20 Νοεμβρίου 2001:
Η συζήτηση, μέσω του «Instant Messenger» που άλλαξε τη ζωή μας για πάντα. Ήταν τότε που ο 12χρόνος γιος μας, μου έστειλε μήνυμα στο γραφείο από τον υπολογιστή του δωματίου του.
Ryan: Μπορώ να σου πω κάτι;
Μαμά: Ναι, σε ακούω
Ryan: Λοιπόν, δεν ξέρω πώς να στο πω αλλά… δεν μπορώ να συνεχίζω να σου λέω ψέματα για τον εαυτό μου. Κρυβόμουν τόσο καιρό και πρέπει να στο πω τώρα. θα έχεις, πιθανόν, καταλάβει το τι πρόκειται να σου πω.
Ryan: Είμαι Gay…. Δεν πιστεύω ότι στο είπα
Μαμά: Μου κάνεις πλάκα;
Ryan: Όχι
Ryan: Πίστευα ότι θα μπορέσεις να καταλάβεις εξαιτίας του Θείου Don
Μαμά: Φυσικά και μπορώ
Μαμά: Αλλά τι σε κάνει να πιστεύεις ότι είσαι;
Ryan: Το ξέρω ότι είμαι… δεν μ΄αρέσει η Hannah. Είναι απλά μια κάλυψη.
Μαμά: Ναι, αλλά αυτό δεν σε κάνει gay
Ryan: Το ξέρω… αλλά δεν καταλαβαίνεις. Είμαι Gay
Μαμά: Μίλα μου περισσότερο
Ryan: Έτσι είμαι απλά και είναι κάτι που ξέρω. Όπως, εσύ δεν είσαι λεσβία και το ξέρεις. Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα
Μαμά: Τι εννοείς;
Ryan: Είμαι απλά Gay … είμαι αυτό
Μαμά: Σε αγαπώ ανεξάρτητα από το οτιδήποτε
Ryan: Είμαι λευκός, όχι μαύρος
Ryan: Το ξέρω
Ryan: Είμαι αγόρι, όχι κορίτσι
Ryan: Μου αρέσουν τα αγόρια όχι τα κορίτσια
Ryan: Γνωρίζω αυτά τα πράγματα για τον εαυτό μου
Μαμά: Ξέρεις τι νομίζει ο Θεός για αυτές σου τις επιθυμίες;
Ryan: Το ξέρω
Μαμά: Σε ευχαριστώ που μου το είπες
Ryan: Είμαι πολύ μπερδεμένος σχετικά με αυτό, τώρα
Μαμά: Σε αγαπώ περισσότερο γιατί είσαι ειλικρινής
Ryan: Το ξέρω
Μαμά: Σε ευχαριστώ
Ήμασταν εντελώς σοκαρισμένοι. Όχι το ότι δεν γνωρίζαμε και δεν αγαπούσαμε άλλα gay άτομα. Ο ίδιος μου ο αδερφός είχε εκδηλωθεί ανοιχτά πριν από κάποια χρόνια και το λατρεύουμε. Αλλά ο Ryan; Δεν φοβόταν τίποτα, Σκληρός μέχρι τα νύχια. Δεν είχαμε υποψιαστεί ότι θα συνέβαινε, και το συναίσθημα που μας κατέκλυσε όταν το μάθαμε, μας κράτησε ξύπνιους όλη νύχτα. Δυστυχώς, επηρέασε και τις αντιδράσεις μας για τα επόμενα 6 χρόνια.
Είπαμε όλα αυτά που ένας χριστιανός γονιός, o oποίος πιστεύει στην Βίβλο, πρέπει να πει:
“Σε αγαπάμε. Θα σε αγαπάμε για πάντα. Και αυτό είναι δύσκολο. Πραγματικά δύσκολο. Αλλά ξέρουμε τι λέει ο Θεός για αυτήν την περίπτωση, οπότε θα πρέπει να κάνεις κάποιες δύσκολες επιλογές.
