newsroom
Οι queer χώροι που σχετίζονται με το σεξ καλούνται να γίνουν πιο συμπεριληπτικοί. Πόσο εφικτό όμως είναι αυτό στις μέρες μας;
Ο Jay ανυπομονούσε να συμμετάσχει στο Naked Unicorn Party που διοργανώνει το Butch Φεστιβάλ, μια εκδήλωση στο Ντάλας των ΗΠΑ που γιορτάζει “τις λεσβίες και τα queer άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως tomboys, butches, studs, bois, τρανς άνδρες και queer.”
Έχει κατά καιρούς λάβει μέρος και σε άλλες queer/sex εκδηλώσεις στο παρελθόν, αλλά ως ένας 42χρονος τρανς άνδρας με κινητικά προβλήματα, η τρανς ταυτότητά του και η σωματική του αναπηρία δεν τον βοηθούσαν στο να συνευρεθεί ερωτικά με άλλα άτομα.
Κάποιοι συνήθως υποθέτουν πως η αναπηρία του Jay συνοδεύεται από χρόνιο πόνο, αλλά αυτό δεν ισχύει. Και ως κάποιος που αυτοπροσδιορίζεται ως ένα άτομο “70 τοις εκατό ελκυόμενο από θηλυκά/femme άτομα και 30 τοις εκατό ελκυόμενο από αρρενωπά/butch άτομα,” δεν νιώθει πολύ ευπρόσδεκτος στους queer-σεξ χώρους. Σε ένα σεξ πάρτι, ο οικοδεσπότης τον χρησιμοποίησε ως ένα “τρανταχτό παράδειγμα συμπερίληψης” της εκδήλωσης τους. Είναι δικαιολογημένο λοιπόν που νιώθει συχνά άβολα σε τέτοιες εκδηλώσεις και πολλές φορές καταλήγει απλώς να παρακολουθεί.
Ευτυχώς, το Naked Unicorn Party ήταν τελικά διαφορετικό. “Κατάφερα να βρω έναν cis άνδρα που μπορεί να επικοινωνεί μια χαρά με έναν τρανς άνδρα”, εξηγεί ο Jay. “Ως τρανς άνδρες, είναι δύσκολο να νιώθουμε άνετα γυμνοί, με τα σώματά μας. Όταν είδα ένα τρανς άνδρα που δεν έχει επέμβει χειρουργικά στο σώμα του, όπως εγώ, να μπορεί να απολαμβάνει τη συντροφιά ενός cis ατόμου, άρχισα να συνειδητοποιώ πως ίσως δεν έχει χαθεί κάθε ελπίδα.”
Οι χώροι και εκδηλώσεις που αφορούν στο σεξ, όπως το Naked Unicorn Party, παραμένουν ένα σημαντικό μέρος του queer τρόπου ζωής, λειτουργώντας ως μέρη στα οποία τα άτομα έχουν τη δυνατότητα να διαταράξουν την συντηρητική, σεξο-φοβική κουλτούρα ενώ ταυτόχρονα εξερευνούν τις σεξουαλικές τους επιθυμίες σε (συνήθως) ανώνυμες συναντήσεις. Αλλά πολλές σάουνες, ιστοσελίδες και ιδιωτικά σεξ πάρτι απευθύνονται σχεδόν αποκλειστικά σε cis άνδρες και συχνά αποδεικνύονται αφιλόξενα σε άτομα με αναπηρίες ή genderqueer άτομα, αλλά και σε άτομα που έχουν επιβιώσει από σεξουαλικές επιθέσεις. Ευτυχώς, ορισμένοι χώροι για queer σεξ και κάποιες εκδηλώσεις, αρχίζουν να αγκαλιάζουν αυτά τα “περιθωριοποιημένα” queer σώματα, να τα καλωσορίζουν και να βάζουν στο επίκεντρο τις επιθυμίες τους με τρόπους που μπορούν να αλλάξουν ριζοσπαστικά το τρόπο που αντιλαμβανόμαστε αυτά τα άτομα και σε μη σεξουαλικούς χώρους, επίσης. Αλλά η δουλειά της αποδοχής δεν είναι εύκολη.
