Μανώλης Βαμβούνης
Κάτι απόκοσμο και συγκλονιστικό σε περιμένει ξανά πίσω από τις πόρτες του Βυρσοδεψείου.
Μια site specific performance Το «ΔΕΡΜΑ» δεν είναι μια κλασική παράσταση. Πρόκειται για ένα “φόρο τιμής” στη μηχανιστική εργασία, τη μονοτονία και την απάθεια. Μια ποιητική αλληγορία για την παρούσα κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας. Από την παρουσίαση της περσινής παράστασης στο gkoultoura.gr: Η σκηνοθέτις Έλλη Παπακωνσταντίνου έχει πραγματοποιήσει μια «κατάληψη» του καλλιτεχνικού χώρου του παλιού Βυρσοδεψείου. Δεν είναι καν αυτή η κατάλληλη λέξη. Μεταμόρφωση; Μετουσίωση; Σαν να έχει ξεριζώσει τον εσωτερικό χώρο του Βυρσοδεψείου από το έλλογο σύμπαν μας και να το έχει μεταφέρει σε μια γοτθική παράλληλη διάσταση όπου οι μόνοι νόμοι είναι αυτοί της υπερφυσικής αλληγορίας. Με άξονες το πένθος, την ιστορία της Ελλάδας, την φύση της ανθρώπινης καπιταλιστικής μηχανής αλλά και την φύση του ίδιου του κτιρίου, στήνει ένα τρίπτυχο installation/performance/σκοτεινής προπαγάνδας οδηγώντας τον θεατή μέσα από τρεις νιχιλιστικές ουτοπίες: καταφύγια, club ή κολαστήρια. Κάθε κουδούνι πριν την έναρξη της παράστασης μας προετοιμάζει με τους ηθοποιούς να ξεχύνονται στα εξωτερικά μπαλκόνια του Βυρσοδεψείου σε χαοτικά αυτοσχέδια μουσικά νούμερα. Στο τρίτο και τελικό κουδούνι εισβάλλουν στο χώρο του φουαγιέ μετατρέποντας το (μόνο με την ανατρεπτική τους ενέργεια) σε ένα καταφύγιο πένθους όπου μας κερνάνε μόνο… δάκρυα, με τη μορφή ενός hand-over σετ κρεμμυδιού και ενός μαχαιριού. «Κόψε-Κλάψε», τόσο εύκολη η ψυχική κάθαρση, σαν μενού σε φαστφουντάδικο. Όταν τελικά ανοίγουν οι πόρτες του Βυρσοδεψείου, τίποτα δεν μπορεί να μας έχει προετοιμάσει για το θέαμα που αντικρύζουμε. Ολόκληρη η μεγάλη αίθουσα στο ισόγειο του παλιού εργοστασίου πλημμυρισμένη με νερό, μεταμορφωμένη σε μια υπόγεια λίμνη, φωτισμένη με πυρσούς, και από το βάθος της να κάνει κουπί προς το μέρος μας η σχεδία με τον βαρκάρη που θα μας μεταφέρει σε μικρές ομάδες στον επόμενο χώρο. Όπως την παρατηρούμε από το «Πονάδικο», περιμένοντας καρτερικά να μας διαλέξουν (με άγνωστα κριτήρια) και μας, δεν είμαστε πια θεατές που έχουν έρθει σε μια παράσταση, αλλά μέρος της, σαν να έχει ανοίξει όντως μπροστά μας μια πύλη προς τον Αχέροντα ποταμό. Μια αξεπέραστη μυσταγωγική εμπειρία ασύγκριτη με οτιδήποτε άλλο στα πρόσφατα θεατρικά δεδομένα. Περνώντας πλωτοί το σώμα νερού, παρακολουθούμε από τα εξωτερικά παράθυρα απόκοσμα ποιητικά plateau-vivant και ανεβαίνουμε τις σκάλες για το κύριο μέρος του installation. Εκεί στον πάνω όροφο το Βυρσοδεψείο έχει παραμορφωθεί ζοφερά, μέσα από την ίδια του την ιστορία, σε ένα εργοστάσιο επεξεργασίας ανθρώπινου δέρματος. Μια γκροτέσκα παρανοϊκή γυναίκα (μητέρα Ελλάδα;) κινείται μηχανικά μα ατσούμπολα στο ρυθμό της καθηλωτικής μουσικής που εισάγει τους performers στο χώρο. Όλοι με τη σειρά θα