Κάθε πρώτη Δεκέμβρη, έχει καθιερωθεί ως η παγκόσμια μέρα για το hiv/aids.
Δυστυχώς μας θυμόνται μόνο αυτή την μέρα. Τις υπόλοιπες ο περισσότερος κόσμος εθελοτυφλεί.
Δεν θα πω πολλά για το θέμα, παρά μια δική μου ιστορία.
Καλοκαίρι 1992.
Ενα από τα καλύτερα καλοκαίρια της ζωής μου. 27 χρονών εγώ τότε.
Με τον κολλητό μας τον Χ τότε, ήμασταν όλη μέρα σχεδόν θάλασσα.
Μετά την δουλειά θάλασσα, κολύμπι, καφέ, κλπ.
Τα βράδια φαγητό και διασκέδαση. Ο Φίλος μου όμως ο Χ κάτι τον απασχολούσε. Φαινόταν έντονα αυτό. Δεν μας έλεγε τίποτα. Πως θα μπορούσε εξάλλου. Πολύ άγρια τα χρόνια.
Σιγά σιγά αδυνάτιζε. Τον μαλώναμε όλοι συνέχεια. Φάε και φάε.
Τέλος πάντων.
Δεν ήθελε με τίποτα να πηγαίνει σπίτι. Δεν το είχα καταλάβει το γιατί.
Πέρασε το καλοκαίρι, με ένα ταξιδάκι Τυνησία στο τέλος του καλοκαιριού.
Μετά την επιστροφή, άρχισε να παχαίνει πάλι. Λέγαμε καλοκαίρι ήταν το είχε ρίξει στην δίαιτα.
Κάποια μέρα πήγα σπίτι του να τον πάρω να βγούμε. Ενα σημάδι στο πόδι του. Ελιά μου είπε. Μα τόσο μεγάλο; Δεν έδωσα συνέχεια.
Τέλη του χειμώνα και ο φίλος μου άρχισε να χάνει βάρος πάλι. Η μάνα του όλη την ώρα η καημένη όλο μαγείρευε παχυντικά.
Ανοιξη 1993 με πήραν στο τηλ. Ο Χ ήταν στο νοσοκομείο με πνευμονία.
Πήγαμε 2 άτομα. Πρώτη κλινική του ΙΚΑ στα Μελίσσια.
Μπήκαμε στην μονάδα ειδικών λοιμώξεων.
Ηταν ο Χ με έναν άλλον στο ίδιο δωμάτιο.
Τι να δω. Φρίκαρα. 30 κιλά ζύγιζε, και τον είχαν με μπέιμπηλίνο γιατί είχε συνεχόμενες διάρροιες.
Ρε παιδιά μας είπε έπαθα πνευμονολοίμωξη. Πρώτη φορά το άκουσα αυτό.
Αφού μείναμε λίγο, ήρθε και ο φίλος του. Δεν έφυγε στιγμή απ’το πλευρό του.
Οσο θυμάμαι την τραγική όψη της μάνας.
Σε λίγες μέρες ο φίλος μου έφυγε. 1 βδομάδα αργότερα, διαδίδει ο ιερέας που τον κήδευσε, ότι ο Χ έφυγε χτυπημένος από το AIDS. Παπάς σου λέει μετά.
Σε 2 μήνες τον ακολούθησε και η μάνα του σ’αυτό το ταξίδι. Ανακοπή καρδιάς έπαθε η καημένη.
Λίγα χρόνια μετά. 1996 συγκεκριμένα. Ενα νέο φάρμακο έκανε την εμφάνισή του.
Το NORVIR. 24 χάπια την μέρα. Επιτέλους. Τα νοσοκομεία άδειασαν. Οι ασθενείς άρχισαν να συνέρχονται. Το AIDS άρχισε να δαμάζεται. Από θανατηφόρο νόσο έγινε χρόνια.
Το μονοπάτι ευτυχώς δεν χορτάριασε. Ακολούθησαν κι άλλα φάρμακα. Σύντομα εμφανίστηκαν το kaletra, telzir, truvada, κλπ.
Πολλά χάπια την μέρα, όμως έπαψαν να πεθαίνουνοι οροθετικοί.
Και φτάνουμε στο σήμερα.
Φτάσαμε στο 1 χάπι την μέρα. Αυτό που πέρνω εγώ το Atripla. Του χρόνου έρχεται και το νέο, το QUAD.
O hiv έπαψε να σκοτώνει, και οι άνθρωποι να ζουν φυσιολογικά.
Ομως ποτέ δεν έπαψε το στίγμα της ασθένειας.
Οροθετικοί χάνουν την δουλειά τους αν μαθευτεί.
Πολλοί γιατροί αρνούνται να χειρουργήσουν οροθετικούς.
Σχεδόν το μεγαλύτερο ποσοστό το κρύβει από την οικογένεια.
Οπως κι εγώ. Και έτσι είμαστε αναγκασμένοι να το ζούμε όλο αυτό μόνοι μας.
Ευτυχώς έχω ανθρώπους δίπλα μου που με αγαπάνε και ξέρουν για μένα.
Εχω μια θαυμάσια γιατρό που με προσέχει, και όλους τους φίλους μου στο φόρουμ μας και στη θετική φωνή.
Και μην ξεχνάω τον φίλο μου τον Γιάννη GP, που ήταν από τους πρώτους που έμαθαν για μένα και μου στάθηκε.
BEAR
