Μπορεί αυτήν τη στιγμή η Ρωσία να μην αποτελεί τον επιούσιο τόπο για τους απανταχού ομοφυλόφιλους, δεν σημαίνει όμως ότι τα πράγματα ήταν πάντα έτσι. Παρά τις όποιες «δημοκρατικές» ενέργειες της ρωσικής κυβέρνησης να ξορκίσει καθετί πολύχρωμο, η ρωσική ιστορία είναι γεμάτη από ιστορίες μεγάλων προσωπικοτήτων που στιγμάτισαν τα πολιτιστικά-κοινωνικά δρώμενα της χώρας, κυρίως γιατί ήταν διαφορετικοί. Εμείς θεωρούμε χρέος μας να σας στους γνωρίσουμε.
Ivan IV (ο τρομερός) 1530-1584
Ο όρος «τρομερός» χρησιμοποιείται μάλλον με μια πιο μεταφορική σημασία. Συνθέτης και ποιητής, ο Ivan αποτέλεσε τον πρώτο κυβερνήτη που στέφθηκε τσάρος της Ρωσίας και που στα τελευταία χρόνια της εξουσίας του έκανε αρκετές ακρότητες. Αν και παντρεύτηκε επτά φορές, ο ευσεβής του πόθος ήταν οι άνδρες με γυναικεία ρούχα. Δεν είναι τυχαία μάλιστα η ιστορία του υπασπιστή του, Feodor Basmanov, o οποίος ανήλθε στην εξουσία μετά τους σαγηνευτικούς χορούς που χάριζε στην αυλή του τσάρου, ντυμένος γυναίκα. (πηγές: Queerhistory.blogspot.com, Wikipedia).
NikolaiGogol (1809-1852)
Ο Gogol ήταν ένας ρώσος νοβελίστας (γεννημένος στην Ουκρανία), του οποίου το μυθιστόρημα «Dead Souls» και συγκεκριμένα το διήγημα «The Overcoat», θεωρείται ότι έβαλε τα θεμέλια του κινήματος του ρωσικού ρεαλισμού τον 19ο αιώνα. Στο έργο «The sexual Labyrinth of Nikolai Gogol», ο συγγραφέας Simon Karlinsky υποστηρίζει ότι ο Gogol ήταν ομοφυλόφιλος και ότι το στοιχείο αυτό αποτελεί το κλειδί για να γίνει αντιληπτό το έργο του. (πηγές: New York Review of Books, Wikipedia).
PeterTchaikovsky (1840-1893)
Δημιουργός της ομορφότερης μουσικής όλων των εποχών: Romeo and Juliet, 1812 Overtune καθώς και τα The Nutcracker, Swan Lake, The Sleeping Beauty. Η ιστορία σχετικά με τη σεξουαλικότητα του Tchaikovsky είχε μείνει κρυφή, χάρη στις προσπάθειες των σοβιετικών και έγινε γνωστή σχετικά πρόσφατα. Τα γράμματα και τα ημερολόγια του μεγάλου καλλιτέχνη, όπως και οι επιστολές προς τον αδερφό του Modest, ο οποίος είναι και αυτός gay, αποκαλύπτουν με σαφήνεια τον σεξουαλικό προσανατολισμό του. Όπως συμβαίνει όμως και στις περισσότερες περιπτώσεις, ακόμα κι αν τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους, αρκετοί είναι αυτοί που αμφισβήτησαν τις σεξουαλικές προτιμήσεις του συνθέτη. Πολλοί είναι μάλιστα, αυτοί που υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχουν αρκετές αποδείξεις. Οι περισσότερες, πάντως, σχέσεις του Tchaikovsky ήταν ομοφυλοφιλικές. Ο υπηρέτης του π.χ, Aleksey Sofronov, και ο ανιψιός του, Vladimir “Bob” Davydov. Ο gay συγγραφέας E.M. Forster αναφέρεται στον έρωτα του Tchaikovsky με τον ανιψιό του, στην ερωτική νουβέλα «Maurice», η οποία γράφτηκε το 1913-14 και εκδόθηκε το 1971: «… Ο Tchaikovsky ερωτεύτηκε τον ανιψιό του και του αφιέρωσε το αριστούργημα του (Symponie pathetique)». (πηγές: Russiapedia.rt.com)
SergeDiaghilev (1872-1929)
Ο μυθικός ιμπρεσάριος του μπαλέτου ίδρυσε το Ballet Russes (ρωσικά μπαλέτα), μια συλλογική προσπάθεια των κορυφαίων καλλιτεχνών, συνθετών και χορευτών των αρχών του 20ου αιώνα. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός του ήταν ευρέως γνωστός, όπως και η σχέση του με τον χορευτή Vaslav Nijinsky. Ο ίδιος απελευθέρωσε τον χορό από τον επίσημο κλασικισμό του 19ου αιώνα και τον οδήγησε σε μια μοντέρνα ελευθερία, απελευθερώνοντας, παράλληλα, το ρόλο του καβαλιέρου από αυτόν του απλού συνοδού μιας μπαλαρίνας, επικεντρώνοντας στη δική του παρουσία.
