Τη Δευτέρα το Νιου Τζέρσεϋ έγινε η δεύτερη πολιτεία, μετά την Καλιφόρνια, που απαγορεύει δια νόμου οποιαδήποτε θεραπεία υποστηρίζει ότι μπορεί να μετατρέψει τα ομοφυλόφιλα άτομα σε ετεροφυλόφιλα. Ο σχετικός νόμος στην Καλιφόρνια έχει παραδοθεί στα ομοσπονδιακά δικαστήρια για να γίνει η απαραίτητη αξιολόγηση.
Δύο άλλες πολιτείες (Μασαχουσέτη και Νέα Υόρκη) έχουν ήδη εισάγει αντίστοιχες απαγορεύσεις στον νομικό τους σύστημα, από τις αρχές του 2013.
Η διαδικασία «μετατροπής» της ομοφυλοφιλίας, υποτίθεται ότι βοηθά τα gay άτομα να ξεπεράσουν τις σεξουαλική έλξη που νιώθουν. Κάτι που όπως παραδέχονται και οι περισσότεροι ψυχολόγοι είναι ανέφικτο, ενώ χαρακτηρίζουν τη θεραπεία αυτή ως ανήθικη και πολύ συχνά επικίνδυνη, μιας και μπορεί να προκαλέσει προβλήματα μίσους και ψυχολογικής διαταραχής.
Tι συμβαίνει στα δικαστήρια
Ακόμα και πριν από την απαγόρευση, οι εν λόγω πρακτικές θεραπείας αντιμετώπιζαν νομικά προβλήματα σε πολλές πολιτείες των Η.Π.Α. Υποθέσεις όπως αυτή του Michael Ferguson, είναι λίγο πολύ συνηθισμένες. Συγκεκριμένα, ο ίδιος και άλλα τέσσερα πρώην μέλη της ομάδας «JONAH» (Jews Offering New Alternatives for Healing), κινήθηκαν νομικά εναντίον της ομάδας με την κατηγορία ότι τους εξαπάτησαν. Oι «ασθενείς» υποστηρίζουν ότι πλήρωσαν χιλιάδες δολάρια για θεραπείες που δεν είχαν κανένα αντίκτυπο στις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, ενώ τώρα χρειάζεται να πληρώσουν πάλι για ψυχολογική υποστήριξη για να διορθώσουν τη ζημιά που προκλήθηκε από την θεραπεία «μετατροπής». Η υπόθεση εκκρεμεί στα δικαστήρια.
Το αποτέλεσμα δύο υποθέσεων θα κρίνει και κατά πόσο θα «κρατήσει» ο σχετικός νόμος απαγόρευσης στην Καλιφόρνια. Στην υπόθεση «Welch», ο ομοσπονδιακός δικαστής δέχεται την πίεση διάφορων ομάδων που εφαρμόζουν πρακτικές με στόχο την «μετατροπή της ομοφυλοφιλίας», οι οποίες υποστηρίζουν ότι ο νόμος αυτός παραβιάζει το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου, της ελευθερίας της θρησκείας και της ιδιωτικής ζωής. Σε μια άλλη υπόθεση (Pickup εναντίον Brown) o «θεραπευτής» David Pickup συντάχθηκε με μια ομάδα από άλλους «θεραπευτές», ανώνυμα παιδιά και γονείς που υποστηρίζουν ότι ο νόμος αυτός θα στερήσει τη θεραπεία από πολλούς που την χρειάζονται. Τον Απρίλιο του 2013 το δικαστήριο εφετών έδωσε προσωρινή διαταγή αναχαίτισης του νόμου, εωσότου εκδοθεί η οριστική απόφαση και για τις 2 υποθέσεις.
Τι περιλαμβάνει η «θεραπεία μετατροπής της ομοφυλοφιλίας»
Επειδή μιλάμε για πρακτικές που δεν εντάσσονται στο χώρο της αναγνωρισμένης ψυχολογίας, δεν υπάρχουν κάποια επιστημονικά δεδομένα ή κάποιες κατευθυντήριες οδηγίες, σχετικά με τις θεραπείες αυτές. Οι πρώιμες πρακτικές του 60’ και του 70’ περιελάμβαναν ακραίες μεθόδους, όπως αυτή του ηλεκτροσόκ ή της χορήγησης ναρκωτικών ουσιών. (British Medical Journal- 2004)
Άλλες πρακτικές περιελάμβαναν ψυχανάλυση, λογοθεραπεία ή θεραπείες που αποσκοπούσαν στην μείωση των οιστρογόνων (για τους άνδρες).
Στις πιο πρόσφατες μεθόδους, τα άτομα που μπαίνουν στην διαδικασία της υποτιθέμενης «μετατροπής» κάνουν λόγο για διάφορες ψυχολογικού τύπου πρακτικές που βασίζονται σε ψευδοεπιστημονικές θεωρίες, όπως η ιδέα ότι μια δεσποτική μητέρα και ένας απόμακρος πατέρας οφείλονται για την ομοφυλοφιλία του παιδιού τους. Τον Απρίλιο του 2012, ο συγγραφέας Gabriel Arana, περιέγραψε σε ένα κείμενο του στο «American Prospect», την ex-gay θεραπεία του. Ο θεραπευτής του κατηγόρησε τους γονείς του για την ομοφυλοφιλία του, ενώ τον έπεισε να απομακρυνθεί από τις καλύτερες του φίλες.
