Πέτρος Αλεξανδρής
Ο Wyndham γεννήθηκε στην Καλιφόρνια, μεγάλωσε στο Μίσιγκαν και μετακόμισε στο Βερολίνο το 2011. Δουλεύει ως digital strategic planner σε ένα τοπικό διαφημιστικό πρακτορείο δημοσίων σχέσεων (δεν τολμώ να το μεταφράσω, πάντως έχει σχέση με την προώθηση εταιρειών μέσα από τον κόσμο του ίντερνετ). Εκτός από ένας ακόμα γκέι χίπστερ είναι και οροθετικός. Για τη ζωή του μιλά μέσα από έναν πρωτότυπο δικτυακό τόπο γνωριμιών μεταξύ εργένηδων στις μεγάλες πόλεις της Γερμανίας, το imgegenteil.de:
Wyndham, πώς έμαθες ότι είσαι HIV+;
Πάντοτε εξεταζόμουν κάθε 3-4 μήνες από τα 18 μου. Στα μέσα του Οκτώβρη του 2012, πήγα στο γιατρό για άλλη μία εξέταση ρουτίνας. Μία εβδομάδα μετά πήρα τα αποτελέσματα. Πάντα είχαν το ίδιο πρόσημο (-), οπότε δεν ανησυχούσα. Πήγα στο μεσημεριανό διάλειμμα της δουλειάς. Έκατσα στο γραφείο του γιατρού, ως συνήθως. Πήρε μια βαθιά ανάσα και μου είπε: «Λυπάμαι, αλλά το τεστ βγήκε θετικό».
Θυμάσαι πώς ένιωσες εκείνη τη στιγμή;
Φυσικά! Θυμάμαι εκείνη τη μέρα πολύ καθαρά. Τα συναισθήματά μου και η αντίληψή μου σε σχέση με το οτιδήποτε έμοιαζε με ταινία. Ήμουν σοκαρισμένος. Άρχισα να τρέμω, αν και εκείνη τη στιγμή δεν έκλαψα. Ο γιατρός έμεινε μαζί μου για 30 λεπτά, γιατί δεν ήμουν και τόσο καλά… Άρχισα να του κάνω πολλές ερωτήσεις. Ρωτούσα αν θα πεθάνω, τι θα πω στη μητέρα μου και άρχισα να κάνω υποθέσεις για το πώς το κόλλησα. Μετά έπρεπε να μου ξαναπάρουν αίμα για την επαλήθευση των αποτελεσμάτων. Μου πήραν 10 με 15 δείγματα, αν θυμάμαι καλά. Φυσικά, όλοι εκεί μέσα αντιλήφθηκαν τι συνέβη. Αλλά ήταν όλοι πολύ καλοί μαζί μου. Και μετά έπρεπε να επιστρέψω στη δουλειά (γέλιο).
Δηλαδή πράγματι γύρισες στο γραφείο;
Ναι, αλλά ήδη είχαμε αποφασίσει με τον γιατρό να μη δουλέψω άλλο εκείνη τη μέρα. Ήταν Παρασκευή. Άρχισα να μαζεύω τα πράγματά μου, χωρίς να έχω καν φάει μεσημεριανό. Το αφεντικό ήρθε και άρχισε να μου αναθέτει δουλειά για το απόγευμα. Την κοίταξα, μάλλον έτρεμα σα να είχα τρελαθεί. Ήθελα τόσο πολύ να της πω τι μου είχε συμβεί. Δεν ήθελα να πω ψέμματα και απλά να φύγω νωρίτερα. Ήθελα να της δώσω να καταλάβει τι περνούσα εκείνη τη στιγμή. Έτσι, της είπα ότι μόλις έμαθα ότι είμαι HIV+ και ότι θέλω να φύγω για το απόγευμα. Δεν φοβόμουνα να της το πω, γιατί έχουμε καλή σχέση, όπως και με τους συναδέλφους. Είπε απλά «Ok, φυσικά, αυτό να κάνεις». Οπότε ουσιαστικά από την πρώτη στιγμή ήμουν πολύ ανοιχτός με το θέμα.
