Harold Saxon
Πριν από λίγο καιρό είχα διαβάσει ένα άρθρο στο περιοδικό TIME που είχε να κάνει σχετικά με τους τρανς άνδρες και το σεξισμό. Αργότερα το μετέφρασα για το site του Antivirus. Το άρθρο δεν έλεγε κάτι καινούριο, τουλάχιστον όχι σ ‘εμένα. Έχω περάσει πολύ χρόνο σκεπτόμενος τέτοια θέματα και πριν το coming out μου, πριν την μετάβαση, είτε μόνος μου, είτε σε ομάδες υποστήριξης, όπου άλλοι τρανς άνδρες περιέγραφαν τις εμπειρίες τους, κάνοντας τις έτσι «αληθινές», δίνοντας σχήμα με τις λέξεις τους στο συγκεχυμένο συναίσθημα και ίσως σύγχυση που μπορεί να ένιωθες. Έχω περπατήσει ως γυναίκα μπροστά από άνδρες.
Έχω μεγαλώσει ως γυναίκα και αυτά τα πράγματα, χωρίς απαραίτητα να στα πει κάποιος, μπαίνουν στο πετσί σου. Έχω κρατήσει κι εγώ τα κλειδιά μου ανάμεσα στα δάχτυλά μου όταν ήμουν έξω τη νύχτα, έχω περπατήσει γρήγορα ή έχω αλλάξει πεζοδρόμιο γιατί δεν ένιωθα ασφαλής. Έχω ακούσει σεξιστικά λόγια πίσω από την πλάτη μου ή μέσω τρίτων, λόγια που είχαν να κάνουν με το πόσο σεξ έχω κάνει ή δεν έχω κάνει, με το πόσο καλό σεξ κάνω, με το πώς φαίνομαι και εάν αυτό είναι καλό ή κακό, μου έχουν δώσει συμβουλές που ποτέ δεν ζήτησα για το βάρος μου, με έχουν κρίνει σύμφωνα με τα στάνταρτ τους σχετικά με την ψυχική υγεία, με έχουν φωνάξει με διάφορες χυδαίες λέξεις (ειδικά όταν ήμουν έφηβος) διάφοροι γέροι, με έχουν μπαλαμουτιάσει στο μετρό, έχουν αποπειραθεί να με βιάσουν μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Αυτά τα πράγματα δεν φαίνονται εάν δεν τα πω. Το ίδιο όπως όλοι οι άνθρωποι.
Τώρα που η όψη μου είναι πιο κοντά στο πώς βλέπω τον εαυτό μου, η κοινωνία με βλέπει πλέον ως άνδρα. Τώρα στο δρόμο εάν μια κοπέλα περπατάει μπροστά μου και είναι αργά, είναι θέμα χρόνου το αν θα αλλάξει πεζοδρόμιο. Έχω δει γυναίκες να σφίγγουν την τσάντα τους νευρικά και να στρίβουν βεβιασμένα, ενώ εγώ απλώς περπατούσα. Στο λεωφορείο εάν δεν υπάρχουν άδειες θέσεις σε παράθυρο και αναγκαστώ να κάτσω δίπλα σε γυναίκα, δεν τους αρέσει. Νιώθω απαίσια με αυτά, θα ήθελα να μπορούσα να τους πω ότι κι εγώ τα έχω περάσει αυτά, ότι δεν θα έκανα τίποτα ποτέ, αλλά αυτά δεν θα άλλαζαν κάτι. Γιατί ξέρω ότι το πρόβλημα είναι μεγάλο και δεν έχει να κάνει με εμένα συγκεκριμένα, αλλά αυτό που σημαίνει το παρουσιαστικό μου.
Δεν έχει σημασία εάν είσαι καλός άνθρωπος, ή εάν νομίζεις ότι είσαι καλός. Το πώς συμπεριφέρεσαι μέσα σε μια τέτοια κουλτούρα είναι σημαντικό. Υπάρχει γενικά δυσπιστία όταν ακούς ότι κακοποίησαν κάποια; Έχεις σκεφτεί γιατί νιώθεις έτσι; Μπορεί να μην έχεις απλώσει ποτέ χέρι σε άλλον άνθρωπο, αλλά όταν άκουσες για τον Weistein να είπες «ε μωρέ, να φλερτάρει ήθελε» ή για τον Louis C.K. ότι «ε αφού ρώτησε πρώτα, είχε την συγκατάθεσή τους».
Εάν αντιμετωπίζεις έτσι τέτοιες καταστάσεις, είσαι μέρος του προβλήματος. Και φυσικά δεν θα σου αρέσει που διαβάζεις τώρα αυτό, θα είναι πολύ φεμινιστικό, «το έχουν παρακάνει οι φεμινίστριες και η πολιτική ορθότητα». Επίσης είναι μεγάλο πρόβλημα το «σκέψου εάν το πάθαινε η γυναίκα ή η μάνα σου αυτό!». Δεν είναι επιχείρημα αυτό, τι πάει να πει, ότι θα νιαστείς μόνο για την μάνα σου ή τη γυναίκα σου; Μόνο για το ΣΟΥ; Γιατί πρέπει να έχει να κάνει με εσένα; Δεν είναι κάτι που έχει να κάνει με εσένα αλλά με έναν άλλο άνθρωπο και το ότι κακοποίησαν κάποια πχ. την βαραίνει απείρως περισσότερο από το πόσο άσχημα νιώθεις εσύ σχετικά με το ότι την βίασαν.
Πρέπει να μάθουμε να φερόμαστε ανθρώπινα σε όλους, κυρίως στους ανθρώπους που τα τρώνε αυτά με το κουτάλι, γυναίκες, LGBTqia άτομα, μειονότητες γενικά. Καλώς ή κακώς δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτό τον κόσμο.