“Οι περισσότεροι χώροι που οι άνθρωποι διοργανώνουν ιδιωτικά σεξ πάρτι δεν είναι προσβάσιμοι σε άτομα με αναπηρία,” λέει ο Terran Lane, ένας διοργανωτής μερικής απασχόλησης ιδιωτικών queer σεξ πάρτι σε μια μεγάλη πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα τελευταία δύο χρόνια, ο Lane έχει διοργανώσει πάρτι, τα οποία ελκύουν κυρίως queer άνδρες και μικρότερα πάρτι για συγκεκριμένα φετίχ, όπως για παράδειγμα μια νύχτα βρώμικου παιχνιδιού και ένα πάρτι για spanking. Οι τοποθεσίες αυτών των πάρτι δεν είναι ιδιαίτερα προσβάσιμες για άτομα με αναπηρία. Ο Lane λέει πως αυτό συμβαίνει επειδή χτίστηκαν πριν πολύ καιρό, χωρίς να έχουν προνοήσει για την πρόσβαση ατόμων με αναπηρία και επιπλέον, είναι δύσκολο να βρεις διαθέσιμους και μυστικούς χώρους, στους οποίους μπορούν να συναντηθούν άνδρες για σεξ χωρίς να αναστατώσουν τυχόν γείτονες ή να τραβήξουν την προσοχή της αστυνομίας.
“Είναι ένα μεγάλο θέμα για μένα”, λέει ο Lane, “και γνωρίζω πως υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός (ΑμεΑ και τρανς) ανθρώπων, οι οποίοι δεν μπορούν να έρθουν στα πάρτι. Το να μην έχουν τη δυνατότητα να παρευρεθούν εκεί, σημαίνει πως κανένα cis άτομο δεν τους βλέπει και δεν τους δίνεται η δυνατότητα να έρθουν σε επαφή με πιθανούς σεξουαλικούς συντρόφους.”
Ο Lane έχει αναζητήσει προσβάσιμους σε ΑμεΑ χώρους, αλλά είναι πολύ δύσκολο. Διοργανώνει τις εκδηλώσεις του μόνος του και πολλές πόλεις έχουν κανόνες που θέτουν περιορισμούς στο κτίσιμο νέων χώρων για σεξ. Σε μια κρυφή ομάδα του Facebook, προσπαθεί να διατηρήσει μια διαφάνεια σχετικά με τους περιορισμούς των πάρτι του, συζητώντας συχνά διεξοδικά και παραγωγικά με ΑμεΑ και genderqueer συμμετέχοντες, σχετικά με το πώς μπορεί διαρκώς να βελτιώνει τις εκδηλώσεις του. Ο Lane προσφέρει επιστροφή χρημάτων σε οποιονδήποτε δεν πέρασε ωραία στα πάρτι του, αλλά οι επιστροφές χρημάτων δεν αποζημιώνουν τα τρανς άτομα και τα άτομα με αναπηρία για το χαμένο τους χρόνο, τα έξοδα ταξιδιού ή τις προετοιμασίες που χρειάζονται να κάνουν με σκοπό να παρευρεθούν τα πάρτι χωρίς να θέσουν σε κίνδυνο την προσωπική τους ασφάλεια.
Ορισμένα από τα τρανς άτομα που πηγαίνουν στις εκδηλώσεις του, έχουν αναφέρει στον Lane πως δεν νιώθουν ιδιαίτερα ευπρόσδεκτα: Λένε πως έχουν ακούσει υβριστικά σχόλια ή έχουν νιώσει πως το μεγάλο cis κοινό τα αγνοεί. Λαμβάνοντας υπόψη τις συντριπτικές κοινωνικές διακρίσεις που αντιμετωπίζουν τα τρανς άτομα, ο Lane αντιλαμβάνεται πόσο βαθιά προσωπική μπορεί να εκλαμβάνεται αυτή η απόρριψη, αλλά επίσης ερμηνεύει την σεξουαλική έλξη ως ένα βαθιά πολύπλοκο συναίσθημα, το οποίο δεν βασίζεται πάντα εξ ολοκλήρου στην ταυτότητα.