Ξέρεις ποιος σε κόλλησε;
Νομίζω ότι ξέρω πότε και πού το κόλλησα. Συνήθως δεν έκανα σεξ χωρίς προφυλακτικό. Στο 95% των επαφών τα χρησιμοποιούσα. Βέβαια, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος, γι’ αυτό και εξεταζόμουν συχνά. Ήμουν αφελής και έκανα ένα λάθος, όπως πολλοί μπορούν να κάνουν κατά τη διάρκεια του σεξ. Ήταν δικιά μου επιλογή. Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν άλλο και έπρεπε να συγχωρήσω τον εαυτό μου.
Ποια ήταν τα επόμενα βήματά σου όσον αφορά την φαρμακευτική αγωγή;
Πρώτα έπρεπε να περιμένω για τα αποτελέσματα του δεύτερου τεστ. Βαθιά μέσα μου ήλπιζα να βγει αρνητικό. Αλλά μετά θυμήθηκα ότι είχα τα συμπτώματα πριν από λίγες εβδομάδες: Σοβαρή ίωση και εξανθήματα. Όταν και το δεύτερο τεστ βγήκε θετικό, ο γιατρός είδε τα επίπεδα του ιού στο αίμα μου, καθώς και τον αριθμό των κυττάρων CD4 και CD6. Αν ο HIV ανακαλυφθεί νωρίς μπορείς να ακολουθήσεις σχετική φαρμακευτική αγωγή και να μην έχεις προβλήματα υγείας. Τα φάρμακα πλέον, το 2014, είναι πολύ καλά. Τη δεκαετία του ’80 η φαρμακευτική αγωγή σου κατέστρεφε το σώμα. Αυτό έχει αλλάξει σήμερα. Τώρα παίρνω ένα χάπι Eviplera την ημέρα, που είναι συνδυασμός τριών διαφορετικών φαρμάκων. Γνωρίζω, βέβαια, ότι πρέπει να το παίρνω για όλη μου τη ζωή. Δεν πρέπει να το ξεχνάω ποτέ κι αν το κάνω, αυτό θα επιβαρύνει την υγεία μου. Το χάπι μειώνει τα επίπεδα του ιού στο χαμηλότερο ποσοστό μέσα στο σώμα και βοηθά το ανοσοποιητικό μου σύστημα να παραμένει δυνατό. Οπότε δεν θα πάθω ποτέ AIDS. Κανένας από όσους παίρνουν φάρμακα σήμερα, δεν παθαίνει AIDS. Πάντως, είναι επιλογή σου αν θα πάρεις φάρμακα, δεν είναι υποχρεωτικό. Εγώ ξεκίνησα τον Φλεβάρη του 2013, τέσσερις μήνες αφότου διαγνώστηκα οροθετικός.
Είναι υπό συζήτηση δηλαδή το αν θα πάρει κάποιος φάρμακο ή όχι; Υπάρχει κανείς που το αρνείται;
Ο γιατρός δεν σε αναγκάζει να πάρεις φάρμακα. Στην ιατρική κοινότητα του HIV/AIDS συστήνουν τώρα να τα παίρνουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Όχι μόνο επειδή βοηθά το σώμα σου να παραμείνει υγιές. Ο πιο σημαντικός λόγος είναι ότι μειώνει τις πιθανότητες μετάδοσης κατά 95% με 100%. Τώρα ο ιός είναι μη ανιχνεύσιμος στον οργανισμό μου, σα να μην υπάρχει.
Πότε το συνειδητοποίησες και αποδέχτηκες το ότι είσαι οροθετικός;
Καθόλου δεν το είχα αποδεχτεί τότε. Νομίζω ότι η αποδοχή ήταν αυτό που κράτησε περισσότερο. Το πρόβλημα με τον HIV σήμερα είναι ότι ιατρικά και από πλευράς υγείας οι διάφορες επιπλοκές δεν είναι σπουδαία πράγματα. Όμως οι μεγαλύτερες επιπτώσεις της ασθένειας είναι συναισθηματικές, τουλάχιστον από τη δική μου εμπειρία. Ο HIV δεν φεύγει ποτέ από τη ζωή σου. Αναρωτήθηκα αν θα θέλει ποτέ κανείς να με πλησιάσει. Ήξερα ότι έχω μια αρρώστια που δυνητικά μπορεί να μεταδοθεί στον καθένα, κάνοντας απλά σεξ μαζί του. Ένιωθα ότι θα ήμουν βρώμικος, άρρωστος και μόνος για όλη μου τη ζωή.
