Λίγα λόγια για την παράσταση “Το δαχτυλίδι της μάνας”

Παράδοση, πόσο ξέρουμε άραγε ως Έλληνες την παράδοση μας; Την μουσική μας; Τους θρύλους μας ή το οτιδήποτε μπορεί να είναι κομμάτι της παράδοσης μιας χώρας; Της χώρας μας εν προκειμένω. Νομίζω έχουμε μαύρα μεσάνυχτα. Αυτό είναι επικίνδυνο πρώτα απ’ όλα για εμάς τους ίδιους. Δεν γνωρίζουμε πως να διαχειριστούμε τον πλούτο αυτής της χώρας ο οποίος είναι τεράστιος. Αποτέλεσμα αυτού είναι σίγουρα και όλη αυτή η κατάσταση που ζούμε τα τελευταία χρόνια, λαός που δεν ξέρει τις ρίζες του είναι εύκολο θήραμα. Στο θέατρο “Εν Αθήναις” στο Γκάζι παρουσιάζεται μέχρι τις 10 Ιουνίου η παράσταση “Το δαχτυλίδι της μάνας” (1898) του Γιάννη Καμπύση, έργο γραμμένο σύμφωνα με τους λαϊκούς μας μύθους, γραμμένο απλά αλλά όχι απλοϊκά. Είναι μια εξαιρετική αφορμή για να μπορέσουμε να ψάξουμε όλους αυτούς τους θησαυρούς που έχουμε, ένα ερέθισμα για να αρχίσουμε σιγά σιγά να μαθαίνουμε ποιοι είμαστε. Το κείμενο αν και σε ντοπιολαλιά είναι απολύτως κατανοητό από τους πάντες. Η πρόταση μου είναι να πάρει την παράσταση το υπουργείο και να την ταξιδέψει σε όλα τα σχολεία. Δεν είναι παιδική παράσταση το τονίζω, είναι παράσταση χωρίς ηλικιακό περιορισμό.

Ο Παύλος Παυλίδης σκηνοθέτησε το έργο με φοβερή ακρίβεια. Έβαλε τον πήχη πάρα πολύ ψηλά και τον πέρασε με άνεση. Δούλεψε σκληρά μαζί με τους ηθοποιούς και αυτό ήταν ξεκάθαρο. Άκουσε πολύ καλά το έργο, τον ρυθμό του. Όλη η σκηνοθεσία του βγήκε από το κείμενο, δεν έκανε εξυπνάδες γι’ αυτό και αποδείχτηκε ότι είναι ένας έξυπνος σκηνοθέτης. Δυστυχώς ήταν η πρώτη δουλειά του που είδα αλλά σίγουρα θα είμαι θεατής του από ‘δω και πέρα, τέτοιο αποτέλεσμα μόνο τυχαίο δεν είναι. Φώτα, σκηνικό, κοστούμια ήταν ακριβώς αυτά που έπρεπε. Έγινε εξαιρετική δουλειά στην μουσική, άλλωστε είναι βασικό στοιχείο της παράστασης.

Οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό. Έβγαλαν μια παράσταση με πολύ μεγάλο βαθμό δυσκολίας που απαιτούσε τεχνική αρτιότητα και σωματική δύναμη. Ήταν άψογοι. Το θερμό χειροκρότημα που έλαβαν στο τέλος το άξιζαν 100%. Ξεχωρίζω λίγο την Ειρήνη Μακρή γιατί τράβηξε σαν μαγνήτης το βλέμμα μου. Σημειώστε την. Παναγιώτης Γαβρέλας, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Σπύρος Χατζηαγγελάκης, Χρύσα Κοτταράκου, Νατάσσα Ρουστάνη και Αθανασία Κουρκάκη έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό.

Το μόνο που θα ήθελα ήταν να υπήρχε μια μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ πλατείας και σκηνής. Έτσι θα λειτουργούσε η μαγεία του παραμυθιού περισσότερο. Επίσης η ένταση, που την ζητάει το ίδιο το έργο, της μουσικής και των φωνών δεν θα γινόταν ενοχλητική σ’ έναν μεγαλύτερο χώρο.

Από 01 έως 10 Ιουνίου θα παίζεται. Επιβάλλεται να επαναληφθεί για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα την επόμενη χρονιά. Δείτε το οπωσδήποτε.

Γιάννης Τζέμης