“Πολλοί άνθρωποι θέλουν να λένε πως είναι queer, αλλά δεν έχουν καμία πρόθεση να διευρύνουν τους ορίζοντές τους”, λέει ο Lane. “Φυσικά δεν θα ταιριάζουν όλοι με όλους, αλλά εάν δεν επιτρέψεις στον εαυτό σου να βρεθεί με κάποιον άλλον που μπορεί να είναι διαφορετικός από σένα με έναν τρόπο που δεν είχες προβλέψει, τότε ίσως δε θα έπρεπε να αποκαλείς τον εαυτό σου queer.”
Ο Lane λέει πως οι εκδηλώσεις του είναι μια καλή ευκαιρία για τα άτομα να παίξουν, να καταρρίψουν φραγμούς και να εξερευνήσουν τη σεξουαλικότητα τους με υγιείς τρόπους. Οπότε, λαμβάνοντας υπόψη τα σχόλια των τρανς συμμετεχόντων, δημιούργησε ένα πάρτι για τρανς άνδρες και τους θαυμαστές τους, ανοιχτό προς κάθε έκφανση φύλου. Μολονότι, μέσω της δημιουργίας αυτού του πάρτι, υπάρχει ο κίνδυνος του διαχωρισμού ή της φετιχοποίησης των τρανς ατόμων, ο Lane ελπίζει πως θα ενθαρρύνει περισσότερους τρανς άνδρες να έρθουν στις κύριες εκδηλώσεις του και θα βοηθήσει περισσότερους cis άνδρες να γίνουν πρόθυμοι στην εξερεύνηση των επιθυμιών τους με τρανς άνδρες.
Το αλκοόλ, τα φάρμακα διέγερσης και η μαριχουάνα καταναλώνονται συχνά στα πάρτι του Lane, συμβάλλοντας στην μεθυσμένη σεξουαλική ατμόσφαιρα, ενώ συγχρόνως ανεβάζει το ρίσκο για κάποια μη συναινετική σωματική επαφή. Για την αποφυγή οποιουδήποτε περιστατικού σεξουαλικής επίθεσης, ο Lane όταν διαφημίζει τα πάρτι του, τονίζει τη σημασία της συναινετικής γλώσσας. Κολλάει αρκετές ταμπέλες με μεγάλα γράμματα, οι οποίες τονίζουν την ανάγκη της λεκτικής συναίνεσης πριν από οποιαδήποτε επαφή και έχει παρατηρητές που παρακολουθούν την συμπεριφορά των ατόμων, οι οποίοι παρεμβαίνουν εάν κάποιος αναφέρει ένα πρόβλημα. Αλλά παρ’ όλα αυτά, δεν μπορεί να ελέγχει τις πράξεις από καθέναν ξεχωριστά, ειδικά εάν έχουν συνηθίσει σε μη λεκτικές κινήσεις.
“Η κουλτούρα του γκέι φλερτ βασίζεται σε σιωπηρά βλέμματα και κινήσεις”, λέει ο Lane. “Για πολλούς γκέι άνδρες συγκεκριμένης ηλικίας, το “χούφτωμα” και τα ανεπιθύμητα πιασίματα είναι κομμάτι του πώς οι γκέι άνδρες έχουν κινηθεί σε χώρους και νιώθω πως το πώς το εκλαμβάνεις ή αντιδράς σε αυτό- ειδικά στην εποχή του #MeToo και των συζητήσεων γύρω από τη συναίνεση- εξαρτάται από το τι σου αρέσει.”
Ο Daniel Saynt, ιδρυτής και οργανωτής του NSFW, επίσης χρησιμοποιεί παρατηρητές για να διασφαλίσει την ασφάλεια των ερωτικών πάρτι του. Η ομάδα του προσφέρει “ασφαλείς, χωρίς-κατακρίσεις περιπέτειες στο σεξ και την κάνναβη, για μια προσεκτικά επιλεγμένη ομάδα δημιουργικών νέων στη Νέα Υόρκη.” Οι παρατηρητές του Saynt αποκαλούνται “νύμφες”. Ντυμένοι με ρούχα από λευκό δέρμα, επιβλέπουν όσους μπαίνουν, τα επίπεδα νηφαλιότητας, τις αποχωρήσεις και τους παρευρισκόμενους στις εκδηλώσεις. Επίσης, επεμβαίνουν εάν κάποιος συμπεριφέρεται σαν “περίεργος”, λέξη που χρησιμοποιούν στο NSFW για όσους κάνουν τους άλλους να νιώθουν άβολα.