γίνουν και σφαγείς και σφάγια πάνω στην αλυσίδα ανθρώπινης εκμετάλλευσης. Ξεγυμνώνονται, στήνονται, εξετάζονται, μαρκάρονται, θανατώνονται και απλώνονται στον πάγκο. Στο τρίτο μέρος, η αγανάκτηση αυτή επιτέλους ξεσπάει σε ένα σκοτεινό τσίρκο όπου η κραυγή παίρνει λυτρωτικά μορφή χαοτικής έκρηξης ατομικής έκφρασης και προσωπικής αναμέτρησης, καθώς θίασος από performers κρέμονται από σκηνιά, ακροβατούν, απαγγέλουν, περιπαίζουν και μάχονται σε μια κοινωνική αρένα. Αυτή την μπαρόκ γκροτέσκα ατμόσφαιρα μεταφέρει παραδόξως μια ακομπλεξάριστη αγάπη και μια ειλικρινή αγωνία για την ουσία της Ελλάδας, τον πόνο και την αντοχή μέσα από την ιστορία. Δεν είναι απαραίτητη (ή δυνατή) η διαδικασία της αντικειμενικής αποκωδικοποίησης και ακριβής αντιστοίχησης αυτής της ιεροτελεστίας του χάους. Καθρεφτίζεσαι ο ίδιος στο λεβιάθαν, και απορροφάσαι στο σύνολο, στο ερπετό που τρώει την ουρά του. Αφήνεσαι στο αίσθημα εγκλωβισμού και την ανάγκη απόδρασης που σου γεννά, στο πνίξιμο στο στομάχι και την αφύπνιση που έρπεται κάτω από το δέρμα σου και γίνεται βίωμα σου. (4/5) ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Έλλη Παπακωνσταντίνου Βοηθοί σκηνοθέτη: Πάνος Σβολάκης Δραματουργία: Στάθης Γραφανάκης Κίνηση: Βάλια Παπαχρήστου / Χριστίνα Σουγιουλτζή Μουσική Σύνθεση: Τηλέμαχος Μούσας Σκηνογραφία / Κουστούμια: Τέλις Καρανάνος / Αλεξάνδρα Σιάφκου Ηθοποιοί: Adrian Frieling, Γιάννης Βότσης, Λευτέρης Ζημιανίτης, Άλκης Ζούπας, Άγγελος Καλίνογλου, Ευτυχία Κιουρτίδου, Νεφέλη Παπαδερού, Βάλια Παπαχρήστου, Εύα Αλεξανδρή – Φάκλαρη, Στέλλα Χριστοδουλοπούλου ΚΡΙΤΙΚΕΣ: “Φαντασμαγορικό και αλλόκοτο, χαοτικό κι εκκωφαντικό, κάποτε καθηλωτικό… Ένα θέαμα – περιπλάνηση στο αχανές παλιό βυρσοδεψείο του Βοτανικού, με δυνατή μουσική, εικαστικό και χορογραφικό ενδιαφέρον και την αξέχαστη εμπειρία μιας … βαρκάδας!” θεατρο – Κριτική, Ιλεάνα Δημάδη – Αθηνόραμα “Σαν ζωντανεμένος πίνακας του Μπρύγκελ, το εφιαλτικό σύνολο συντίθεται από μικρές χαρακτηριστικές σκηνές που αποκαλύπτουν αίτια και αιτιατά της σφαγής μέσα από τις προσωπικές αλλά και τις ομαδικές επιλογές των προσώπων. Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα σίγουρα επιτελούνται κι εξ ίσου σίγουρα παραβιάζονται και οι δέκα εντολές σ’ αυτό το βλάσφημο παζλ μικρών, παράλληλων δράσεων που η κάθε μία τους είναι κι ένα περιστατικό της ανθρώπινης ιστορίας τρέχουσας κι αιώνιας” (artatnet.gr, Μαρία Κυριάκη, 21.1.2013) «Όταν ανοίγουν οι πόρτες του Βυρσοδεψείου, τίποτα δεν μας έχει προετοιμάσει για το θέαμα που αντικρίζουμε. Η μεγάλη αίθουσα στο ισόγειο του παλιού εργοστασίου πλημμυρισμένη με νερό, έχει μεταμορφωθεί σε υπόγεια λίμνη, σαν να έχει ανοίξει μπροστά μας η πύλη του Αχέροντα… Περνώντας πλωτοί το σώμα νερού, παρακολουθούμε από τα εξωτερικά παράθυρα απόκοσμα ποιητικά plateau – vivant και περνάμε στον πάνω όροφο του Βυρσοδεψείου που έχει παραμορφωθεί, μέσα