Ο Φώτης Σεργουλόπουλος εμφανίστηκε στην εκπομπή «Αξίζει να το Ζεις» και απαντά στην Τατιάνα Στεφανίδου στην ερώτηση για το come out του στον Κωστόπουλο: «Ναι, λες και δεν το είχε υποπτευθεί κανένας, πέσατε από τα σύννεφα όλοι!».
Και συνεχίζει «Ο κάθε άνθρωπος έχει τον τρόπο που να εκφράζεται. Δεν θα μου πει κανένας πώς και πότε θα πω κάτι, από την στιγμή που ρωτήθηκα»
«Είναι υπόθεση του καθενός για το τι θα πει. Ή δέχεσαι έναν άνθρωπο ή δεν τον δέχεσαι. Εσένα αν σε δούμε στο δρόμο χεράκι- χεράκι με τον Ευαγγελάτο δεν θα σου πει κανένας τίποτα, γιατί είσαι η Τατιάνα. Αν με δείτε με τον σύντροφό μου να περιπατάω στον δρόμο το λιγότερο που θα κάνετε είναι να με σκοτώσετε κι αυτό είναι η υποκρισία της κοινωνίας και της τηλεόρασης. Οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι μόνο για να βγαίνουν στις επιθεωρήσεις και να τους φωνάζεις “φτερά!”. Το πιο ρατσιστικό που μπορεί να κάνει μια κοινωνία είναι να μην αφήνει τον άνθρωπο να εκφράζει την αγάπη του. Είμαι μέλος της κοινωνίας, πληρώνω τους φόρους μου, εργάζομαι για την κοινωνία, έχω απαιτήσεις από την κοινωνία, έχω και δικαιώματα».
OUT and LOUD (τεύχος 37)
Είσαι και φαίνεσαι.
Πάντα αγαπούσα τις αδερφές. Για κάποιο περίεργο λόγο μου μετέφεραν έναν εξωτισμό. Ίσως γιατί όταν ήμουν μικρός τις έβλεπα να τις χλευάζουν στις επιθεωρήσεις και έκαναν τον κόσμο να γελάει. Επειδή είχα την τύχη σαν παιδί να βρίσκομαι πολύ συχνά σε παρασκήνια τέτοιων θεάτρων, διαπίστωσα ότι μύριζαν επίσης αρώματα και κάνανε πλάκες λίγο πριν βγουν στη σκηνή με χορεύτριες του μπαλέτου. Βάφονταν και φορούσαν κολάν, ήταν ευλύγιστοι και το κυριότερο ήταν θεαματικοί. Ο Φίφης στις ταινίες μιλούσε γαλλικά ακκιζόταν και ασχολιόταν με καλλυντικά. Ήταν πάντα ο αγαπημένος μιας πολύ καλής κυρίας και γενικά τον εκτιμούσαν για την πλάκα του και τα τσαλίμια του. Ασέξουαλ, γιατί κάτι τέτοια πράγματα είναι ανωμαλίες, θα μπορούσε να ήταν ένα μικρό παιδί που έπαιζε, γελούσε και δεν τον απασχολούσε τίποτε άλλο εκτός από το παιχνίδι και τη χαρά. Διασκέδαζε τους μεγάλους και χόρευε διασκεδαστικά. Όλοι τον ήθελαν στην παρέα τους.
Πολύ αργότερα η παρέα μου μαζί τους με έκανε να διαπιστώσω ότι οι αδερφές εκτός των άλλων, είχαν πάντα μιά δραματική ιστορία. Γι’ αυτό τις αγάπησα περισσότερο. Οι ερωτικές δίχως τελειωμό απογοητεύσεις, που λίγο πολύ έμοιαζαν μεταξύ τους, με άφηναν άφωνο και μαγεμένο σαν να παρακολουθούσα μία υπερβολική τηλενουβέλα. Drama Queens που πάντα έφταιγε ο άλλος που δεν τις αγαπούσε όπως εκείνες. Και όταν τελείωνε το δράμα, ξανά γέλια και βόλτες, φωνές και περιπέτειες τα βράδια. Με ένα τζιν τόνικ στο χέρι να κάνουν lip singing σχεδόν σε όλα τα τραγούδια της Στανίση και στην επιστροφή κοντά ξημερώματα, ένα “βρώμικο” στο χέρι γιατί πού να κάθεσαι να ζεσταίνεις βραδιάτικα. Συνήθως έμεναν Καλλιθέα ή Κυψέλη σε όμορφα καθαρά μαμαδίστηκα σπίτια, με έναν καναπέ κρεββάτι στο σαλόνι γιατί όλο και κάποιος συγγενής φορτωνόταν. Τις πλούσιες δεν τις αγαπούσα και πολύ γιατί υπήρχε μία πολύ συγκεκριμένη συμπεριφορά που φώναζε την ταξική διαφορά. Γιατί όλα κι όλα, μπορεί να μοιράζονταν τα ίδια μπαρ και τις ίδιες παραλίες, αλλά αυτό γινόταν από έλλειψη άλλης επιλογής, δεν γίνεται να σηκωθούν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι!