Στο NSFW διαχειρίζονται την συναίνεση και την ασφάλεια διαφορετικά απ’ ότι ο Lane: Όλοι όσοι συμμετέχουν στο NSFW πρέπει να υποβάλλουν αίτηση για να γίνουν μέλη. Οι αιτούντες καταθέτουν τις διευθύνσεις όλων των κοινωνικών δικτύων τους, ώστε ο Saynt και το δεκαμελές συμβούλιο που διαχειρίζεται τις αιτήσεις, μπορεί να επιλέξει άτομα των οποίων ο τρόπος ζωής τους, οι προσδοκίες τους και η στάση τους ταιριάζει καλύτερα με την σεξουαλικά προοδευτική κοινότητα που προσπαθούν να δημιουργήσουν. Η άκρως μυστική διαδικασία της αίτησης μπορεί να διαρκέσει αρκετούς μήνες. Στο τέλος, το συμβούλιο δέχεται μόνο το 20 τοις εκατό των αιτούντων.
Η αίτηση επιτρέπει στα άτομα να επιλέξουν ανάμεσα σε ποικίλους σεξουαλικούς προσανατολισμούς, όπως στρέιτ, ετερο-ευέλικτους, κυρίως γκέι, ασέξουαλ και σε ταυτότητες φύλου: αρσενικό, θηλυκό, nonbinary ή χωρίς κάποιο συγκεκριμένο φύλο.
Από τα 1.300, το NSFW έχει περίπου 35 nonbinary μέλη. Ο Saynt ελπίζει πως περισσότερα genderqueer μέλη θα θελήσουν να συμμετάσχουν, επεκτείνοντας τη φήμη του NSFW ως έναν ασφαλή, ευπρόσδεκτο χώρο, όπου τα cis και nonbinary άτομα μπορούν να εξερευνήσουν τις σεξουαλικές φαντασιώσεις τους μαζί.
Τα νέα μέλη πρέπει επίσης να συμφωνούν σε έναν σεξουαλικό κώδικα δεοντολογίας και να παρακολουθήσουν το NOOBS, μία μη σεξουαλική συζήτηση, στην οποία τα νέα μέλη μαθαίνουν για την ενθουσιώδη συναίνεση- πως μόνο “το ναι σημαίνει ναι”- τι να περιμένουν στις NSFW ερωτικές εκδηλώσεις και πώς να εξηγήσουν την μη-μονογαμία σε συντρόφους. Μόνο τότε μπορούν τα μέλη να παρευρεθούν στις εβδομαδιαίες NSFW εκδηλώσεις, στις οποίες η συμμετοχή ποικίλλει από $39 έως $100.
Ο Saynt πιστεύει πως η μακριά, κλειστή διαδικασία αίτησης του NSFW και οι μοναδικές, εκπαιδευτικές εκδηλώσεις παιχνιδιού- όπως αυτές που είναι αφιερωμένες στο δέσιμο με σχοινί που ονομάζεται shibari, στο ταντρικό σεξ, τη σεξουαλική μαγεία και την επούλωση τραυμάτων από σεξουαλική επίθεση- ενθαρρύνουν τα μέλη να φέρονται σωστά, ώστε να μην ντροπιάσουν τους εαυτούς τους μπροστά στους όμοιους τους ή να μην τους απαγορευτεί η είσοδος σε μια μοναδική πηγή κοινότητας. Ως αποτέλεσμα, λέει, τα μέλη σέβονται τη συναίνεση των άλλων και επιβλέπουν μόνοι τους για “περίεργους”.