Σε αγαπάμε, Δεν γίνεται να σε αγαπήσει κάποιος περισσότερο. Αλλά υπάρχουν άλλοι άνδρες που έχουν αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα και ο Θεός πάλεψε μαζί τους για να αλλάξουν αυτές τις επιθυμίες. Θα σου φέρουμε τα βιβλία τους. Θα μπορέσεις να ακούσεις τις ομολογίες τους. Και θα εμπιστευτούμε το Θεό σε αυτό.
Σε αγαπάμε. Είμαστε χαρούμενοι που είσαι γιος μας. Αλλά είσαι πολύ νέος και ο σεξουαλικός σου προσανατολισμός αναπτύσσεται ακόμη. Τα αισθήματα που έχεις για άλλους άνδρες, δεν σε κάνουν gay. Για αυτό, σε παρακαλώ, μην το πεις σε κανέναν. Δεν ξέρεις ποιος είσαι ακόμη. Η ταυτότητα σου δεν έχει να κάνει με το αν είσαι gay, αλλά με το ότι είσαι παιδί του Θεού.
Σε αγαπάμε. Τίποτα δεν θα το αλλάξει αυτό. Αλλά αν ακολουθήσεις τον δρόμο του θεού, η λύτρωση είναι η μόνη σου επιλογή. Θα χρειαστεί να ακολουθήσεις τον Χριστό, πέρα από το οτιδήποτε. Και επειδή γνωρίζεις το τι λέει η Βίβλος, το να αποδεχτείς την σεξουαλικότητα σου δεν αποτελεί επιλογή.”
Πιστεύαμε ότι θα καταλάβαινε το μέγεθος της θυσίας, το οποίο εμείς και ο Θεός του ζητήσαμε. Και αυτή η θυσία, το ξέραμε, θα οδηγούσε σε μια «πλούσια ζωή» απόλυτης αρμονίας και αιώνιας ανταμοιβής. Ο Ryan είχε πάντα έντονο θρησκευτικό πνεύμα. Επιθυμούσε να ευχαριστεί το θεό, πάνω από όλα. Για αυτό τα πρώτα 6 χρόνια αποφάσισε να ακολουθήσει το δρόμο του Χριστού. Όπως τόσοι άλλοι πριν από αυτόν, ζήτησε τη βοήθεια του θεού ώστε να νιώθει έλξη για τα κορίτσια. Είχε απομνημονεύσει τις γραφές, συναντούσε τον Πάστορά του τακτικά, συμμετείχε με ενθουσιασμό στις εκδηλώσεις της ομάδας νεότητας της εκκλησίας. Διάβασε όλα τα βιβλία, τα οποία ισχυρίζονταν ότι γνώριζαν από πού προέρχονται όλα αυτά τα συναισθήματα , προσπαθώντας να ανακαλύψει γιατί ένιωθε αυτή την έλξη για άλλους άνδρες. Εργάστηκε σκληρά με εμένα και τον άνδρα μου και έχτισε δυνατές φιλίες με άλλους άνδρες, straight άνδρες,
Έφτασε σε σημείο να αποκαλυφθεί μπροστά σε όλη την ομάδα της εκκλησίας, δίνοντας την μαρτυρία για το πώς ο θεός τον έσωσε από τις παγίδες του εχθρού.
Τίποτα δεν άλλαξε όμως. Ο θεός δεν απάντησε στις προσευχές του ή στις δικές μας, παρόλο που όλοι πιστεύαμε ότι ο θεός του σύμπαντος, ο θεός που μπορεί να κάνει τα πάντα, θα κατάφερνε να κάνει και το γιο μας straight.
Αν και στην καρδιά μας υπήρχε μόνο αγάπη, δεν δώσαμε ποτέ την ευκαιρία στον Ryan να αναμετρηθεί με τον θεό. Να καταλάβει αυτό που του έλεγε για την σεξουαλικότητα του, μέσα από τις γραφές. Πιστεύαμε ότι, αν δίναμε σε κάθε ένα από τα 4 παιδιά μας τον χώρο να αναρωτηθούν για τον Χριστιανισμό, την δυνατότητα να επιλέξουν από μόνοι τους αν θέλουν να τον ακολουθήσουν, τότε η πίστη τους θα ήταν πραγματική. Αλλά ήμασταν τόσο φοβισμένοι να δώσουμε στο Ryan αυτό το χώρο για να ανακαλύψει την σεξουαλικότητά του. Από φόβο κάναμε τη λάθος επιλογή.