Ο Chaim Levin, ένας από τους άνδρες που μήνυσαν την ομάδα JONAH για απάτη, υποστήριξε ότι σταμάτησε την εν λόγω θεραπεία, όταν ο «θεραπευτής» του τον ανάγκασε να γδυθεί και να αγγίξει τον εαυτό του για να «επανασυνδεθεί με τον ανδρισμό του».
Ποια είναι η άποψη των ψυχολόγων
Η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί ψυχική διαταραχή, οπότε η Αμερικάνικη Ένωση Ψυχολόγων (APA) δεν αποδέχεται την μετατροπή της σεξουαλικής έλξης, σε καμία περίπτωση. Αντίθετα υποστηρίζει ότι η κοινωνική άγνοια, οι προκαταλήψεις και η πίεση για να επιβληθεί η «ετεροφυλοφιλική σεξουαλικότητα» ενέχει πολλούς κινδύνους για την ψυχική υγεία των ομοφυλόφιλων ατόμων.
Πως ξεκίνησε η ιδέα της θεραπείας
Η επιθυμία να κάνεις ένα gay άτομο straight, συναντάται από πολύ παλιά. Το 1920, ο Sigmund Freud έγραψε για μια ομοφυλόφιλη γυναίκα, της οποίας ο πατέρας επιθυμούσε να την γιατρέψει. Ο Freud αν και υποστήριζε, σχεδόν, ότι και οι σύγχρονοι ψυχολόγοι, δέχτηκε να δει τη γυναίκα. Οι συναντήσεις ωστόσο διακόπηκαν γρήγορα, λόγω της εχθρικής συμπεριφοράς της. Το 1935 ο Freud έγραψε σε μια μητέρα που του ζήτησε να αλλάξει την σεξουαλικότητα του γιου της, ότι: «δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο πρέπει να ντρέπεσαι μιας και η ομοφυλοφιλία δεν μπορεί να θεωρηθεί αρρώστια».
Κάποιοι άλλοι ψυχολόγοι, στα μέσα του 1900, υποστήριξαν ότι η ομοφυλοφιλία μπορούσε να αλλάξει και συνιστούσαν μια ποικιλία από θεραπείες. Μία από τις πιο περίεργες προσπάθειες, ήταν η πρακτική ενός ενδοκρινολόγου από τη Βιέννη, ο οποίος προσπαθούσε να μεταμοσχεύσει τους όρχεις ετεροφυλόφιλων ατόμων σε ομοφυλόφιλους ασθενείς τους για να αλλάξει τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Απέτυχε παταγωδώς.
Ένας από τους πιο γνωστούς υποστηρικτές της θεραπείας της ομοφυλοφιλίας, ήταν ο Edmund Bergler (1940). Ο ίδιος αντιμετώπιζε την ομοφυλοφιλία ως ανωμαλία και πίστευε ότι μπορούσε να θεραπεύσει τους gay ασθενείς, μέσω μιας πρακτικής που βασίζεται στην τιμωρία.
Από τότε όμως που η ένωση ψυχολόγων, σταμάτησε να θεωρεί (1973) την ομοφυλοφιλία ψυχολογική διαταραχή, όλες οι «θεραπείες ίασης» έχασαν τη δυναμική τους. Κάποιες όμως ακραίες θρησκευτικές οργανώσεις όπως η «Exodus International» και η «Focus on the Family’s Love Won Out» βρήκαν την ευκαιρία να προωθήσουν τις δικές του θεραπείες. Μαζί με αυτούς και μια μικρή ομάδα ψυχολόγων που αποσχίστηκαν από τον σύλλογο τους και δημιούργησαν τον οργανισμό θεραπείας ΝΑRTH (National Association for Research & Therapy of Homosexuality).
Σε ποιες έρευνες βασίζονται αυτές οι θεραπείες;
Οι ομάδες που υποστηρίζουν ότι μπορεί να «αλλάξουν» την ομοφυλοφιλική διάθεση, συνήθως βασίζονται σε μεμονωμένες έρευνες που ταιριάζουν με τη θεωρία τους. Το 2003, ο διάσημος ψυχίατρος Robert Spitzer, ο οποίος υποστήριξε την απόφαση να αφαιρεθεί η ομοφυλοφιλία από τη λίστα με τις ψυχικές διαταραχές, ανέφερε στο ημερολόγιο «Archives of Sexual Behavior» ότι οι συνεντεύξεις με ορισμένα άτομα που συμμετείχαν σε προγράμματα θεραπείας από την ομοφυλοφιλία, έδειξαν ότι μερικοί άνθρωποι μπορούσαν να αλλάξουν τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό.
Η αναφορά αυτή θεωρήθηκε εμπρηστική και δέχτηκε αυστηρή κριτική, δεδομένου ότι βασίστηκε σε απλές συνεντεύξεις και όχι σε απτά κριτήρια που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ένα σίγουρο αποτέλεσμα. Οι εκάστοτε ομάδες θεραπείας βρήκαν την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν τη θέση αυτή του Spitzer, η οποία ακόμα και έτσι δεν εμπεριείχε καμιά θεωρία θρησκευτικής βίας ή αντί-gay ιδεολογίας. Οι gay οργανώσεις πάντως, ένιωθαν προδομένες.
Στο τέλος, ο Spitzer συμφώνησε με τους επικριτές του. «Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να επιβεβαιώσει κάποιος τα όσα λέγονται σε αυτές τις συνεντεύξεις. Η έρευνα αυτή είναι ελαττωματική. Πιστεύω ότι χρωστάω μια συγνώμη στην gay κοινότητα, δημιουργώντας αναπόδεικτες θεωρήσεις για αυτές τις θεραπείες».
πηγή: www.livescience.com