Εάν κάποιος εντοπίσει κάποιον περίεργο, το NSFW αυτόματα επικοινωνεί με αυτόν που τον εντόπισε, ρωτώντας για περισσότερες λεπτομέρειες πριν ενημερώσει το κατηγορούμενο άτομο για τις διαδικασίες. Η τελική ποινή εξαρτάται αποκλειστικά από την παράβαση και από το τι θέλει να συμβεί αυτός που τον εντόπισε. Μπορεί να ζητηθεί στους “περίεργους” να επαναλάβουν το μάθημα περί ενθουσιώδους συναινέσεως, να διακοπεί η ιδιότητα τους ως μέλη για έναν με τρεις μήνες ή να αποβληθούν μόνιμα από όλες τις εκδηλώσεις.
Το NSFW στέλνει “αναφορές περίεργων” σε όλα τα μέλη, αναφέροντας την παράβαση και την ποινή και ταυτοποιώντας τα μέλη που εμπλέκονται χρησιμοποιώντας ανώνυμους αριθμούς ταυτότητας. Με αυτόν τον τρόπο, τα μέλη μπορούν να δουν πως η οργάνωση παίρνει τις παραβάσεις με σοβαρότητα. Η ομάδα επίσης διατηρεί μια λίστα με πρόσωπα που είναι γνωστό πως είναι “περίεργα” σε άλλα ερωτικά πάρτι, ώστε να μην τους επιτραπεί ποτέ η είσοδος.
Από όταν άρχισε το μάθημα για την ενθουσιώδη συναίνεση, ο Saynt λέει πως τα NSFW πάρτι δεν είχαν καμία αναφορά για περιστατικά περίεργων.
Ο Saynt έχει ο ίδιος βιώσει σεξουαλική κακοποίηση σε γκέι χώρους και λέει για τις εκδηλώσεις του: “Για όλους όσους είναι θύματα σεξουαλικής κακοποίησης και όσους τη βιώνουν με έναν πιο τραυματικό τρόπο που έχει αντίκτυπο πάνω τους, τους αλλάζει και δημιουργεί “triggers”για αυτούς. Γι΄αυτό είναι ένα καλό περιβάλλον, καθώς μπορείς να είσαι σεξουαλικός, μπορείς να βλέπεις ανθρώπους να είναι σεξουαλικοί και μπορείς να έχεις εμπειρίες χωρίς να έχεις τον φόβο πως ‘θα μου επιτεθούν.’ ”
Η Sophie Saint Thomas είναι μια queer αμφιφυλόφιλη γυναίκα που βρήκε θεραπεία στα NSFW πάρτι παιχνιδιού, αφού είχε βιώσει αρκετή σεξουαλική κακοποίηση. Αν και οι συνεδρίες θεραπείας βοήθησαν την Thomas να διαχειριστεί το αρχικό τραύμα της κακοποίησης, οι ενημερωμένες νύμφες του NSFW και η υποχρεωτική εκπαίδευση για τη συναίνεση τη βοήθησαν να ηρεμήσει απέναντι σε σεξουαλικούς αγνώστους, ενδυναμώνοντας την σταδιακά και βοηθώντας την να νιώσει μια “δυνατή θεότητα του σεξ ξανά.”
Ο υπόγειος χώρος παιχνιδιού του NSFW στο West Village έχει πρόσβαση σε ανελκυστήρα για άτομα με αναπηρία και οι νύμφες είναι πρόθυμες να βοηθήσουν τα άτομα με αναπηρίες να συμμετάσχουν σεξουαλικά.
Με αυτό τον τρόπο, διαφέρει από το Sanctuary LAX, το μεγαλύτερο μπουντρούμι του Λος Άντζελες, το οποίο έχει χτιστεί ειδικά για να στεγάσει τρανς και ΑμεΑ.
Ιδρυμένο το 2011 από τον τωρινό ιδιοκτήτη του, την Αφέντρα Cyan– μια τρανς γυναίκα που είναι τυφλή και παρ’ όλα αυτά εντυπωσιακά ακριβής με ένα μαστίγιο- το Sanctuary LAX φιλοξενεί ιδιωτικά μαθήματα για ντομινατρίξ, πάνελ κοινότητας, workshops, και ιδιωτικά πάρτι παιχνιδιού, στα οποία το σεξ κάποιες φορές εκτυλίσσεται μέσα σε πλαίσια BDSM.
