Από τον Τάσο Κασιδιάρη
Η τηλεόραση έχει πολλά κακά: διαφημίσεις, κατευθυνόμενες ειδήσεις, δηλώσεις πολιτικών, τουρκικά σίριαλ, Τατιάνα Στεφανίδου και ένα σωρό άλλα κακής ποιότητας τηλεοπτικά προγράμματα, που δεν προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό. Σύμφωνα όμως με μια μερίδα συμπολιτών μας (οι οποίοι έχουν ίδια δικαιώματα με τον υπόλοιπο κόσμο, ίσως και περισσότερα, και κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας, εκτός ψυχιατρείου), η τηλεόραση έχει ένα κακό επιπλέον: διαπαιδαγωγεί τα ανυποψίαστα αγοράκια στο να προτιμούν αγοράκια αντί για κοριτσάκια, και τα παρασύρει στον ακόλαστο και άνευ επιστροφής δρόμο της ομοφυλοφιλίας.
Η παραπάνω αντίληψη είναι ένας από τους επικρατέστερους και ηλιθιοδέστερους μύθους που αναπαράγονται από στόμα σε στόμα, κι από σάιτ σε σάιτ, όπου και όποτε προκύπτει το θέμα της ομοφυλοφιλίας. Τα επιχειρήματα φτάνουν σε βάθος κωλοτρυπίδας χρυσόψαρου και φυσικά έχουν και το κατάλληλο επιστημονικό υπόβαθρο: «Μας έχουν φλομώσει στους γκέι παρουσιαστές, μας τα πρήζουν με θέματα γκέι περιεχομένου, άρα κάνουν πλύση εγκεφάλου στα απαίδευτα και σεξουαλικώς ανώριμα αγοράκια, τα διδάσκουν ότι το να πηγαίνεις με άντρες είναι κάτι φυσιολογικό και τα ωθούν στο να πηγαίνουν με άτομα του ίδιου φύλου».
Πρόκειται για ένα επιχείρημα αυταπόδεικτα ανόητο, που απ’ όπου κι αν το πιάσεις μπάζει, αλλά επειδή είδα πρόσφατα τη δήλωση του Νότη Σφακιανάκη για το ρόλο της τηλεόρασης και των περιοδικών (άλλη πονεμένη ιστορία αυτή) στο να μετατρέψουν την ομοφυλοφιλία σε «trend», θέλω να μπω στον κόπο και να γράψω πέντε αράδες. Ξεκαθαρίζω ότι δεν πρόκειται να αναλύσω το αν η ομοφυλοφιλία είναι φυσιολογική, δε με αφορά να πείσω τον οποιονδήποτε ότι είναι νορμάλ το ότι γουστάρω άντρες. Αυτό που θέλω είναι να καταδείξω ότι η τηλεόραση δεν παίζει κανέναν ρόλο στη διαμόρφωση της σεξουαλικής ταυτότητας ενός ανθρώπου κατά τον τρόπο που πιστεύουν κάποιοι Σφακιανάκηδες.
Πρώτα απ’ όλα, πλέον η τηλεόραση έχει πεθάνει. Όλος ο κόσμος, όλα τα πιτσιρίκια, έχουν πρόσβαση στο ίντερνετ και κατ’ επέκταση πρόσβαση σε ένα σωρό επιμορφωτικά σάιτ, τύπου xtube, youporn, youjizz, cam4, κ.λπ., όπου μπορούν ελεύθερα, αβίαστα κι αβάδιστα να «παραπλανηθούν» κατά τον ίδιο τρόπο, αν όχι με χειρότερο, και να μάθουν με πολύ σαφέστερο τρόπο τι εστί ομοφυλοφιλία. Ναι, κύριε ανήσυχε πατέρα, μπορεί το παιδί σας να αναρωτηθεί γιατί ο τάδε παρουσιαστής δεν είναι πολύ βαρβάτος αν βλέπει τηλεόραση, αλλά με την πρόσβαση που έχει σήμερα στο ίντερνετ θα του λυθεί η όποια απορία. Εκτός αν έχετε σκοπό για να το «προστατεύσετε» να του απαγορεύσετε και τη σύνδεση στο διαδίκτυο, και να του υπαγορεύσετε ότι φωτιά μπορεί να ανάβει πλέον μόνο με πέτρες.