Πήγες σε ψυχολόγο;
Ακόμα πηγαίνω σε ψυχολόγο. Σίγουρα βοηθάει. Ήταν από τα πρώτα πράγματα που ζήτησα από τον γιατρό: Ένα παραπεμπτικό για ψυχολόγο. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισα τον HIV ήταν να μιλήσω ανοιχτά γι’ αυτό από την αρχή στην οικογένειά μου και στους φίλους μου. Κι αυτή ήταν η σωστή απόφαση, γιατί όλοι γύρω μου αντέδρασαν εκπληκτικά. Η μητέρα μου ανέβηκε σ’ ένα αεροπλάνο κι ήρθε αμέσως στο Βερολίνο μόλις της το είπα, ο πρώην φίλος μου ήταν δίπλα μου όποτε τον χρειαζόμουν. Δεν θα το είχα ξεπεράσει χωρίς την υποστήριξή τους. Κάπως έτσι «ξεγλίστρησα» τους πρώτους μήνες.
Δούλεψα και προσπάθησα να συνεχίσω τη ζωή μου όσο πιο κανονικά μπορούσα. Είπα στον εαυτό μου ότι ήμουν εντάξει. Νόμιζα ότι παίρνοντας το πρώτο χάπι, όλα δια μαγείας θα εξαφανίζονταν, θα λυνόταν το πρόβλημα. Είμαι πολύ αμερικανάκι, το ξέρω. Στην πραγματικότητα, δεν το είχα αποδεχτεί, ούτε όταν άρχισα να παίρνω το φάρμακο. Και δεν είχα καταλάβει τη ζημιά που έκανε στα συναισθήματά μου και στο μυαλό μου. Δεν είχα καθόλου αυτοεκτίμηση και μισούσα τον εαυτό μου. Δεν μπορούσα πλέον να συμμετέχω σε ομάδες. Δεν ήθελα να πηγαίνω στη δουλειά. Ξαφνικά μισούσα ό,τι έκανα μέχρι τότε. Ο HIV έφερε στην επιφάνεια όλες τις ανασφάλειες που υπήρχαν μέσα μου πάντα. Το καλοκαίρι του 2013 έπεσα σε σοβαρή κατάθλιψη. Μόνο όταν αποδέχτηκα ότι ήμουν απελπισμένος και ότι τα είχα κάνει θάλασσα, μπόρεσα να αποδεχτώ και να συνειδητοποιήσω ότι είμαι οροθετικός και ότι πρέπει να κάνω κάτι για να βελτιώσω την κατάσταση.
Αποφάσισες να προσέξεις περισσότερο την υγεία σου, αλλάζοντας τον τρόπο ζωής σου;
Όταν άρχισα το φάρμακο σταμάτησα να παίρνω ναρκωτικά. Αυτή ήταν η πρώτη αλλαγή. Επίσης, σταμάτησα να πίνω υπερβολικά αλκοόλ και πήγαινα σε πολύ λιγότερα πάρτυ. Πάντα έκανα σπορ, αλλά πίεσα τον εαυτό μου να κάνει περισσότερα. Προσπάθησα να αλλάξω τις συνήθειές μου σε μία πιο υγιή κατεύθυνση, πράγμα που με βοήθησε να σταθεροποιήσω λίγο τη διάθεσή μου.
Όλο αυτό τον καιρό είχες επαφές με άλλους οροθετικούς;
Το 2012 πήγα σε ένα ραντεβού γνωριμίας μέσω ίντερνετ όσο ήμουν διακοπές στη Νέα Υόρκη. Με έναν τύπο από το Grindr. Το ραντεβού για φαγητό έγινε περίπατος και μετά πήγαμε πάλι για φαγητό και καταλήξαμε για ποτά. Σε ένα μπαρ μου είπε ότι είναι οροθετικός. Ήταν η πρώτη φορά που συναντούσα κάποιον και μου το έλεγε ανοιχτά. Νομίζω ότι προσποιήθηκα πως είναι όλα οκ, αν και στην πραγματικότητα τρομοκρατήθηκα. Πάντως και μόνο που μπορούσα να μιλήσω γι’ αυτό, με έκανε να νιώθω άνετα. Ο τύπος αυτός ήταν τόσο χαλαρός με το θέμα, που ένιωσα ότι μπορώ να τον εμπιστευτώ. Αργότερα έμαθα ότι ένας από τους πιο κοντινούς μου φίλους στη Νέα Υόρκη είναι επίσης οροθετικός. Δεν μου το είχε πει ποτέ πριν.