Το ίδιο το μπουντρούμι έχει μεγάλες πόρτες και εισόδους που μπορούν να στεγάσουν αναπηρικά αμαξίδια. Στερείται σκάλες και έχει επίπεδα πατώματα και μπάνια που είναι προσβάσιμα σε άτομα με αναπηρία. Το προσωπικό και οι επισκέπτριες ντομινατρίξ -κάποιες από τις οποίες έχουν επίσης σωματικές αναπηρίες- βοηθούν αποτελεσματικά τους επισκέπτες με αναπηρία με τις ανάγκες τους για μετακίνηση.
“Στη ζωή μου, έχω βιώσει το αίσθημα πως οι άλλοι με ανέχονταν, δεν με αποδέχονταν όπου και αν πήγαινα,” λέει η Αφέντρα Cyan. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να θελήσει να δημιουργήσει έναν χώρο συμπεριληπτικής-ΛΟΑΤΚ κοινότητας, ο οποίος θα φιλοξενεί εκδηλώσεις για πολυσυντροφικές ομάδες υποστήριξης, βιτσιο-συναντήσεις μόνο για γυναίκες, το μηνιαίο ανδρικό ερωτικό πάρτι CumUnion και πάνελ για σεξουαλική βία και τρανς θέματα.
Αλλά ακόμα και με αυτό το βαθμό συμπερίληψης, το Sanctuary LAX ακόμα έρχεται αντιμέτωπο με τις δοκιμασίες του αποκλεισμού των genderqueer ατόμων και τη σεξουαλική συναίνεση. Από το σύνολο των 35 επαγγελματιών αφεντών, με την ικανότητα των BDSM τεχνών, μόνο δύο είναι τρανς. Η Cyan θα ήθελε να προσλάβει περισσότερους τρανς αφέντες, αλλά λέει πως οι cis πελάτες του Sanctuary σε μεγάλο βαθμό βλέπουν τα τρανς άτομα ως ένα ειδικό φετίχ και δεν τους ζητάνε τόσο συχνά. Εάν προσλάμβανε περισσότερους τρανς αφέντες, δε θα κέρδιζαν αρκετούς πελάτες ώστε να ανταμείβονται σωστά.
Το Sanctuary τοποθετεί παρατηρητές σε όλο το χώρο. Εάν κάποιος αντιληφθεί πως υπάρχει ένα άτομο το οποίο τους έχει κακοποιήσει σεξουαλικά στο παρελθόν, ο παρατηρητής θα τους αποκλείσει αμέσως, εάν είχαν κάποια αναφορά αστυνομίας εναντίον τους. Αλλιώς, θα πουν στον φερόμενο ως θύτη πως γνωρίζουν πως υπάρχουν σοβαρές κατηγορίες εναντίον τους και θα πρέπει να συμμορφωθούν ή να φύγουν. Εάν προκαλέσουν πρόβλημα, θα αποκλειστούν για 90 μέρες. Μια δεύτερη κατηγορία τους αποκλείει για πάντα.
Η Cyan λέει πως τα άτομα βλέπουν τις πολιτικές του Sanctuary ως υπερβολικά ανεκτικές για να αποτρέπουν σεξουαλικούς θύτες. Όμως, δεδομένου πως σε κάποιες προηγούμενες περιπτώσεις τα άτομα κατηγόρησαν λανθασμένα κάποιον για σεξουαλική κακοποίηση, πιστεύει πως όλοι πρέπει να έχουν μια ευκαιρία να βρεθούν στον χώρο, ενώ παρακολουθούνται για κακή συμπεριφορά.
Ακόμα και με τις προσπάθειες ατόμων όπως η Cyan, οι υποστηρικτές συμφωνούν πως οι queer σεξ χώροι μπορούν να κάνουν ακόμα περισσότερα για τη συμμετοχή ατόμων με αναπηρία και ατόμων που έχουν βιώσει σεξουαλική κακοποίηση.
Ο Andrew Gurza, ένας σύμβουλος ενημέρωσης σχετικά με την queer αναπηρία, χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, καθώς έχει γεννηθεί με εγκεφαλική παράλυση. “Σε γκέι χώρους”, λέει ο Gurza, “Δεν μου μιλάει κανείς. Δεν με προσέχουν. Δεν με φλερτάρουν. Δεν μου δίνεται καθόλου χώρος για να είμαι ο εαυτός μου. Αυτοί οι χώροι δεν είναι για μένα φιλικοί επειδή δεν είναι συναισθηματικά προσβάσιμοι.”