Αλλά ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι ορισμένοι –κυρίως φαν του Λιακόπουλου– τάσσονται υπέρ της άποψης ότι το ίντερνετ είναι όργανο του διαβόλου και της νέας τάξης πραγμάτων (ενώ η τηλεόραση είναι του Θεού), και ως εκ τούτου δεν πρέπει να έχουμε πρόσβαση σε αυτό, υπάρχει και η εξής άποψη: στην τηλεόραση δεν βλέπουμε μόνο ομοφυλόφιλους –αν υποθέσουμε ότι το να είσαι ομοφυλόφιλος θεωρείται έγκλημα. Βλέπουμε και δολοφόνους, δολοφονίες. Βιασμούς. Αιμομιξίες. Ίντριγκες. Βλέπουμε πολύ χειρότερα πράγματα από ορισμένους άντρες που ενδεχομένως δεν είναι τόσο άντρες όσο αρμόζει στα δικά σας στάνταρ, κύριοι Σφακιανάκη και Ιατρόπουλε και λοιποί φαν του Λιακόπουλου. Δεν είδα όμως κανέναν σας να τα καταγγέλει με τόσο πάθος. Δε σας ενοχλεί ότι το παιδί σας μπορεί να παραδειγματιστεί από κάποιον δολοφόνο; Εκτός πάλι αν θεωρείτε ότι η πατροκτονία, ας πούμε, δεν είναι τόσο τραγική όσο η ομοφυλοφιλία, και δεν φοβάστε μην τυχόν το παιδί σας καμιά μέρα σάς στείλει στα κυπαρίσσια, οπότε να πάμε πάσο.
Επειδή το θέμα δεν είναι προσωπικό, και για να βοηθήσω όσους δεν το επιτρέπει το μυαλό τους να σκεφτούν λίγο βαθύτερα, θα το πάω λίγο διαφορετικά. Οι βασικές αρχές μάρκετινκ (αυτές στις οποίες βασίζονται και όλα τα προϊόντα της τηλεόρασης) επιτάσσουν τη διαφήμιση ενός πράγματος που η ύπαρξή του στοχεύει στο να καλύψει κάποια ανάγκη. Η πρώτη, μα η ΠΡΩΤΗ, ερώτηση που γίνεται στις έρευνες μάρκετινκ όταν έχουμε τη δημιουργία και το λανσάρισμα κάποιου προϊόντος, υπηρεσίας ή εν προκειμένω σεξουαλικής/κοινωνικής ταυτότητας (όπως θες πες το) είναι «ποια ανάγκη έρχεται να καλύψει;». Αν το καλοσκεφτείς, από όλα αυτά που βλέπεις κάθε μέρα στις διαφημίσεις, τα μόνα πράγματα που αγοράζεις τελικά είναι αυτά που θέλεις να καλύψουν κάποια ανάγκη σου, άσχετα που τα διανθίζουν με ψαρωτικά τεχνολογικά τεχνάσματα για να σε τραβήξουν απ’ την τσέπη. Το αν θα τρέξεις για την οδοντόκρεμα που «αποδεδειγμένα καταπολεμά τα πέντε προβλήματα των δοντιών χάρη στο “Extra Whitening Complex”» δεν αναιρεί το γεγονός ότι οδοντόκρεμα χρειαζόσουν έτσι κι αλλιώς.
Έτσι, αν ένα αθώο και σεξουαλικώς ανώριμο αγόρι δεν νιώθει την ανάγκη να χουφτώσει τα σφριγηλά οπίσθια του Νίκου Αναδιώτη, ας πούμε, καμία τέτοια ανάγκη δεν πρόκειται να του δημιουργηθεί βλέποντας τον Φώτη Σεργουλόπουλο να κάνει τηλεφωνικές φάρσες στην Χριστίνα Λαμπίρη. Που να τρελαθεί το Star και να βάλει μέρα μεσημέρι γκέι πορνό, αν το περί ου ο λόγος αγνό πλάσμα δεν έχει την έμφυτη ροπή να μάθει «όσα λένε οι άντρες μεταξύ τους», δεν υπάρχει καμία, μα καμία περίπτωση, να το κάνει μόνο και μόνο επειδή το είδε στην TV. Διότι, πολύ απλά, ανήκει σε άλλο target group. Αυτό επιβεβαιώνεται και από προσωπικές και φιλικές μαρτυρίες, από σκηνικά στα οποία ο χ ομοφυλόφιλος προσέγγισε ερωτικά τον ψ στρέιτ, για να φάει τελικά μια ευγενική χυλόπιτα και να μείνει με την όρεξη (αφού ως γνωστόν η χυλόπιτα δεν χορταίνει).
Αντιστρόφως, η προβολή των «μιαρών» ομοφυλόφιλων από την τηλεόραση γίνεται γιατί καλύπτει την ανάγκη του ομοφυλόφιλου κοινού. Από τη στιγμή που ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι γκέι, λογικό κι επόμενο είναι να αποκτήσουμε κι εμείς κάποια στιγμή λόγο στο δημόσιο διάλογο, ανοιχτά και χωρίς να κρύβονται πίσω από ψεύτικες ετεροφυλόφιλες σχέσεις για τα μάτια του κόσμου. Πόσοι τραγουδιστές, άραγε, δεν συνάπτουν ψεύτικες σχέσεις, ή «λευκούς» γάμους που λέμε, για να προστατεύσουν την εικόνα τους από ορισμένους που σκέφτονται ότι το να δηλώνει κάποιος ανοιχτά πως είναι γκέι πρόκειται περί κακουργήματος; Είναι προτιμότερη αυτή η υποκρισία; Μάλλον στον κόσμο της τηλεόρασης, ναι, είναι προτιμότερη. Και ίσως τελικά αυτό να είναι και το μεγαλύτερό της πρόβλημα˙ όχι οι ομοφυλόφιλοι, αλλά η υποκρισία.