Οπότε μετά τη διάγνωση μπόρεσα να ενημερωθώ σχετικά με τη φαρμακευτική αγωγή και να μπορέσω να πάρω την απόφαση για το φάρμακο.
Από την αρχή είπες ότι ήσουν ανοιχτός με το συγκεκριμένα θέμα. Σου έτυχε ποτέ κάποιος να μην μπορεί να δεχτεί το γεγονός ότι είσαι οροθετικός ή ακόμα και να σε προσβάλει, όπως ας πούμε να μην πιει από το ποτήρι σου;
Όχι, ποτέ δεν μου έχει τύχει κάτι τέτοιο. Κι αν έχει γίνει κάτι, δεν το έχω μάθει. Γενικά, σε όποιον το έχω πει ήταν συμπονετικός. Κάποιες γυναίκες, μάλιστα, έβαλαν τα κλάματα όταν τους το είπα. Οι γκέι είναι συνήθως πιο χαλαροί, ίσως γιατί το συναντούν πιο συχνά. Υπήρξαν κάποιες φορές σε online γνωριμίες που μου είπαν «όχι, λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να σε συναντήσω».
Αλλά δεν είχα πρόβλημα. Ο κανόνας μου είναι πάντα να το λέω σε όλους όσο πιο νωρίς γίνεται. Εϊναι πολύ σημαντικό για μένα, γιατί νομίζω ότι μιλώντας γι’ αυτό και μιλώντας για τους κινδύνους, είναι ο μόνος τρόπος για να καταλάβουν οι άνθρωποι και να το δέχονται καλύτερα. Δεν θα ήθελα να στερήσω σε κανέναν την επιλογή, γνωρίζοντας πρώτα τους κινδύνους. Εγώ δεν είχα αυτή την επιλογή πριν το πάθω.
Πότε άρχισες να ξαναβγαίνεις ραντεβού;
Ένα χρόνο περίπου μετά τη διάγνωση. Προηγουμένως δεν τα είχα καλά με τον εαυτό μου. Εξάλλου και η RuPaul λέει ότι «αν δεν μπορείς να αγαπήσεις τον εαυτό σου, τότε πώς στο διάολο θα αγαπήσεις κάποιον άλλον;» Είναι αλήθεια.
Πώς ο ΗIV άλλαξε τη σεξουαλική σου ζωή; Είσαι σεξουαλικά ενεργός;
Φυσικά και θα κάνεις σεξ όταν είσαι HIV+! Και αν παίρνεις και προφυλάξεις, τότε δεν έχεις να ανησυχείς για τίποτα, αφού ουσιαστικά ο ιός είναι σε μηδενικά επίπεδα και είμαι υπό φαρμακευτική αγωγή. Όλα αυτά μαζί εξαφανίζουν σχεδόν κάθε πιθανότητα μετάδοσης. Ακόμα κι αν… έχυνα στο πρόσωπο ή στο στόμα σου τώρα, η πιθανότητα να κολλήσεις θα ήταν μηδενική (γελά). Δεν αλλάζει τη σεξουαλική σου ζωή, εκτός από το γεγονός ότι πρέπει να το λες νωρίτερα, για να προστατεύεις τους άλλους και τον εαυτό σου.
Όταν κοιτάς πίσω δύο χρόνια πριν, είναι κάτι που θα έλεγες στον παλιό εαυτό σου;
Δεν θέλω να μετανιώνω για τίποτα. Αυτό ισχύει για όλες τις επιλογές που έχω κάνει. Και ένα πράγμα μου έμαθε η οροθετικότητά μου: Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μισείς τον εαυτό σου. Ίσως να χρειαζόμουν να κάνω όλα όσα έκανα. Ήταν μέρος του ταξιδιού των 20-και-κάτι, όπου ανακαλύπτεις τον εαυτό σου. Κάποιοι χρειάζονται περισσότερο κάποιοι λιγότερο χρόνο. Νομίζω ότι ήμουν τυχερός που είχα την ευκαιρία στα 23 να μου ρίξει η ζωή μια γροθιά στη μούρη και να μου πει: «Τι σκατά κάνεις; Ξεκαθάρισέ τα εδώ και τώρα!» Το τεράστιο αυτό συναισθηματικό σοκ μου έδωσε την ευκαιρία να ξεκαθαρίσω τι θέλω από τη ζωή μου και να συνειδητοποιήσω ποιος είμαι και ποιος θα ήθελα να γίνω.