Ο Gurza θα ήθελε οι ερωτικοί χώροι να εγκαταστήσουν μηχανισμούς που θα διευκολύνουν την πρόσβαση σε άτομα με αναπηρίες, όπως είναι οι ράμπες για αναπηρικά αμαξίδια, οι ανελκυστήρες, τα επίπεδα πατώματα, χώρους χωρίς στροβοσκοπικό φωτισμό (για την αποφυγή πρόκλησης επιληπτικών κρίσεων) και εξοπλισμό που θα βοηθάει τα άτομα με αναπηρία να μπουν και να βγουν από τις συσκευές μετακίνησής τους. Για να αντισταθμίσουν το κόστος, θα ήθελε να υπάρχουν έρανοι της κοινότητας που να συμβάλλουν στην διευκόλυνση πρόσβασης για άτομα με αναπηρία, παρόμοιοι με αυτούς σχετικά με το HIV, το Pride και άλλους πολιτικούς σκοπούς.
Αλλά ο Gurza λέει πως και με την τοποθέτηση αυτών των μηχανισμών μπορεί τα άτομα με αναπηρία να εξακολουθούν να βρίσκονται στο περιθώριο, αντί οι επιθυμίες τους στους ερωτικούς χώρους να θεωρούνται βασικής σημασίας. Οπότε θα ήθελε να δει τους χώρους σεξ – και διαδικτυακά και στην πραγματική ζωή- να περιλαμβάνουν άτομα με αναπηρίες και στις διαφημίσεις τους: να δείχνουν άτομα με συσκευές μετακίνησης, να μιλάνε ανοιχτά για τις εμφανείς αναπηρίες τους ή να ανακοινώνουν την παρουσία τους στο κλαμπ κάποιες νύχτες.
Μολονότι αυτές οι εικόνες υπάρχει η πιθανότητα να ερμηνευτούν ως ένα είδος φετιχοποίησης, ο Gurza πιστεύει πως είναι πολύ σημαντικό να προβάλλονται τέτοιες εικόνες διαδικτυακά, μέσω εφαρμογών γνωριμιών και ομάδων κοινωνικής δικτύωσης ΑμεΑ – ΛΟΑΤΚ ατόμων, ώστε να κανονικοποιηθούν και ν καθιερωθούν ως φυσιολογικά σεξουαλικά όντα.
Επισημαίνοντας πως η υπηρεσία απογραφής Ηνωμένων Πολιτειών υπολογίζει πως 1 στους 5 Αμερικανούς έχει κάποιο είδος αναπηρίας, προσθέτει, “Πιστεύω πως οι [γκέι άνδρες] χρειάζεται να συνειδητοποιήσουν πως θα έρθουν αντιμέτωποι με την αναπηρία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κάποια στιγμή στη ζωή τους. Η αναπηρία θα είναι μέρος της ζωής τους, είτε θα είναι λόγω ηλικίας, αρρώστιας, μιας πράξης, ή μπαίνοντας μέσα σε ένα κλαμπ και συναντώντας τον πιο σέξι ανάπηρο άνδρα που έχουν γνωρίσει.”
Η γκέι νυχτερινή ζωή και τα ερωτικά πάρτι έχουν παραδοσιακά προσφέρει έναν από τους λίγους ασφαλείς χώρους, στους οποίους τα ΛΟΑΤΚ+ άτομα μπορούν να νιώσουν ασφαλή και να περιβάλλονται από την κοινότητα, σύμφωνα με την Δρ. Baker-Braxton, μια επαγγελματία κλινική ψυχολόγο με ειδίκευση σε ΛΟΑΤΚ+ άτομα που έχουν υποστεί σεξουαλική και ενδοοικογενειακή βία. “Επίσης γνωρίζουμε πως αυτοί είναι χώροι στους οποίους μπορεί να προκληθεί σεξουαλική βλάβη,” λέει. “[Έτσι,] έχουν μια δυνατότητα και μια υποχρέωση απέναντι στην κοινότητα.”