Μια ομάδα που ανήκει στο πάνθεον των καλλιτεχνών συμμετείχαν στο εν λόγω εγχείρημα. Ανάμεσα σε αυτούς και οι: Picasso, Jean Cocteau, Michel Fokine, Leon Bakst, George Balanchine, Igor Stravinsky, Matisse, Marie Laurencin, Georges Braque, Coco Chanel όπως και οι εραστές του: Boris Kochno, Léonide Massine και Serge Lifar.
Απομακρύνοντας τα πένθιμα ρομαντικά έργα του προηγούμενου αιώνα, όπως την Ωραία κοιμωμένη και τη Λίμνη των Κύκνων, ο Diaghilev δημιούργησε ένα ρεπερτόριο που δεν ήταν μόνο φυσικό και μοντέρνο αλλά και πειραματικό, αφού καταπιανόταν με θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού, ομοφυλοφιλίας και αιμομιξίας.
Το Ballet Russes δεν έδωσε καμία παράσταση στη Ρωσία. Περιηγήθηκε στον κόσμο ελκύοντας τόσο την πρόσφατη κοινωνία του cafe, όσο και το παραδοσιακό σοφιστικέ μποέμικο πλήθος της εποχής. Φυσικά, ανάμεσα σε όλους αυτούς αρκετοί gay άνδρες και γυναίκες. Το Ballet Russes έγινε του σύμβολο της «Avant garde» και του «international chic».
LéonSamoilovitchBakst (1866 – 1924)
Ο Bakst ήταν ρώσος ζωγράφος, καθώς και σχεδιαστής σκηνικών και κοστουμιών. Σχεδίασε μάλιστα αρκετά εξωτικά κοστούμια για το Ballet Russes. Το πιο αναγνωρίσιμο έργο του είναι η αισθησιακή εικόνα του Nijinsky, στο κοστούμι του για το «L’après-midi d’un faune». Ξεκινώντας το 1909, ο Bakst εργάσθηκε κυρίως ως σχεδιαστής σκηνικών, σχεδιάζοντας σκηνικά για ελληνικές τραγωδίες και το 1908 έγινε γνωστός για την εργασία του στο Ballet Russes. Δημιούργησε σκηνικά για τα έργα Cleopatra (1909), Scheherazade (1910), Carnaval (1910), Narcisse (1911), Le Spectre de la Rose (1911), L’après-midi d’un faune (1912) και Daphnis et Chloé (1912). (πηγές: Wikipedia, GayforToday.blogspot.com)
Alla Nazimova (1879 – 1945)
Αυτή η αξιοθαύμαστη ηθοποιός ξεκίνησε στο «Great White Way», όπου και ανακαλύφθηκε από το Hollywood. Μετά από δύο συζύγους μετατράπηκε σε μια «παιδική χαρά» του Hollywood, για τα πλούσια, διάσημα και σεξουαλικά υποσχόμενα άτομα. Από εκείνη την εποχή και μετά επέλεγε μόνο γυναίκες συντρόφους. Στόχευε πάντα τις διάσημες και τις ισχυρές.
Γεννήθηκε ως Miriam Edez Adelaida Leventon, αλλά όπως συμβαίνει με πολλά παιδιά που αντιμετωπίζουν δύσκολα παιδικά χρόνια, επαναπροσδιορίζει τον εαυτό της αρκετές φορές, προτού γίνει τελικά ένα αστέρι του βωβού κινηματογράφου. Μαζί με τον πρώτο της σύζυγο, τον ηθοποιό και παραγωγό Pavel Orlenev, ανοίγει ένα θέατρο στην ανατολική πλευρά της Νέας Υόρκης. Γρήγορα η ίδια γίνεται πολύ διάσημη (το θέατρο παίρνει το όνομα της) και παραμένει ένα σημαντικό αστέρι στο Broadway, πρωταγωνιστώντας συχνά σε έργα του Henrik Ibsen και του Anton Chekhov.