Βασικά, είπαμε στο γιο μας ότι έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στον Χριστό και την σεξουαλικότητά του. Τον αναγκάσαμε να κάνει μια επιλογή ανάμεσα στον θεό και στο να είναι ένα σεξουαλικά ενεργό άτομο. Επιλέγοντας τον θεό, πρακτικά σήμαινε πως θα ζούσε μια ολόκληρη ζωή μόνος του. Δεν θα είχε ποτέ την δυνατότητα να ερωτευθεί, να έχει το πρώτο του φιλί, να κρατήσει τα χέρια και να μοιραστεί την συντροφικότητα και την εμπειρία του ρομαντισμού.
Είχαμε πιέσει τον Ryan να μισήσει την σεξουαλικότητα του. Και επειδή η σεξουαλικότητα δεν μπορεί να διαχωριστεί από τον εαυτό μας, πείσαμε τον Rayan να μισήσει τον ίδιο του τον εαυτό. Έτσι ξεκίνησε να παίρνει ναρκωτικά. Το έκανε χωρίς να έχει επίγνωση του κινδύνου.
Ξαφνικά ο φόβος ότι ό Ryan θα είχε κάποια μέρα ένα αγόρι, για σύντροφο (κάτι που πραγματικά μας τρόμαζε) φάνταζε πολύ μικρός μπροστά στο φόβο του θανάτου του.
Ο Ryan ξεκίνησε με χασίσι και μπύρες, αλλά από τον έκτο μήνα έπαιρνε κοκαΐνη, κρακ και ηρωίνη. Λίγο αργότερα, χάσαμε την επαφή μαζί του. Για τον επόμενο ενάμισι χρόνο δεν γνωρίζαμε που βρισκόταν, αν ήταν ζωντανός ή νεκρός. Και κατά τη διάρκεια αυτού του εφιαλτικού διαστήματος, ο θεός είχε την πλήρη προσοχή μας. Σταματήσαμε να προσευχόμαστε στο να γίνει o Ryan straight. Προσευχόμασταν για να μάθει ότι ο θεός τον αγαπάει. Σταματήσαμε να προσευχόμαστε για να μην αποκτήσει ποτέ φίλο. Προσευχόμασταν, ώστε κάποια μέρα να έχει αυτήν τη δυνατότητα.
Από την στιγμή που επικοινώνησε μαζί μας, μετά από 18 μήνες, αλλάξαμε εντελώς τον τρόπο σκέψης μας. Επειδή ο Ryan είχε κάνει κάποια άσχημα πράγματα ως χρήστης, το πρώτο πράγμα που με ρώτησε ήταν:
Θα με συγχωρέσεις ποτέ; Του απάντησα πως το έχω κάνει ήδη.
Πιστεύεις ότι θα μπορέσεις να με αγαπήσεις και πάλι; Του απάντησα ότι ποτέ δεν έπαψα να τον αγαπώ. Ότι τώρα τον αγαπάμε περισσότερο από ποτέ.
Θα μπορέσεις να με αγαπήσεις ακόμα και αν έχω ένα αγόρι; Κλαίγοντας του απάντησα ότι θα το αγαπώ ακόμα κι αν έχει 15 αγόρια. Ότι τον θέλουμε πίσω στη ζωή μας. Ότι θέλουμε να αποκτήσουμε ξανά μια σχέση μαζί του… και με το αγόρι του.
Μια καινούρια περίοδος ξεκίνησε. Μια περίοδος αποκατάστασης, ανοιχτής επικοινωνίας και αρμονίας. Μεγάλης αρμονίας. Και ο θεός ήταν παρών σε κάθε βήμα, οδηγώντας μας, θυμίζοντας μας ότι έπρεπε μόνο να αγαπάμε τον γιο μας και να αφήσουμε τα υπόλοιπα σε αυτόν.