Μιά αδερφή φαίνεται από μακρυά και αυτό όσο κι αν ακούγεται περίεργο μου έκανε μεγαλύτερη μαγκιά. Να έχεις αποδεχτεί ότι αυτό που είσαι προκαλεί τα βλέμματα και κυρίως να έχεις υποστεί πολλές δημόσιες ταπεινώσεις και να επιμένεις ότι η συμπεριφορά σου είναι δικαίωμά σου. Αν μη τι άλλο θέλει αρχίδια.
Αυτό που ακούω πάντα και έχει καταντήσει το κλισέ όλων των συντηρητικών που θέλουν να το παίξουν αντιρατσιστές είναι “Εγώ δεν έχω πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους, δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν στο κρεβάτι τους φτάνει να μην προκαλούν”. Αυτό το “προκαλώ” μπάζει από παντού. Ας μου διευκρινίσει κάποιος τι σημαίνει “προκαλώ”. Γιατί αν το “προκαλώ” σημαίνει ότι ένας άνθρωπος πρέπει να είναι καταδικασμένος να μην εκφράζεται δημόσια, να πρέπει να κρύβει τα συναισθήματά του, να μην εκδηλώνει τον έρωτά του, την αγάπη του, την χαρά του, γενικά να μην παρουσιάζεται στη δουλειά του και σε δημόσιους χώρους όπως αυτός θέλει βρε αδερφέ, αυτό το “προκαλώ” είναι ένα πελώριος δούρειος ίππος που μπορεί να χωρέσει μέσα στρατιές ρατσιστών και υποκριτών. Οι χυδαίοι άνθρωποι βρίσκονται σε όλες τις ομάδες των ανθρώπων. Χυδαιότητα δεν είναι ένας άνδρας να φιλάει στο στόμα με έναν άλλον άντρα. Χυδαιότητα είναι να είσαι στα μπουζούκια, να καπνίζεις πούρα και να πετάς χιλιάδες γαρύφαλλα σ’ αυτή που έχει ανέβει στο τραπέζι να σου χορέψει τσιφτετέλι γιατί είναι ο μόνος τρόπος να της βουλώσεις το στόμα επειδή αργότερα θα διαπιστώσει ότι την έχεις πολύ μικρή.
“Αρκεί να μην προκαλούν…”. Είναι τόσο παράλογο. Είναι σα να λες “Δεν έχω πρόβλημα με τους μαύρους, αρκεί να μην φαίνονται”.
Δεν μπορεί λες ότι αποδέχεσαι και συναναστρέφεσαι ανθρώπους διαφορετικούς από εσένα και να θες να δεις μόνο αυτό που σε βολεύει και σε κάνει να αισθάνεσαι ασφαλής. Είναι τραγικό και απορίας άξιο άνδρες φανερά ομοφυλόφιλοι, στυλίστες, μακιγιέρ, μάνατζερ, σχεδιαστές, παρουσιαστές, πανελίστες, κομμωτές να να βρίσκονται καθημερινά στην τηλεόραση, να διασκεδάζουν, να ενημερώνουν και να απασχολούν το τηλεοπτικό κοινό και ταυτόχρονα, ένα απλό φιλί μεταξύ δύο ανδρών ή γυναικών να γίνεται σκάνδαλο και απαγορευμένο, χυδαίο και αποτρόπαιο, μηνύσιμο και κακό πρότυπο για τα παιδιά.
Σαν κάποιος να φαντάζεται ότι αυτό που βλέπει είναι ένας ρόλος, κάτι που το δημιουργεί η φαντασία ότι δεν έχει σεξουαλικότητα, δεν λειτουργεί όπως όλοι οι άνθρωποι και πως κλείνοντας τα μάτια και την τηλεόραση όλα θα εξαφανιστούν, θα γίνουν κανονικά και μόνο στα όνειρα μπορεί καμιά φορά να εμφανιστούν, όπως κάποιος εφιάλτης μετά από ένα τρομακτικό θρίλερ.
Γι’ αυτό λοιπόν τις αγαπώ τις αδερφές, γιατί είναι και φαίνονται.
Φώτης Σεργουλόπουλος
