Dimitris VarelasUne Nouvelle Amie (Η Καινούρια Φιλενάδα)
Μετά το θάνατο της καλύτερης της φίλης, η Claire έκπληκτη ανακαλύπτει ένα κρυφό πρόσωπο του άνδρα της εκλιπούσας David. Βαθύτατα καταρρακωμένοι από το γεγονός θα έλθουν πιο κοντά και θα προσπαθήσουν να επικοινωνήσουν σε άλλο επίπεδο. Ο François Ozon (Le temps qui reste, 8 Femmes, Swimming Pool) σκηνοθετεί συγκρατημένα αλλά με κέφι και προσοχή το βιβλίο της Ruth Rendell (Carne Trémula). Ο so-hot-right-now Romain Duris προσεγγίζει σωστά έναν κόντρα ρόλο, αλλά την παράσταση κλέβει μια άκρως συμπαθέστατη Anaïs Demoustier. Ο Ozon σέβεται τους χαρακτήρες και το συνολικό αποτέλεσμα ισορροπεί περίφημα ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, όπως και η ίδια η ζωή… (6/10)
Bande De Filles (Girlhood / Τα Κορίτσια)
Coming-of-age αντι-παραμύθι 16χρονης μαύρης κοπέλας σε ghetto του Παρισιού. Γυναικοπαρέες, μπλεξίματα, πρώτα σκιρτίματα, (λανθασμένες και μη) αποφάσεις, συνειδητοποίηση, αγωνία χειραφέτησης. Η τρίτη ταινία της Céline Sciamma (μετά τα επίσης άξια ανακάλυψης εφηβικά Water Lilles και Tomboy) μιλάει τόσο για τη γυναικεία φιλία όσο και για την αγωνία ένταξης μιας νεαρής κοπέλας σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο. Με ερασιτέχνες ηθοποιούς και ρεαλιστική προσέγγιση, ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα, με την πρωταγωνίστρια Karidja Touré να λάμπει σε κάθε πλάνο. (6/10)
The DUFF (Φ.Λ.Ο.Μ.Π.Α.: Φίλη Λόγω Όγκου Μάζας Περιφέρειας και Ασχήμιας)
Όταν η Bianca μαθαίνει πως είναι Φ.Λ.Ο.Μ.Π.Α.,η κοπέλα που τα αγόρια της τάξης προσεγγίζουν με ευκολία για ν’ αποκτήσουν πρόσβαση στις πολύ πιο κούκλες φίλες της, δρομολογεί την εκδίκησή της, μαθαίνοντας στην πορεία ότι σημασία έχει όχι τι πιστεύουν οι άλλοι για σένα, αλλά πώς βλέπεις εσύ τον εαυτό σου. Βασισμένο στο best seller της Kody Keplinger, η ταινία του Ari Sandel δεν επαναπροσδιορίζει τις ταινίες του είδους, μιας και είναι γεμάτη από κλισέ, αλλά κάποιες ευφάνταστες σκηνοθετικές στιγμές, οι χαριτωμένοι χαρακτήρες της και κάποια καλά αστεία την κάνουν να ξεφεύγει από την μετριότητα μιας εφηβικής ρομαντικής φλόμπας. (5/10)
Child 44
Ο Leo Demidov, ένας μυστικός πράκτορας σε κρίση συνείδησης, χάνει την κοινωνική του θέση, την εξουσία και το σπίτι του, αρνούμενος να αποκηρύξει την ίδια του τη γυναίκα, Raisa, για την υποτιθέμενη συμμετοχή της σε συνωμοσία εναντίον της πατρίδας τους. Εξόριστοι από τη Μόσχα σε ένα θλιβερό επαρχιακό φυλάκιο, ο Leo και η Raisa συνεργάζονται πλέον με τον τοπικό Αρχηγό της Αστυνομίας, Mikhail Nesterov, για να εντοπίσουν τον κατά συρροή δολοφόνο που κυνηγά νεαρά αγόρια. O Daniel Epsinosa κάνει ακριβώς αυτό που δεν θα έπρεπε να είναι μια ταινία θρίλερ: βαρετή, σε βαθμό επίπονης κούρασης, μπερδεμένη και χωρίς δυνατές στιγμές. Αυτό που ίσως σε κερδίσει είναι η υπέροχη μουντή φωτογραφία της και η τέλεια αναπαράσταση της εποχής. Κάτω από όλο αυτό το μπάχαλο που λέγεται σενάριο, υπάρχει σίγουρα μια ενδιαφέρουσα ιστορία με ένα δυνατό μυστήριο αλλά δυστυχώς, στα 137 λεπτά της, ξεχειλώνει σε βαθμό αδιαφορίας και όλο το ταλαντούχο καστ, όσο και αν προσπαθεί, δεν καταφέρνει να την σώσει. (3/10)
I Nostri Ragazzi (Τα Δικά Μας Παιδιά)
Δυο αδέλφια (ένας γιατρός, ένας δικηγόρος), δυο οικογένειες (μια χαλαρή, μια καθωσπρέπει), δυο ξαδέλφια, μια βραδιά, ένα περιστατικό, μια απόφαση που θα αλλάξει τα πάντα. Ιταλική ταινία βασισμένη στο σενάριο του Ολλανδού Herman Koch, το όποιο είχε γίνει και Ολλανδική ταινία πέρυσι με τον τίτλο Het Diner. Κάπου υπάρχει μια καλή ιδέα, σχετικά με την απόφαση των τεσσάρων γονέων που θα επηρεάσει το μέλλον των παιδιών τους, την έννοια του σωστού και του λάθους, και το κατά πόσον γνωρίζουμε πραγματικά τον διπλανό μας… Η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες δεν βοηθούν να μεταφερθεί το πνεύμα σεναρίου στη μεγάλη οθόνη και οι χαρακτήρες φαντάζουν χάρτινοι και ψεύτικοι. (3/10)
