Ο ελεύθερος κόσμος σε ένα παραλήρημα ελευθερίας της έκφρασης.
Πούστηδες, εκπουστισμός και αλβανοί κάποια μόνο από τα highlights.
Μεταξύ άλλων ο συντάκτης του άρθρου γράφει: “Οι μπούρδες του Βολταίρου περί “υπεράσπισης του δικαιώματος του άλλου να λέει ό,τι θέλει” είναι παραμύθια για μικρά παιδιά. Την ελευθερία την καθορίζει πάντα ο ισχυρότερος, ο νικητής, ο δυνατός πολιτικά και ιδεολογικά. Η ελευθερία δεν είναι αντικειμενική αλλά αποτέλεσμα σύγκρουσης διαφορετικών θελήσεων.”
Το μόνο το οποίο θα ήθελα να σχολιάσω είναι πως η απόσταση μεταξύ του να χαρακτηρίσεις το παραπάνω “παραμύθι για μικρά παιδιά” μπούρδα του Βολταίρου, μέχρι το να φτάσεις σε ιδεολογίες που δικαιολογούν τη γενοκτονία ομάδων, εθνικοτήτων και πληθυσμών δεν είναι και τόσο μεγάλη. Και είναι μια απόσταση που είμαι σίγουρος πως κανείς άνθρωπος-με τον ελάχιστο συνδυασμό ευφυίας και συνείδησης -δε θα ήθελε να την ξανά-διανύσει.
Ολόκληρο το κείμενο εδώ (σας κάνω και highlight για να μη χάσετε τα καλά):
Δεν μας έφτανε η ανεργία, η ακρίβεια, τα χαράτσια, τα ευρώ – και αμερικανο- λαμόγια που θέλουν να μας αγοράσουν κοψοχρονιάς, δεν μας έφταναν οι τοκογλύφοι που πίνο0υν το αίμα του τόπου και του καθενός ατομικά, έχουμε και τους κουλτουριάρηδες. Αυτούς που θέλουν να λένε ότι κάνουν θέ;ατρο, ανεβάζοντας μια παράσταση στην οποία ο Ιησούς και οι μαθητές παρουσιάζονται ως … gay. Τυχαίο ότι και ο σκηνόθετης είναι Αλβανός.
Και τί έγινε, θα μπορούσε να πεί κανείς, εδώ ο κόσμος χάνεται, με την διαστροφή του κάθε Αλβανού θα ασχολούμαστε τώρα; Εξάλλου, οι υπερασπιστές της δημοκρατικής νομιμότητας, οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ, που βρέθηκαν έξω από το θέατρο μας είπαν ότι αυτό είναι “ελευθερία”. Συμπερασματικά λοιπόν, επειδή υπάρχει οικονομική κρίση, δεν θα έπρεπε να έχουμε το ενδιαφέρον ή την διάθεση να αντιδρούμε εάν κάποιος προσβάλλει τα θεία. Πολύ δε περισσότερο εάν αυτό καλύπτεται πίσω από τον μανδύα κάποιας “ελευθερίας της έκφρασης” ή καλύτερα “ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης”.
Τα τελευταία χρόνια, αυτή η εφημερίδα, μόνη ή μαζί με τον Κωνσνταντίνο Πλεύρη, βρέθηκε δεκάδες, κυριολεκτικά, φορές στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Μυνητές μας, διάφοροι απίθανοι τύποι που περιλαμβάνουν εβραίους, αντιρατσιστές, γύφτους εκπροσώπους της ομοφυλοφιλικής κοινότητας και διάφορους άλλους. Ιδεολογικοί συμπαραστάτες αυτών των κατηγόρων μας, υπήρξαν οι διάφοροι Μπίστηδες, Τατσόπουλοι, και λοιποί ευαίσθητοι που σήμερα κόπτονται για το δικαίωμα του αλβανού σκηνοθέτη (κάποιος θεός να τον κάνει…) να μπορεί να εκφράζεται καλλιτεχνικώνς, βρίζοντας την θρησκεία αυτού του λαού.
