Zak Kostopoulos
Το 2015, λίγο πριν φύγει, μας έφερε το για πολλούς και πολλές πολυπόθητο Σύμφωνο Συμβίωσης.
Για να σας πω την αλήθεια, εγώ ήμουν από τους λίγο κυνικούς, που λένε ότι ναι μεν είναι ένα βηματάκι αλλά εντάξει, δεν λύσαμε και όλα μας τα θέματα, δεν κατακτήσαμε ακόμα όσα θέλαμε, δεν είναι παρά ένα χαρτί, ένας νόμος, κάτι το τυπικό, που από μόνο του δεν είναι ικανό να φέρει την άνοιξη. Ότι έχουμε ακόμη πολύ δρόμο, πολλούς αγώνες να κερδίσουμε, πολλά τείχη να ρίξουμε, πολλά να κάνουμε μέχρι να μπορέσουμε να πούμε ότι ναι, ίσως τελικά ζήσουμε να κατακτήσουμε αυτό που λέμε Ισότητα, απoδοχή, αναγνώριση.
Ήμουν από αυτούς που χάρηκαν αλλά δεν πανηγύρισαν, που ήταν εκεί τη μέρα που ψηφιζόταν αλλά όχι εντελώς εκεί, που γύρισαν σπίτι παριστάνοντας ότι ήταν ακόμη μια μέρα σαν όλες τις άλλες.
Βλέπεις, καλώς ή κακώς, έχω μάθει να είμαι διστακτικός. Έχω μάθει να έχω μια αισιοδοξία συγκρατημένη. Έχω μάθει, μετά από πολλές νίκες και ακόμα περισσότερες ήττες, μετά από όνειρα που πάντα με το που έλεγα ότι τα έφτασα κάτι πήγαινε στραβά, να έχω χάσει κάτι από τον αυθορμητισμό του 18χρονου εαυτού μου που πίστευε ακράδαντα πως θα κατακτήσει και θα αλλάξει τον κόσμο.
Το βράδυ που ψηφίστηκε το σύμφωνο συμβίωσης που λες, το οποίο τελικά κερδίσαμε, ήμουν εκεί, μέσα και έξω από τη Βουλή. Και μετά γύρισα σπίτι και έκανα ο,τι θα έκανα μια οποιαδήποτε άλλη, συνηθισμένη ημέρα. Δεν είναι που δεν καταλάβαινα την σημαντικότητα της κατάκτησης αυτής. Είναι που μου είχε καρφωθεί στο κεφάλι ένα “Ναι μεν, αλλά”. Και κάπου εκεί, ενώ είμαι πια σπίτι, μόνος, έχω μάθει τα χαρμόσυνα και έχω βάλει ένα ποτήρι κρασί, που σαν κάτι να με χτύπησε. Και άρχισα να κλαίω σαν μικρό παιδί, για το Σύμφωνο Συμβίωσης για το οποίο είχα πείσει τον εαυτό μου πως δεν είναι και τόσο σπουδαίο. Γιατί εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα πως ήταν.
Συνειδητοποίησα πως από τα 17 μου χρόνια που κατάφερα να ξεστομίσω τις λέξεις “Μαμά, μπαμπά, είμαι γκέι” παλεύω για σύμφωνα συμβίωσης. Με τους γονείς μου, που όταν ακόμη έφηβος τους έκανα το coming out μου είπαν πως ναι, οκ το αποδέχονται αλλά που από τότε σχεδόν ποτέ δεν το έχουμε αναφέρει ξανά. Με φίλες ,φίλους, γείτονες, συναδέλφισες, συγγενείς κα γνωστούς που ξέρουν και “δεν έχουν πρόβλημα” αλλά όλοι ξέρουμε πως κάπου στο βάθος έχουν. Με μια κοινωνία ολόκληρη που όσο κι αν μέρος της με αποδεχόταν, πάντα προσπαθούσε να με βάζει σε σκέψεις πως κάπου, μάλλον, κι εγώ είμαι λάθος. Πως εντάξει, άνθρωπος κι εσύ, αλλά όχι σαν τους άλλους.
Πως πάντα θα είσαι ένα σκαλοπάτι παρακάτω.