Στο Hollywood έφτασε χάρη στον Lewis Selznik. Η ίδια άρχισε να γράφει και να στήνει τις δικές της μοντέρνες και συχνά προκλητικές ταινίες. Η πιο αξιοσημείωτη, ήταν η παραγωγή της «Salome» του Oscar Wilde. Την καλλιτεχνική επιμέλεια της ταινίας αυτής όπως και την δημιουργία των κοστουμιών, ανέλαβε η γυναίκα του Valentino, Natacha Rambova, με την οποία φημολογείται ότι Nazimova διατηρούσε σχέση. Είχε ήδη ρίξει στο κρεβάτι της άλλωστε την πρώτη του γυναίκα, Jean Acker.
Το αρχοντικό της Nazimova (garden of Alla) αποτελούσε σημείο συνάντησης πολλών προσωπικοτήτων, εξ αιτίας των τρελών και άγριων parties. Υπήρχε μια σειρά από δωμάτια και καμπίνες στις οποίες συνέβαιναν πολλά. Λέγεται μάλιστα ότι οι συμμετέχοντες έπρεπε να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό και να μην αποκαλύψουν με ποιον πέρασαν το βράδυ στο κρεβάτι. Το αρχοντικό μετετράπη σε ξενοδοχείο το 1927.
Μεταξύ άλλων, η Nazimova είχε ρομαντικές περιπτύξεις με την ηθοποιό Eva Le Gallienne, τη σκηνοθέτιδα Dorothy Arzner, τη συγγραφέα Mercedes de Acosta, την ανιψιά του Oscar Wilde, Dolly Wilde και την ηθοποιό Anna May Wong. Η Nazimova έζησε μαζί με την ιδιαίτερα υπομονετική σύντροφο της, Glesca Marshall, από το 1929 μέχρι και το θάνατό της το 1945.
Sophia Parnok (1885 – 1933)
Η Parnok ανακάλυψε την πραγματική φύση της από πολύ νωρίς, παρά την έντονη δυσαρέσκεια του πατέρα της. Στην ηλικία των 20 κλέφτηκε με την σύντροφό της στη Γενεύη, για να καταλήξει λίγο καιρό μετά (όταν τελείωσαν τα χρήματα) πίσω στην οικογένεια της. Η επόμενη απόδραση ήρθε όταν παντρεύτηκε έναν ποιητή συνάδερφο της. Ένας γάμος που δεν κράτησε και πολύ, μιας και η ίδια διατηρούσε σχέση με μια άλλη ποιήτρια την Marina Tsvetaeva. Στο τέλος της σχέσης τους, εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή- η πρώτη συλλογή στη Ρωσία που ασχολείται με τον λεσβιακό έρωτα. Έκτοτε ήρθαν και άλλοι έρωτες και άλλα ποιήματα, μέχρι που τελικά γνώρισε την Olga Tsuberbille. Η Parnok έζησε μαζί της μέχρι το θάνατο της. Υπήρχαν βέβαια και κάποιες άλλες ρομαντικές παρεμβολές κατά τη διάρκεια αυτής της σχέσης. Ήταν εξάλλου μια ρωσίδα ποιήτρια που εξυμνούσε τον λεσβιακό έρωτα. (πηγές: Queercult.com)
Felix Felixovich Yusupov Jr. (1886 – 1967)
Η ζωή του συγκεκριμένου θα μπορούσε να δώσει υλικό για τρία μυθιστορήματα. Μονομαχίες, φυλακίσεις, υπερβολικός πλούτος και καταναγκαστική εξορία. Ήταν επίσης ένας από τους δύο άνδρες που δολοφόνησαν τον Ρασπούτιν, τον μυστικιστή σύμβουλο της δυναστείας των Ρομανόφ.
