Vasilis Thanopoulos
Ένα victim blaming με διαστάσεις κοινότητας!
«Έχει οικογένεια αυτή η κυρία Συνατσάκη; Ελπίζω να είναι φυσιολογική στη ζωή της». Αυτό απάντησε ο Αλέξης Κούγιας, όταν του ζητήθηκε να σχολιάσει τις δηλώσεις που έκανε η Μαίρη Συνατσάκη για τον ίδιο (σ.σ. η ίδια είχε δηλώσει: «ότι νιώθω εγώ καραγκιόζης στην καθημερινότητά μου και όχι ο Αλέξης Κούγιας, με ζουρλαίνει»).
Φυσικά, αυτό το «φυσιολογική» ο Αλέξης Κούγιας δεν τον χρησιμοποιεί τυχαία. Αρκεί να σκεφτούμε πόσες φορές έχει χαρακτηρίσει μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας ως μη φυσιολογικά. Επομένως, όταν αναρωτιέται αν η κυρία Συνατσάκη είναι φυσιολογική στη ζωή της, στην πραγματικότητα αναρωτιέται αν η κ. Συνατσάκη είναι τρανς, non-binary, λεσβία ή ό,τι για τον ίδιο δεν αναγνωρίζεται ως «φυσιολογικό».
https://youtu.be/UdCTbpRh8vI
Τόσο αυτή η απάντηση του Κούγια όσο κι οι άλλες – οι εξαιρετικά κακοποιητικές – που έχουν να κάνουν με τη Τζεφ Μοντάνα κα το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών εντάσσονται σε μια οργανωμένη προσπάθεια του δικηγόρου να μειώσει τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Κι αυτή η προσπάθεια δεν αποτελεί απλώς απόρροια της ομοφοβίας, της τρανσφοβίας και του σεξισμού του. Ο Κούγιας δεν είναι ο τρανσφοβικός της γειτονιάς, δεν είναι o ομοφοβικός θείος που συναντάμε στα οικογενειακά τραπέζια. Είναι κάτι πολύ χειρότερο. Γιατί ο κακοποιητικός λόγος που χρησιμοποιεί στοχεύει σκοπίμως στο να παρουσιάσει τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα ως “περιθωριακή”, “προβληματική” και “ανήθικη”. Και κυρίως ανίκανη να στηρίξει καταγγελίες βιασμών από άτομα σαν κι αυτά που εκπροσωπεί στο δικαστήριο.
Από την πρώτη στιγμή που ο Αλέξης Κούγιας ανέλαβε την υπεράσπιση του Δημήτρη Λιγνάδη προσπαθεί να στρέψει την προσοχή του κόσμου στα θύματα. Αρκεί να θυμηθούμε κάποιες από τις δηλώσεις του: «επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι», «μη φυσικολογικοί», «αυτοί που μάχονται για να επικρατήσει το τρίτο φύλο», κ.α. Τα πάντα για να αποδυναμώσει τα όσα καταγγέλλουν τα θύματα του Λιγνάδη. Ένα victim blaming με διαστάσεις κοινότητας. Αυτό ακριβώς που εννοούμε όταν μιλάμε για ρητορική μίσους.
Το έχουμε ξαναδεί, το βλέπουμε (ρίξτε μια ματιά στην υπόθεση δολοφονίας του Ζακ) και δυστυχώς θα συνεχίσουμε να το βλέπουμε μέχρι κάποιος, κάπου, κάποτε να κάνει κάτι.