Πότε και γιατί αποφάσισες να μιλήσεις δημόσια για τον HIV και να ενημερώσεις κι άλλο κόσμο; Και τι γνώμη έχεις για τους στρέιτ; Το γνωρίζουν το θέμα;
Σίγουρα όχι. Οι στρέιτ φίλοι και γνωστοί μου ήταν αυτοί που γνώριζαν τα λιγότερα και ρώταγαν περισσότερα για την αρρώστια. Αν και κάποιοι γκέι – ήταν έκπληξη αυτό – είναι εντελώς απληροφόρητοι για το θέμα.
Μία από τις πρώτες μου σκέψεις ήταν: Ok, πρέπει να πάω στην Αφρική, να γίνω εθελοντής στα Ηνωμένα Έθνη ή κάτι τέτοιο (γελά). Ήθελα να κάνω τον κόσμο καλύτερο, απλά για να έχω κάποιο σκοπό. Είμαι πολύ τυχερός που ζω και δουλεύω στη Γερμανία, όπου έχω πολύ καλή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Βασικά δεν χρειάζεται να ανησυχώ. Οπότε αποφάσισα να ξεκινήσω μια συζήτηση γύρω από τον HIV κοντά στην Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS, την 1η Δεκεμβρίου. Ήθελα να μεταδώσω ένα μήνυμα πέρα από τους φίλους μου στο Facebook. Έτσι, ήρθα σε επαφή με τον Jordan Bach. Κάποιες φορές χρειάζεσαι κάποιον άλλον για να πει την ιστορία σου. Το έκανα ελπίζοντας ότι κάποιοι άνθρωποι θα το δούνε και τουλάχιστον αυτό θα τους κάνει να σκεφτούνε για τον HIV.
Δημοσιεύσαμε ένα κείμενο με τίτλο «τα 8 πράγματα που έμαθα όντας HIV+» και μία συνέντευξη σε βίντεο, με το μήνυμα #CHANGETHEFACE of HIV.
Ποιες ήταν οι αντιδράσεις από το coming out σου στο internet;
Είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου για κάθε αντίδραση. Έτσι δεν λειτουργεί το internet; Αλλά πίστεψα στο μήνυμα που ήθελα να βγάλω. Η αντίδραση ήταν υπέρ-θετική και πολύ συγκινητική. Πήρα μηνύματα από εκατοντάδες ανθρώπους από όλο τον κόσμο που μου έγραφαν πώς άλλαξε η ζωή τους, εξαιτίας μου. Τα πράγματα που μου έγραφαν προέρχονταν από εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους – straight, gay, νέους, γέρους, άντρες, γυναίκες, οροθετικούς και μη. Ήταν κάτι πραγματικά δυνατό.
Δεν έκανα τη συνέντευξη με σκοπό να βοηθήσω τον εαυτό μου, αλλά στο τέλος αυτό έγινε. Ήταν το τελευταίο βήμα πριν καταλάβω τελικά πού θέλω να πάω, τόσο συγκεντρωμένος, τόσο κινητοποιημένος και τόσο συγκινημένος ταυτόχρονα. Η αντίδραση που δέχτηκα, άλλαξε τη ζωή μου και με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι έκανα κάτι καλό, κάτι που πρέπει να συνεχίσω να το κάνω. Ήταν μια κρίσιμη καμπή της ζωής μου και τόσο πολύ θετική.
Παρεπιπτόντως, ο Γουίνταμ είναι ελεύθερος και διαθέσιμος για γνωριμίες. Γι’ αυτό έχει βγάλει και ωραίες φωτογραφίες στο «im gegenteil». Για κατοίκους Βερολίνου μόνο ;)
Πηγή: imgegenteil.de