Στους επόμενους 10 μήνες, μάθαμε να τον αγαπάμε αληθινά. Χωρίς πρέπει. Χωρίς όρους. Επειδή απλά αναπνέει. Μάθαμε να αγαπάμε όποιον ο γιος μας αγαπούσε. Και ήταν εύκολο. Αυτό που φοβόμασταν περισσότερο, έγινε ευλογία. Η διαδρομή αυτή δεν έγινε χωρίς λάθη. Μάθαμε όμως να επικοινωνούμε και η συγχώρεση έγινε ένα φυσικό κομμάτι της σχέσης μας. Ο γιος μας προσπάθησε να απεξαρτηθεί από τα ναρκωτικά και τον αλκοόλ. Βρισκόμασταν όλοι σε περίοδο επούλωσης. Τα πηγαίναμε πολύ καλά. O Ryan άρχισε να πιστεύει ότι, επειδή εμείς τον συγχωρήσαμε και τον αγαπήσαμε, το ίδιο μπορεί να κάνει και ο θεός.
Τότε όμως έκανε το κλασικό λάθος για κάποιον που βρίσκεται σε απεξάρτηση. Ξανάσμιξε με τις παλιές του παρέες. Και ένα απόγευμα που υποτίθεται ότι θα ήταν μια απλή βραδιά στο σινεμά, έκανε χρήση. Πρώτη φορά μετά από 10 μήνες. Πρώτη και τελευταία. Ο Ryan πέθανε στις 16 Ιουλίου 2009.
Χάσαμε τη δυνατότητα να αγαπάμε τον gay γιο μας, γιατί πολύ απλά δεν είχαμε έναν gay γιο για να αγαπήσουμε. Αυτό που ελπίζαμε και ευχόμασταν τόσα χρόνια –το να μην έχουμε ένα ομοφυλόφιλο γιο- έγινε πραγματικότητα . Όχι όμως με τον τρόπο που το είχαμε φανταστεί.
Τώρα, όταν σκέφτομαι όλον αυτόν τον φόβο που συγκάλυπτε τις αντιδράσεις μου, κατά τη διάρκεια των πρώτων 6 χρόνων, θυμώνω με το πόσο ανόητη ήμουν. Φοβόμουν για όλα τα λάθος πράγματα. Άρχισα να πενθώ λοιπόν, όχι μόνο για το μεγαλύτερο γιο μου, ο οποίος θα μου λείπει κάθε μέρα, αλλά και για τα τόσα λάθη που έκανα. Άρχισα να πενθώ για το τι θα μπορούσε να συμβεί αν αντί για φόβο έδειχνα πίστη. Τώρα, όποτε ο Rob και εγώ υποδεχόμαστε τους gay φίλους μας στο σπίτι, σκέφτομαι πόσο θα χαιρόμουν αν στη θέση τους ήταν o Ryan και ο φίλος του. Αν΄αυτού όμως επισκεπτόμαστε εμείς τον τάφο του.
Γιορτάζουμε κάθε χρόνο τα γενέθλια του και την ημέρα του θανάτου του. Φοράμε πορτοκαλί, το αγαπημένο του χρώμα. Κρατάμε αναμνήσεις: φωτογραφίες, ρούχα, σημειώματα και γενικά οτιδήποτε μας θυμίζει το όμορφο μας αγόρι. Γιατί μόνο αυτό μας έχει μείνει και δεν θα υπάρχουν νέες αναμνήσεις.
Χαιρόμαστε με τα ενήλικα παιδιά μας και με την οικογένεια μας που όλο μεγαλώνει. Πάντα όμως ζούμε με την απουσία του ενός που λείπει από την «τετραμελή συμμορία μας». Είμαστε εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι τώρα.
Κλαίμε. Αναζητάμε την συγχώρεση και την λύτρωση στον ουρανό καθώς προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι. Και πάνω από όλα προσευχόμαστε στο θεό να χρησιμοποιήσει με κάποιον τρόπο την ιστορία μας, ώστε και οι άλλοι γονείς να μάθουν να αγαπούν τα παιδιά τους μόνο και μόνο γιατί αναπνέουν.