από την ίδια του την ιστορία, σε εργοστάσιο επεξεργασίας ανθρώπινου δέρματος. Εκεί, οι performers ξεγυμνώνονται και στήνονται στον πάγκο, μαρκάρονται… γίνονται σφαγείς και σφάγια, παγιδευμένοι σε μια κόλαση μηχανιστικής εργασίας που τους οδηγεί αποχαυνωμένους στο σφαγείο». (mixtape.gr, Μανώλης Βαμβούσης, 28/12/2012) “Το «Δέρμα» είναι ένα προσωπικό σχόλιο πάνω στο ζήτημα της «ελληνικότητας» και στην κρίση του δυτικού καπιταλιστικού συστήματος, που αναπτύσσεται ως ένα τρίπτυχο και απλώνεται σε τρεις διαφορετικούς χώρους του -πρώην- βυρσοδεψείου που φιλοξενεί την παράσταση. Η Έλλη Παπακωνσταντίνου τέμνει αυτά τα ζητήματα όχι με την ακρίβεια ενός νυστεριού, αλλά με την τραχιά ωμότητα που απαιτεί η δουλειά του εκδορέα”. (elculture.gr, Τώνια Καράογλου,28.5.2013) ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: www.vyrsodepseio. , https://www.facebook.com/Vyrso Διεύθυνση: Ορφέως 174, Βοτανικός Τηλέφωνο για κρατήσεις: 210.3453203 Παραστάσεις: Κάθε Σαββατοκύριακο από 26/10 – 01/12/2013 Ώρα: 9:00 μμ Είσοδος: Γενική είσοδος 12 € με ποτό, Μειωμένο 5€ Κέρδισε μία από τις 3 διπλές πρόσκλησης Όροι του διαγωνισμού: Ο διαγωνισμός ξεκινάει την Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013 και μπορείς να λάβεις μέρος έως την Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013 στις 23:59 το βράδυ. Οι 3 νικητές θα ανακοινωθούν μετά από κλήρωση που θα γίνει στα γραφεία του περιοδικού antivirus στις 14:00 την Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013 και θα ανακοινωθούν από την σελίδα μας στο facebook. Ακόμα θα λάβουν προσωπικό μήνυμα στο profile τους με λεπτομέρειες για την πρόσκληση τους. Έγκυρες συμμετοχές θα θεωρηθούν αυτές που είναι εντός τις προθεσμίας και έχουν κάνει σωστά το like και το share.
Η γυναίκα ράβει μια πένθιμη όχι-ακριβώς ελληνική σημαία σαν κακή μετάφραση και διαστρέβλωση της τυπικής εικόνας της αμερικανίδας Betsy Ross. Ο θεραπευτής αποκαλύπτει μέσα από τον ερυθρό σταυρό, το κόκκινο Χ και τη μπογιά για το σημάδι του σφαγέα. Ένας άντρας ζει σε φορητό κλουβί, μια γυναίκα με παραδοσιακό νυχτικό φοράει μια αντιασφυξιογόνο μάσκα σαν άλλη μάνα-Bane, ένας καθηλωμένος πολίτης στολισμένος με γιορτινά φωτάκια χέζει χαρωπά μέσα σε ένα πιάτο και ταΐζεται/πασαλείβεται με τα ίδια του τα σκουπίδια από τον (αγαπημένο συνεργάτη της Παπακωνσταντίνου) εικονικό Γερμανό εικαστικό Adrian Frieling. Μέσα σε όλη αυτή τη συμφωνία βίας και καταπίεσης, το απόλυτο σύμβολο του καταναλωτισμού, η 60s pin-up girl με το μαγιουδάκι της πάνω στην πετσέτα θαλάσσης μας πουλάει με σκέρτσο εκπληκτικά προϊόντα, χωρίς επίγνωση της κατάντιας γύρω της. Και το σύμβολο του θεατή, αποσβολωμένο, περιεργάζεται, κυκλοφορεί ανάμεσα τους και αγανακτεί στη θέα των πολιτών παγιδευμένων σε μια κόλαση μηχανιστικής εργασίας να οδηγούνται αποχαυνωμένοι στο σφαγείο. 
για το Σάββατο 2 Νοεμβρίου στις 21:00.