Ο Yusupov ήταν bisexual και έζησε μια άστατη ζωή. Ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του, αναφέρεται συχνά στο χρόνο που περνούσε με τις συμμορίες των τσιγγάνων φορώντας γυναικεία ρούχα. Παντρεύτηκε την πριγκίπισσα Irina της Ρωσίας, την ανιψιά του τσάρου, στις 22 Φεβρουαρίου του 1914. Το ζευγάρι λέγεται ότι ήταν ιδιαίτερα ταιριαστό και πολύ χαρούμενο. Μετά τη δολοφονία του Ρασπούτιν και το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου, ο ίδιος και η γυναίκα του στάλθηκαν στην εξορία, αφού βέβαια πήραν πρώτα κάποια ακριβά κοσμήματα και μερικούς «Rembrandt». (πηγές: Wikipedia, AndrejKoymasky.com)
Vaslav Nijinsky (1889-1950)
Ο Nijinksy γεννήθηκε μέσα σε μια οικογένεια χορευτών. Οι γονείς του ήταν ανώτεροι χορευτές στο δυναμικό της Setov Opera. Στην ηλικία των εννέα εντάχθηκε στο Imperial Ballet School της Αγίας Πετρούπολης, την πιο σημαντική σχολή χορού του κόσμου. Το 1909 εντάχθηκε στο Ballet Russes.
Ο Nijinsky γρήγορα έγινε το μεγάλο χορευτικό αστέρι της ομάδας και εραστής του Diaghilev. Το εκπληκτικό ταλέντο του και η ικανότητα του Diaghilev να δημιουργεί αστέρια, έδωσαν στον Nijinsky διεθνή δόξα. Το σώμα του ήταν μυθικό, κοντά παντοδύναμα πόδια τα οποία εκπλήρωναν εκπληκτικές φιγούρες με μια γυναικεία χάρη.
Το 1912 ο Nijinsky άρχισε να χορογραφεί τα δικά του μπαλέτα. Στην πρεμιέρα του Le Sacre du Printemps (1913), ξέσπασε καβγάς ανάμεσα στους θεατές, εξ αιτίας της απογοήτευσης τόσο από την χορογραφία του Nijinsky, όσο και από τη μουσική του Stravinsky. Η πιο χαρακτηριστική στιγμή της καριέρας του ήταν το σκάνδαλο που ξέσπασε, όταν κατά τη διάρκεια της παράστασης L’après-midi d’un faune (The Afternoon of a Faun) ο ρόλος που υποδυόταν κατέληγε σε αυτοϊκανοποίηση.
Ο ίδιος παντρεύτηκε την Ουγγαρέζα Romola de Pulszky το 1913, κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας στη Νότια Αμερική. Η Romola κυνήγησε τον Nijinsky για πολύ καιρό. O γάμος τους προκάλεσε έκπληξη μιας και δεν μιλούσαν καν την ίδια γλώσσα. Ήταν εξάλλου μια περίοδος όπου ο μεγάλος χορευτής άρχισε να δείχνει τα πρώτα δείγματα ψυχικής διαταραχής. Ο Diaghilev τον απέβαλλε άμεσα από την ομάδα, ενώ κατά τη διάρκεια του πολέμου παρέμεινε φυλακισμένος σ ένα σπίτι στη Ουγγαρία μέχρι το 1916. Χρειάστηκε η παρέμβαση του Diaghilev ώστε να αφεθεί ελεύθερος, μιας και τον ήθελε να συμμετάσχει στην περιοδεία του στην Αμερική.
Με το πέρασμα του χρόνου ο Nijinsky έγινε ψυχολογικά ασταθής. Μετά την περιοδεία στην Νότια Αμερική το 1917, η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Ελβετία. Την υπόλοιπη ζωή του την πέρασε υποφέροντας από ψυχικές παθήσεις στερώντας του τη δυνατότητα να χορέψει και πάλι.
Erté (1892 – 1990)
Ο Romain de Tirtoff ήταν ένας ρωσικής καταγωγής καλλιτέχνης και σχεδιαστής που ζούσε στη Γαλλία και έγινε γνωστός με το ψευδώνυμο Erte. Ήταν ιδιαίτερα ταλαντούχος σε πολλούς τομείς, όπως αυτός της μόδας, των κοσμημάτων, των κοστουμιών αλλά και στην διακόσμηση, στον κινηματογράφο, στο θέατρο και στην όπερα.
Από νωρίς στη ζωή του, ο Erte ένιωθε μια έλξη για το θέατρο και αμφιταλαντευόταν ανάμεσα στο να γίνει χορευτής ή καλλιτέχνης. Τελικά όμως, όπως δήλωσε χρόνια αργότερα «Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι θα μπορούσα να ζήσω χωρίς να χορεύω αλλά δεν θα μπορούσα με τίποτα να εγκαταλείψω το πάθος μου για τη ζωγραφική και το σχέδιο».