“Έγκλημα γνώμης” οι απόψεις του “Ελεύθερου Κόσμου” και του Πλεύρη, “δικαίωμα στην έκφραση” ο εκπουστισμός μτου Χριστιανισμού. “Ρατσισμός” το να ονοματίζεις τους γύφτους γύφτους, “ελευθερία” το να βάζεις ένα πέος να εκσπερματώνει στον Εσταυρωμένο. “Προσβολή ιστορικής μνήμς” το να λές ότι μπορεί και να μην πέθανα 6 εκατομμύρια εβραίοι στον Β ΠΠ, “ιστορικπή προσέγγιση” ο “συνωστισμός” στην παραλία της Σμύρνης. “Θρησκευτική μισαλοδοξία” το να διαμαρτύρονται κάποιοι για την παράσταση του Αλβανού, “δημοκρατική νομιμότητα” το να στέλνεις στον εισαγγελέα τους ρατσιστές.
Τελικά, τι έιναι ελευθερία ή μάλλον ποιά ελευθερία θέλουμε; Αυτή που θα ισχύει μόνο για τους καλοπύς δημοκράτες και κουλτουριάρηδες ή αυτή που θα ισχύει για όλους όσους ενοχλούνται από τις απόψεις και τις γνώμες των άλλων; Μεγάλο και φιλοσοφικό το ερώτημα, αν θέλετε. Και απάντηση νομική, επιστημονική ή αντικειμενική δεν μπορεί να υπάρξει. Οι μπούρδες του Βολταίρου περί “υπεράσπισης του δικαιώματος του άλλου να λέει ό,τι θέλει” είναι παραμύθια για μικρά παιδιά. Την ελευθερία την καθορίζει πάντα ο ισχυρότερος, ο νικητής, ο δυνατός πολιτικά και ιδεολογικά. Η ελευθερία δεν είναι αντικειμενική αλλά αποτέλεσμα σύγκρουσης διαφορετικών θελήσεων.
Η μόνη μορφή αντικειμενικότητας, η μόνη μορφή γενικοποίησης της ελευθερίας, είναι αυτή που πηγάζει από το τι θεωρεί ως ορθό το σύνολο, η λαϊκή και εθνική κοινότητα. Αυτό που λέμε και χαρακτηρίζουμε ως έθιμο, ως βούληση ενός συνόλου που έχει κοινά χαρακτηριστικά. Και αυτή ακριβώς την βούληση, αυτή την γενική πίστη σε συγκεκριμένες αξίες και αλήθειες προσπαθούν να καταστρέψουν. Πότε με την παραποίηση της ιστορίας, πότε με την εισβολή ξένω εθίμων, πότε με την προσβολή των θείων ή των ιστορικών προσωπικοτήτων.
Γι’ αυτό και οι”συνωστισμοί”, γι’ αυτό και το 1821 του Σκάι, γι’ αυτό και τα τουρκοσήριαλ, γι’ αυτό και ο χαρακτηρισμός ως οπισθοδρομικής και φασιστικής κάθε άποψης περί πατρίδας, θρησκείας και οικογένειας. Αυτές τις έννοιες θέλουν να καταστρέψουν με τον μοντερνισμό, την ελευθερία των “πούστηδων” και ανεθνικών, την εισβολή της πολυπολιτισμικότητας των μεταναστών και τέλος, ναι, με την οικονομική κρίση.
Αφού δεν μας αποχαύνωσαν τόσα χρόνια με την ευμάρεια και τα διακοποδάνεια και είδαν ότιθ υπάρχουν αντιστάσεις, τώρα θέλουν να μας διαλύσουν με την φτώχεια και το κηνύγι του μεροκάματου. “Με τον Νταβούτογλου θα ασχολούμαστε τώρα;” Αυτό αποζητούν, το σταμάτημα κάθε εθνικής αντίδρασης, την διάλυση των αντιστάσεων της ελληνικής κοινωνίας έναντι σε κάθε προοδευτικότητα, διαστροφή και διεθνισμό που θέλουν να επιβάλλουν.
Όμως δεν τους περνάει ούτε και αυτό. Επειδή έχουν ιδεολογικά απαξιώσει την ιστορία, δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν πως όσο δυσκολότερα είναι τα πράγματα, ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο επιστρέφει στις παραδόσεις και τις αξίες. Όχι αυτές που του διδάσκει κάποιο προοδευτικό σχολείο, αλλά αυτές που μεταφέρει το συλλογικό υποσυνείδητο, το φυλετικό αρχέτυπο. Περαστικά λοιπόν σε κάθε κουλτουριάρη διεθνιστή.
πηγή: http://www.elkosmos.gr