Και κάπου εκεί, αποφάσισα, πως φτάνει. Πως θα το γιορτάσω το γαμημένο το σύμφωνο κι ας είναι απλά “ένα μικρό, δειλό βηματάκι”. Γιατί γαμώτο, μου αξίζει. Και να γιορτάσω μια νίκη, και να βάλω στόχους για τις επόμενες.
“Στόχους για τη νέα χρονιά” δεν έβαζα σχεδόν ποτέ, όντας άνθρωπος που ζει για το σήμερα. Αλλά φέτος είπα, θα το κάνω. Θα βάλω στόχο για Σύμφωνα Συμβίωσης. Όχι τυπικά, όχι στα χαρτιά, αλλά ουσιαστικά.
Με τους γονείς μου, φίλες, φίλους, συγγενείς, γνωστούς, που είναι μια ζωή στο “Ναι, μεν αλλά”. Με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά, θα πάψω να δέχομαι τα “αλλά”. Και όταν βλέπω ότι αυτά επιμένουν θα πηγαίνω παρακάτω, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται. Ότι φτάνει πια με τους συμβιβασμούς. Ότι με όποιον και όποια, από εδώ και πέρα, αποφασίζω να συμφωνηθώ και να συμβιώσω, το σύμφωνο αυτό θα πρέπει να έχει τους δικούς μου όρους και όχι αυτούς που οι άλλοι θέλουν από μένα.
Που σημαίνει ότι βάζω στόχο για τη νέα χρονιά, πραγματικά να συμφωνηθώ. Πρώτα από όλα με τον εαυτό μου. Να με καταλάβω, αγαπήσω, συγχωρέσω. Και από εκεί και πέρα, με όποιον άλλο άνθρωπο αποφασίζω να κάνω “Σύμφωνο Συμβίωσης”, αυτό να υπογράφεται υπό τον όρο της πλήρους, αμοιβαίας, αγάπης και αποδοχής.
Αλλιώς, ας κάνουμε κάτι που μπορεί να είναι το πιο δύσκολο, αλλά μάλλον τελικά και απαραίτητο. Ας συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε και ας πάρει καθένας τον δρόμο του. Γιατί ποτέ δεν θα μπορέσουν να μας καταλάβουν και να αποδεχτούν όλες και όλοι. Και αν από κάποιους από τους ανθρώπους που ήδη υπάρχουν στη ζωή μας δεν μπορούμε να έχουμε πλήρη και πραγματική αποδοχή, ας έχουμε τη δύναμη να την αναζητήσουμε αλλού, κι ας είναι δύσκολο. Να είμαστε, πρώτα και κυριότερα, εντάξει με εμάς.
Γιατί αν δεν “συμφωνηθείς” πρώτα απ’ όλα με τον εαυτό σου, δεν θα μπορέσεις να συμφωνηθείς επιτυχώς με κανέναν και καμία άλλη. Και έτσι από φέτος, λέω να πάψω “Λίγα ψίχουλα αγάπης να γυρεύω”.
Γιατί έχω καταλάβει πια, ότι όσο αφορά την αγάπη και την αποδοχή, πρέπει να βάλω τον όρο “Ή όλα, ή τίποτα”. Γιατί βαρέθηκα τα ημίμετρα.
Για τη νέα χρονιά λοιπόν ή πλήρη συμφωνία ή “απλή ασυμφωνία χαρακτήρων”. Τα ενδιάμεσα, με κούρασαν.
Και ελπίζω, η ψήφιση του Συμφώνου Συμβίωσης, οι συζητήσεις και οι αλλαγές που προκάλεσε και θα προκαλέσει, να δώσει την ίδια δύναμη, λαχτάρα, αποφασιστικότητα και σε άλλους και άλλες. Ας γίνει αυτή η νίκη, η αφορμή να καταλάβουμε επιτέλους ότι στραβός είναι ο γιαλός. Δεν αρμενίζουμε στραβά εμείς. Κάτι που ίσως μέσα μας πάντα να ξέραμε, αλλά κάποιοι και κάποιες να είχαν την ανάγκη και από κάτι ή κάποιον ακόμη να το επιβεβαιώσει.
Ας γίνει μια αφορμή να πάμε – επιτέλους – από τα τυπικά, στα ουσιαστικά.
Καλή μας χρονιά.