Σύμφωνα με τους New York Times, ένα σημαντικό σημείο καμπής στην καριέρα του, ήρθε το 1965 όταν γνώρισε τον Eric και τη Salome Estorick των Seven Arts Ltd. H εν λόγω επιχείρηση παρέμεινε ο αποκλειστικός αντιπρόσωπος της δουλειάς του μέχρι και το θάνατο του.
Η δουλειά του επηρέασε πάρα πολλούς μετέπειτα καλλιτέχνες. (πηγές: Erte.com, Wikipedia, The New York Times)
Léonide Massine (1896 – 1979)
Αυτός ο bisexual νεαρός έγινε αμέσως το επόμενο μεγάλο αστέρι του Ballet Russet, μετά την ψυχολογική κατάρρευση του Nijinsky. Όχι μόνο ανέλαβε όλους τους πρωταγωνιστικούς ανδρικούς ρόλους αλλά έγινε και ο επόμενος ερωτικός σύντροφος του Diaghilev. Ο Massine ήταν ο κορυφαίος χορευτής της Ευρώπης (1920-1930), χορογραφώντας περισσότερα από 100 μπαλέτα.
Κατά τη διάρκεια της ζωής του είχε πολλές σχέσεις ενώ παντρεύτηκε 4 φορές. (πηγές Massine-Ballet.com, Wikipedia)
Sergei Eisenstein (1898-1948)
Αν και έκανε μόνο επτά ταινίες στην καριέρα του, η ριζοσπαστική χρήση του μοντάζ και γενικότερα του συμβολισμού, επηρέασε σημαντικά πολλές επερχόμενες γενιές κινηματογραφιστών. Ξεκίνησε ως σκηνογράφος μέχρι που έγινε διευθυντής παραγωγής. Ο Sergei ξέφυγε από τη γραμμική στατικότητα της Βικτωριανής γραμμής, χρησιμοποιώντας πλήθος αυθόρμητων εικόνων, δημιουργώντας ιδιαίτερες γωνίες στην κορνίζα κάθε εικόνας, συχνά τόσο χαοτική που έφερνε το κοινό σε αμηχανία.
Το ίδιο χαοτική ήταν και η προσωπική του ζωή. Παντρεύτηκε δύο φορές, κατόπιν πολιτικής πίεσης. Οι γάμοι του δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ. Τα χειρόγραφα ημερολόγια του αποκαλύπτουν την προσκόλληση του στους νεαρούς άνδρες, συμπεριλαμβανομένου και του βοηθού του, Grigori Alexandrov. (πηγές: IMDb, GayforToday.blogspot.com)
Pavel Tchelitchew (1898 – 1957)
Ο σουρεαλιστής καλλιτέχνης Pavel Tchelitchew, ευνοήθηκε ιδιαίτερα από το κοινωνικό σύνολο της εποχής του. Η σικάτη τέχνη του μπορεί να ήταν στιγμιαία, παραμένει όμως πάντα κομψή. Ο νεαρός εραστής του Charles Henri Ford, ήταν ποιητής και ένας από τους συντάκτες του σουρεαλιστικού περιοδικού View. Το πιο αντιπροσωπευτικό έργο του καλλιτέχνη είναι ο πίνακας «Hide and Seek». (πηγές: Wikipedia, ElysiumPress.com)
Aleksander Aleksandrovich Deineka (1899 – 1969)
Ο Deineka ήταν ένας σοβιετικός ρώσος ζωγράφος, γραφίστας και γλύπτης που θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς μοντέρνους ζωγράφους του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Gay; Bi; Ποιος μπορεί να ξέρει; Συμπεριλαμβάνεται όμως στη λίστα αυτή, εξ αιτίας τη ιδεαλιστικής του προσέγγισης απέναντι στο ανδρικό αθλητικό σώμα.
Boris Kochno (1904 – 1990)
Το 1920, ο Kochno γίνεται ο προσωπικός γραμματέας του Sergei Diaghilev. Υπήρξε επίσης, εραστής του μέχρι του θανάτου του Diaghilev το 1929. O Kochno επιβεβαίωσε τη συνεργασία αλλά και την ερωτική σχέση του Diaghilev, με πολλούς μεγάλους καλλιτέχνες της εποχής.