Ιδανικά, από την οπτική της Baker-Braxton, οι ερωτικοί χώροι θα πρέπει να προσφέρουν στα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης- όταν είναι έτοιμα να κινηθούν σεξουαλικά- έναν ασφαλή, άνετο χώρο για να εξασκήσουν την κατανόηση, την αυτό-συμπόνοια, την υπομονή και την ευχαρίστηση (είτε την ατομική είτε με άλλους) όπου εξακολουθούν να έχουν τον έλεγχο. Φυσικά, δεν πρόκειται να είναι όλοι οι ΛΟΑΤΚ+ ερωτικοί χώροι εξοπλισμένοι για να προσφέρουν την σεξουαλική ατμόσφαιρα ή το ολιστικό ενδιαφέρον που χρειάζονται τα queer θύματα σεξουαλικής βίας για την θεραπεία τους.
Το ίδιο ισχύει και για την προσβασιμότητα. Ο Lane, για παράδειγμα, λέει πως θα του άρεσε να οργανώσει ένα πάρτι ειδικά για queer ΑμεΑ, αλλά για να το κάνει σωστά, λέει πως θα χρειαζόταν έξι μήνες για να το διοργανώσει, μαζί με έναν ειδικό στο σεξ για ΑμεΑ, να εγκαταστήσει μηχανισμούς, να εκπαιδεύσει εθελοντές και να ενημερώσει από καιρό πριν τους συμμετέχοντες ώστε να μπορούν να προετοιμαστούν για την εκδήλωση. Δεδομένου ότι οργανώνει τα πάρτι του μόνος του και δεν βγάζει πολλά χρήματα από αυτά, αυτά που χρειάζονται είναι πολλά για έναν ανεξάρτητο διοργανωτή πάρτι. Αλλά εάν ο Saynt και άλλοι τέτοιου είδους πολιτισμικοί ακτιβιστές δεν επιχειρήσουν να δημιουργήσουν ριζοσπαστικά συμπεριληπτικούς χώρους για σεξ, φαίνεται απίθανο πως θα το κάνουν ποτέ μεγαλύτερα λουτρά, μπαρ ή άλλες ερωτικές εκδηλώσεις.
Αν και αδιαμφισβήτητα έχουν ατέλειες, εκδηλώσεις όπως αυτές του Lane, του Saynt και της Αφέντρας Cyan τουλάχιστον ανοίγουν τα μυαλά των ανθρώπων στις πιθανότητες μεγαλύτερης queer σεξουαλικής συμπερίληψης, αλλάζοντας τις αντιλήψεις των ανθρώπων σχετικά με το ποιος είναι ευπρόσδεκτος και ποιος αποκλεισμένος από τους queer σεξ χώρους. Με το να παρουσιάζουμε αυτά τα θέματα δημόσια και σε προσωπικές συζητήσεις με τις κοινότητες που περιθωριοποιούνται από τέτοιους σεξουαλικούς χώρους, οι διοργανωτές ριζοσπαστικά συμπεριληπτικών πάρτι ενθαρρύνουν τους υπόλοιπους να δημιουργήσουν δικούς τους συμπεριληπτικούς χώρους.
Αυτή η συμπερίληψη είναι πιο σημαντική τώρα από ποτέ, ειδικά με έναν πρόεδρο που γελοιοποιεί τα άτομα με αναπηρία, αντιμετωπίζει ως μη ανθρώπινες τις ζωές τρανς ατόμων και αδιαφορεί για τη σεξουαλική κακοποίηση και έχει οδηγήσει αυτές τις κοινότητες περισσότερο στο περιθώριο. Θα πρέπει να υπερασπιζόμαστε χώρους και διοργανωτές που επιχειρούν να προσκαλέσουν αυτές τις περιθωριοποιημένες ομάδες και να δούμε τις προσπάθειές τους ως βάση για το πώς μπορεί αυτή η συμπερίληψη να εφαρμοστεί και σε άλλα μέρη επίσης.
πηγή: slate.com
απόδοση: Χριστίνα Μουστακάκη
