησα. Ποιον θα ενοχλούσε άλλωστε;
Πήγαμε στο κατάστημα και πολύ εύκολα κατάφερα να τον κάνω να κάτσει στο καροτσάκι, χωρίς παράπονα. Το γεγονός ότι φορούσε μια χαριτωμένη κοριτσίστικη κορδέλα, τον έκανε να νιώθει καλά, ενώ παράλληλα γοήτευσε όλες τις ηλικιωμένες κυρίες, καθώς τις χαιρετούσε σαν ένας μικρός πρίγκιπας. Έβγαλα την παρακάτω φωτογραφία μετά από 2 κυρίες που μου τόνισαν πόσο αξιαγάπητος ήταν.
Έσκισε με αυτή τη κορδέλα.
Πολύ γρήγορα τελειώσαμε με τα ψώνια μας και πηγαίναμε προς την έξοδο. Καθώς περπατούσαμε δύο νεαρά κορίτσια άρχισαν να χαχανίζουν, ενώ το ένα από αυτά ρώτησε: «Είναι αγόρι ή κορίτσι». Χαμογέλασα και απάντησα: «Είναι αγόρι».
Ξαφνικά, από το πουθενά μια μεγάλη μπάσα φωνή ακούστηκε. «Είναι αυτό αγόρι;». Ο άνδρας που μίλησε ήταν τεράστιος με μεγάλο μούσι και ένα φορούσε ένα μπλουζάκι παραλλαγής με κομμένα χέρια. Το σορτς του ήταν κουρελιασμένο και οι μπότες του χωρίς κορδόνια. Μπορούσα να μυρίσω εύκολα την οσμή του τσιγάρου γύρω του και σίγουρα την αίσθηση της μπύρας.
«Ναι» απάντησα απλά και με χαμογελαστό ύφος.
Χωρίς καμιά προειδοποίηση, ο άνδρας σταμάτησε μπροστά από τον Dexter, του άρπαξε την κορδέλα και την πέταξε μέσα στο καρότσι. Μετά γύρισε το κεφάλι του Dexter (όχι βίαια, αλλά δεν είναι αυτή η ουσία) και είπε γελώντας: «Κάποια στιγμή θα με ευχαριστείς, μικρέ».
Την ίδια στιγμή μπήκα μπροστά, ενώ ο Dexter πιάνοντας το κεφάλι στο σημείο που τον ακούμπησε ο άντρας, τέντωσε τα πόδια του και άρχισε να φωνάζει: «Όχι!». Βρισκόμουν ανάμεσα στον γιο μου και τον άγνωστο άντρα και φώναζα: «Εάν ξαναγγίξεις τον γιο μου, θα σου κόψω τα χέρια».
Ο άνδρας τότε κοιτάζοντας με αηδία τον γιο μου, απάντησε: «Ο γιος σου είναι ένας π****ης». Μετά άρχιζε να απομακρύνεται αλλά προτού απομακρυνθεί αρκετά, συνέχισε: « Κάποια μέρα θα φάει μια σφαίρα για αυτό».
Στεκόμουν εκεί, έτρεμα, δεν με κρατούσαν τα πόδια μου. Απλώς περίμενα να φύγει μακριά. Μετά κατάρρευσα. Έτρεμα τόσο πολύ, προσπαθώντας να κρατήσω τα δάκρυα μου για να μην αναστατώσω τον Dexter.
Κανένας δεν είπε ή έκανε κάτι. Υπήρχαν αρκετοί που είχαν δει το συμβάν, αλλά κανένας τους δεν ήρθε για να υποστηρίξει εμένα ή να παρηγορήσει τον Dexter.
Να σας θυμίσω: Ο Dexter είναι μόνο 2 ετών!
Βρισκόμουν εκεί μαζί με ένα 2χρονο και ένα 5χρονο αγοράκι και το ένα από τα παιδιά μου υπέστη μια λεκτική και σωματική προσβολή από ένα άγνωστο. Και κανένας δεν έκανε τίποτα.
Κατάφερα να βρω τον δρόμο για την έξοδο, αν και σοκαρισμένη. Δεν το ανέφερα στις αρχές του καταστήματος αν και σκεφτόμουν να το κάνω. Βρισκόμουν σε τουριστική περιοχή, όποτε θα ήταν πολύ δύσκολο να εντοπίσει κανείς αυτόν τον άνδρα. Θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε από οπουδήποτε.
Πέρασαν σχεδόν 24 ώρες και «ανέβασα» το περιστατικό στο facebook, παίρνοντας πολλά υποστηρικτικά σχόλια. Ηρέμησα, Είμαι πλέον σε θέση να κοιτάξω το θέμα με περισσότερη ψυχραιμία.
Υπήρχαν τόσα πολλά σε αυτό το περιστατικό, που δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω.
Αυτός ο άνδρας αφαίρεσε ένα αντικείμενο που φορούσε ο γιος μου. Δεν έχει σημασία που πρόκειται για μια κορδέλα. Ποτέ δεν έχει σημασία.