Μετά το θάνατο του Diaghilev προσπάθησε μαζί με τον χορoγράφο Serge Lifar να συνεχίσει τη δράση του Ballet Russes, χωρίς επιτυχία. (πηγές: Wikipedia, Gayfortoday.blogspot.com)
Serge Lifar (1905 – 1986)
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η καταξίωση στον κόσμο του χορού, περνούσε εκείνη την εποχή από την κρεβατοκάμαρα του Sergei Diaghilev. Ο Serge Lifar ήταν και αυτός ένας από τους χορευτές που χρησιμοποίησαν το ταλέντο τους και την ομορφιά τους για να προσεγγίσουν προσωπικότητες όπως ο Diaghilev, η Misia Sert και η Coco Chanel για να φτάσουν στην κορυφή.
Το 1924, οι προσπάθειες του καρποφόρησαν καθώς γίνεται ο αγαπημένος του Diaghilev, παίρνοντας παράλληλα πολλούς πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Η φήμη και η αναγνωσιμότητα του Lifar έφτασε σε τέτοια επίπεδα, που ξεπέρασε ακόμα και τις προσδοκίες του Diaghilev.
Μετά το θάνατο του μέντορά του, ο Lifar αναλαμβάνει ως κορυφαίος χορευτής και διευθυντής του Paris Opera Ballet. Εκεί παρέμεινε με επιτυχία αν και το όνομα του αναμείχθηκε με ένα σκάνδαλο, αφού είχε έντονες κοινωνικές σχέσεις με την γερμανική διοίκηση που κατέλαβε το Παρίσι. Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι εργαζόταν ως μυστικός πράκτορας. (πηγές: glbtq.com)
Rudolf Nureyev (1938-1993)
Επιτέλους ένας χορευτής που δεν χρειάστηκε να περάσει από το κρεβάτι του Diaghilev. Το μεγαθήριο αυτό του μπαλέτου άσκησε τεράστια επιρροή στο καλλιτεχνικό στερέωμα.
Από τα πρώτα κιόλας του βήματα και ενώ ήταν σε περιοδεία στη Γαλλία, υπογράφει με τη Grand Ballet du Marquis de Cuevas, ενώ κατά τη διάρκεια της περιοδείας του στη Δανία, γνωρίζει τον σολίστα Erik Bruhn, ο οποίος θα αποτελέσει το μεγαλύτερο έρωτα του.
Το 1983 γίνεται διευθυντής στο Paris Opera Ballet. Κατά τη διάρκεια της πορείας του σχετίζεται με πολλές διασημότητες όπως Gore Vidal, Freddie Mercury, Jacqueline Kennedy Onassis, Mick Jagger, Liza Minnelli, Andy Warhol, κτλ.
Οι ιστορίες σχετικά με την περιπετειώδη σεξουαλική του ζωή είναι πάρα πολλές. Ο χορευτής τελικά νοσεί από τον ιό HIV το 1984 ενώ πεθαίνει τον Νοέμβριο του 1992.
Michael Lucas (1972)
Γεννήθηκε στη Μόσχα και μεγάλωσε σε μια παραδοσιακή εβραϊκή οικογένεια. Το 1994, μετά από το πτυχίο του στη νομική σχολή της Μόσχας, ανοίγει ένα τουριστικό γραφείο μέχρι το 1995. Λίγο αργότερα, εγκαταλείπει τη Ρωσία και πηγαίνει στη Γερμανία και από εκεί στη Γαλλία, όπου και παραμένει για δύο χρόνια. Το 1997 μετακομίζει στη Νέα Υόρκη.
Ξεκίνησε την καριέρα του ως πορνόσταρ στη Γερμανία για straight-porn ταινίες. Κατά τη διάρκεια της διαμονής του στη Γαλλία, δούλεψε για έναν ανεξάρτητο σκηνοθέτη (Jean Daniel Cadinot) κάνοντας τις πρώτες gay ταινίες. Από εκεί κατέληξε αποκλειστικός συνεργάτης της εταιρείας Falcon.
Πέρα από τις ταινίες του, ο Lucas γίνεται γνωστός και για τα αμφιλεγόμενα κείμενα του σε στήλες των «Τhe Advocate», «Huffington Post» και «Pink News». Έχει μιλήσει αρκετές φορές σε μεγάλα πανεπιστήμια (Stanford, Yale, Oxford), συζητώντας πολιτικά, κοινωνικά και σεξουαλικά θέματα.
