«Μπαμπά είμαι γκέι» (γραμμένο σ’ένα παγκάκι στην Ν. Ιωνία)

της Μαρίας Μάζη

Η πρώτη ανάγνωση της συγκεκριμένης φράσης στο παγκάκι αυτό της Ν. Ιωνίας (ΗΣΑΠ Πευκάκια-πλατεία) έγινε τον Αύγουστο του 2013. Το παγκάκι αυτό, ήταν ένα παγκάκι σαν όλα τα παγκάκια. Δίπλα του ήταν ένα ακόμη, το οποίο μετά από λίγες μέρες ξεριζώθηκε. Πέρα από αυτά τα δύο παγκάκια στην πλατεία αυτή υπάρχουν ένα ΕΠΑΛ, ένα κλειστό γυμναστήριο, μια παιδική χαρά, ένα βενζινάδικο, ένα γήπεδο τέννις και φυσικά η πλατεία.

Μέχρι και σήμερα, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι σκέψεις (26/11, ώρα 22:11) , σ’ αυτόν τον χώρο που περιέγραψα μόλις, περνούν τον χρόνο τους οι αντίστοιχες κοινωνικές ομάδες των τόπων που εμπερικλείει αυτός ο χώρος. Υπάρχουν όλες οι ηλικίες (μωρά στην παιδική χαρά, μαθήτριες/μαθητές του σχολείου, καθηγήτριες/καθηγητές, το συνεργείο καθαρισμού, γονείς, νταντάδες, παππούδες/γιαγιάδες, αθλητές και μη, παρέες αντρών που καπνίζουν βγάζοντας τα σκυλιά τους βόλτα το βράδυ και πίνουν μπύρα, ταξιτζήδες, καλλιτέχνες του δρόμου, γατιά, ποντίκια κλπ ) , όλες οι τάξεις, πολλές εθνικότητες, πολλοί σεξουαλικοί προσανατολισμοί, πολλές παρέες, πολλές κλίκες, πολλά από πολλά. Και το παγκάκι (μόνο του πλέον ) να λέει «Μπαμπά είμαι γκέι» .

Λαμβάνοντας υπόψιν την κατάσταση της ελλάδας σήμερα (χρόνια οικονομική κρίση, άνοδος ακροδεξιών κομμάτων και αντιλήψεων), η σταθερή παρουσία αυτής της πολιτικής δήλωσης στο παγκάκι αυτό είναι αξιοσημείωτη. Τον τελευταίο χρόνο έχουν γίνει γνωστές επιθέσεις λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού (και λόγω ταυτότητας φύλου, αλλά αυτό απασχολεί άλλο παγκάκι-εξίσου σημαντικό) και το bullying στην εκπαίδευση και για τους ίδιους λόγους καλά κρατεί.

Μια πολύ συνηθισμένη σκηνή στην ελληνική κοινωνία είναι εκείνη μιας κυρίαρχης και δημοφιλούς παρέας του σχολείου να χλευάζουν και να ασκούν και σωματική βία φωνάζοντας έναν στερεοτυπικά θηλυπρεπή συμμαθητή τους «πουστάρα» . Στερεοτυπική απ’ όπου κι αν την πιάσεις εικόνα – θηλυπρεπής άρα γκέι μαθητής, (ίσως ) ετεροφυλόφιλα αγόρια και κορίτσια που κατανοούν τις σχέσεις εξουσίας που υπάρχουν και κατανοούν την «ανωτερότητα» τους σύμφωνα με το κυρίαρχο πρότυπο, καθηγητές που αγνοούν την κατάσταση και συμβάλλουν στην ισχυροποίηση των ανισοτήτων. Η ελληνική κοινωνία έχει μάθει να εντοπίζει και παράλληλα να αγνοεί συστηματικά τέτοια περιστατικά. Οι ψίθυροι, οι χλευασμοί, η βία και η αποδοχή της είναι οι κανονικότητες της. Το παγκάκι αυτό όμως;

Το παγκάκι αυτό παραμένει ορατό τόσο “φυσικά” στον χώρο, ως ένα παράδειγμα του μη φυσικού, μη διανοητού, μη ανθρώπινου σαν μια ακόμη ενίσχυση του “κανονικού”; Διεκδικεί και κερδίζει τη θέση του εκεί, την όσο τυχαία θα μπορούσε να είναι, κάπου ανάμεσα στον άνθρωπο και στον αέρα, χτίζοντας καθημερινά τα όρια της θέσης του- κάπου ανάμεσα στο παντού και πουθενά; Ή μήπως η συντήρησή του συναναστρέφεται εκείνη του νταή και συνομιλεί με αυτόν και με τα υπόλοιπα υποκείμενα των χώρων αυτών, βρίσκοντας έναν κοινό τόπο- εκείνον της ύπαρξης;