Ύστερα χωρίς καμία έγκριση, άγγιξε σχεδόν βίαια το παιδί μου. Πίστευε ότι ήταν κάτι αστείο. Δεν πίστευα και εγώ το ίδιο.
Αποκάλεσε τον γιο μου κάτι εξαιρετικά προσβλητικό και υποστήριξε ότι του αξίζει να πεθάνει.
Πως είναι δυνατόν κάτι τέτοιο να είναι ΟΚ;
Έτσι ακριβώς μοιάζει η κακία και η μισαλλοδοξία.
Ένας μεγάλος άνδρας, ο οποίος έπρεπε να γνώριζε καλύτερα, αποφάσισε ότι είναι ΟΚ να παρέμβει για να μάθει στο παιδί μου τι σημαίνει ανδρισμός. Πίστευε ότι είναι ΟΚ να κρίνει τον γιο μου, επειδή δεν ταίριαζε με την ιδέα που έχει στο κεφάλι του για το πώς πρέπει ένα αγοράκι να είναι. Προφανώς επρόκειτο για έναν ομοφοβικό τύπο, το οποίο είναι αρκετά κακό από μόνο του. Αλλά να κατηγορεί ένα δίχρονο για ομοφυλοφιλικές τάσεις είναι τόσο γελοίο όσο να το επικροτείς για τις ετεροφυλοφιλικές τάσεις του. Απλά δεν γίνεται.
Ένα δίχρονο δεν έχει σεξουαλικότητα.
Το να νομίζεις ότι μπορείς να μάθεις ένα παιδί να λειτουργεί με ένα συγκεκριμένο τρόπο είναι ανόητο. Ακόμα και αν κάποιος είναι ομοφυλόφιλος μόνο και μόνο επειδή το επιβάλλει το lifestyle (κάτι που δεν πιστεύω λεπτό) δεν είναι μια επιλογή που ένα μικρό παιδί μπορεί να κάνει. Και όπως και τα μικρά κορίτσια μπορούν να παίξουν μπέιζμπολ ή με αυτοκινητάκια, έτσι και τα μικρά αγόρια μπορούν και παίζουν με τα ρούχα της μαμάς. Τα πάντα είναι καινούρια για τα παιδιά και μαθαίνουν δοκιμάζοντας νέα πράγματα.
Ο Mark και εγώ υποστηρίζουμε κάθε μορφή αγάπης. Το να είσαι gay, straight, bisexual, transsexual ή πολυγαμικός, είναι δικό σου θέμα. Δεν κρίνω ποτέ και δεν θα προσπαθήσω να σε αλλάξω.
Και αν κάποιο ή και τα δύο παιδιά μου μεγαλώσουν και ανακαλύψουν ότι είναι κάτι από αυτά, δεν αλλάξει το παραμικρό στον τρόπο που νιώθουμε.
Αλλά τώρα, το γεγονός ότι η ομοφοβία είναι τόσο ανεξέλεγκτη, ώστε ένας gay γάμος να φαντάζει κάτι βρώμικο επειδή οι ομοφυλόφιλοι με κάποιον τρόπο θεωρούνται ¨κατώτεροι¨ και δεν τους αξίζει να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους straight, αυτοί οι άνθρωποι όπως αυτός στο μαγαζί, θα υπάρχουν. Κι αυτό με κάνει να φοβάμαι για τα παιδιά μου και το μέλλον τους.
Ενώ μπορεί να αποδεχτούμε και να υποστηρίξουμε οποιαδήποτε επιλογή τους, φοβάμαι παρά πολύ το τι θα σημαίνει για αυτά αν είναι ομοφυλόφιλοι.
Γιατί κάποιος πρέπει να ζει με τον φόβο, επειδή απλά ερωτεύτηκε κάποιον που εσύ ή κάποιος άλλος δεν συμφωνείτε; Γιατί πρέπει οι μητέρες και οι πατέρες που έχουν ομοφυλόφιλα παιδιά να αντιμετωπίζουν έναν ακόμη φόβο το βράδυ, γνωρίζοντας ότι ο περισσότερος κόσμος είναι ενάντια στο παιδί τους;
Γιατί να έχει σημασία; Αλήθεια πιστεύετε ότι ο Θεός σας ή ο Χριστός σας ή οποιαδήποτε θεότητα σας θα είναι τόσο επικριτική όσο είστε εσείς; Ακόμα και ο Πάπας βγήκε και δήλωσε ότι είναι ΟΚ να είσαι ομοφυλόφιλος.
Αλλά πέρα από όλα αυτά και ανεξάρτητα από το ποια είναι η άποψη σου, είναι τραγικό να επιτρέπεις να προβάλλεις το φόβο σου ή την άρνηση σου για έναν ενήλικο τρόπο ζωής, πάνω σε ένα παιδί.
Και δεν είναι ποτέ εντάξει να αγγίζεις ένα παιδί που δεν είναι δικό σου, χωρίς έγκριση. Όλοι οι άνθρωποι, ακόμα και τα παιδιά, αξίζουν σεβασμό.