Το 2009 γίνεται επίσημα πολίτης του Ισραήλ, καταγγέλλοντας την ρωσική του υπηκοότητα, με αφορμή τις ομοφοβικές και αντισημιτικές συμπεριφορές της. (πηγές: MichaelLucas.com, Wikipedia)
Slava Mogutin (1974)
Η παράτολμη, σέξι και προκλητική του τέχνη στο χώρο της φωτογραφίας, αποτελούν αυτή τη στιγμή τον πυρήνα της καλλιτεχνικής σκηνής στη Νέα Υόρκη. Γεννημένος στην επαρχία Kemerovo της Σιβηρίας, o Υaroslav Yurievich Mogutin παράτησε την οικογένεια του και μετακόμισε στη Μόσχα όταν ήταν ακόμη 14 ετών, δουλεύοντας ως δημοσιογράφος και συντάκτης. Μόλις από την ηλικία των 21 άρχισε να αντιμετωπίζει προβλήματα με τις αρχές, οι οποίες του προσδίδουν τους χαρακτηρισμούς του χούλιγκαν, του κοινωνικά ασταθή, του προκλητικού, του βίαιου, του διαταραγμένου ψυχικά και σεξουαλικά κ.α. Με λίγα λόγια όλα τα χαρακτηριστικά ενός «κακού παιδιού».
Το 1995, χορηγείται στο Mogutin πολιτικό άσυλο στις Η.Π.Α, μετά από την παρέμβαση της Διεθνούς Αμνηστίας και του PEN American center. Οι φωτογραφίες του Mogutin καθώς και τα ψηφιακά έργα του έχουν εκτεθεί σε πολλά μουσεία του κόσμου.
Alexander Kargaltsev
Το φωτογραφικό έργο του Alexander Kargaltsev «Asylum» εξερευνά τις ζωές των gay ανδρών που εγκατέλειψαν τη Ρωσία για τις Η.Π.Α, λόγω της βιαιότητας και του μίσους που αντιμετώπιζαν.
Τα πορτρέτα του Kargaltsev εκθέτουν τη δεινή κατάσταση της LGBT κοινότητας στη Ρωσία. Εμπεριέχουν ένα οδυνηρό μήνυμα ελπίδας για μια ζωή δίχως φόβο σε έναν νέο Κόσμο. Τα μοντέλα μέσα από τη γύμνια τους αποκαλύπτουν το κουράγιο τους αλλά και το φόβο τους που ξεκινά από ένα τρομακτικό παρελθόν . Παραμένουν γυμνοί, ευάλωτοι και παρόλα αυτά περήφανοι.
Milena Chernyavskaya
Το «Agens» αποτελεί ένα περιοδικό για γυναίκες από γυναίκες. Το μόνο έντυπο, ενημερωμένο περιοδικό για λεσβίες, τολμά να εκδίδεται στην ομοφοβική Ρωσία του σήμερα. Η Milena Chernyavskaya, αρχισυντάκτρια του περιοδικού υποστηρίζει: «Η LGBT κοινότητα της Ρωσίας πάσχει από έλλειψη ενημέρωσης. «Οι gay άνδρες και οι λεσβίες δεν γνωρίζονται μεταξύ τους και πιστεύουν ότι δεν μπορούν να είναι ευτυχισμένοι, επειδή όλοι γύρω τους είναι εναντίον».
Pussy Riot
Οι Pussy Riot είναι ένα ρωσικό φεμινιστικό punk rock συγκρότημα διαμαρτυρίας. Το συγκρότημα ιδρύθηκε το 2011 στη Μόσχα και αποτελείται από 11 γυναίκες. Σκοπός του συγκροτήματος είναι μέσα από τα τραγούδια του να κριτικάρει τις πολιτικές μίσους του Πούτιν και της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Για να το πετύχει αυτό, επιλέγει διάφορα δημόσια σημεία για να προβάλλει τα τραγούδια τους, δημιουργώντας ένα είδος διαμαρτυρίας.
Εξ αιτίας της δράσης τους αυτής, δύο μέλη του συγκροτήματος συνελήφθησαν τον Οκτώβριο του 2012 και τιμωρήθηκαν σε 2 χρόνια φυλάκισης με την κατηγορία του χουλιγκανισμού.
