Χριστίνα Τριχά
Συζητώντας με μια φίλη γύρω από την κοινή μας ανησυχία για την ευρύτερη λεσβιακή “σκηνή”, μιλούσαμε για το πως κάθε τόσο ενεργοποιούνται μικρά “μπαμ” ορατότητας ή κοινής δράσης της κοινότητας.
Και για το πως ανάμεσα στο κάθε “μπαμ” μεσολαβούν μεγάλα διαστήματα σιωπής, χωρίς τελικά να γίνεται κάτι που να μένει. Που και που θα διαβάζαμε άρθρα, ή κάποιο αφιέρωμα γύρω από λεσβιακά θέματα. Ή θα εμφανίζονταν ομάδες που θα οργάνωναν λεσβιακά πάρτι, άτομα που θα άνοιγαν ακόμα ένα λεσβιακό μπαρ κλπ. Αλλά δεν βλέπαμε για χρόνια καμιά συλλογική δράση της κοινότητας που να αποπνέει συνοχή και δύναμη και κυρίως διάρκεια. Μήπως όμως κοιτούσαμε τη “λεσβία” και χάναμε το δάσος;
Πολλά βράδια, γέρνω το κεφάλι μου στα γόνατα της αγαπημένης μου, όσο χαζεύει νέτφλιξ. Τα χέρια της βρίσκουν μηχανικά το δρόμο τους πάνω στο αυτί μου- στα περιγράμματα και στις καμπύλες του. Τραβάει τόσο- όσο τον λοβό μου, τον τσιμπάει. Χαϊδεύει την μικρή πτυχή πίσω του- εκεί που ξεκινάνε τα μαλλιά μου. Διεγείρει τις νευρικές απολήξεις που βοηθούν τον εγκέφαλό μου να απελευθερώσει ενδορφίνες και ανακουφίζει έτσι τον πόνο μου.
Δε γνώριζα πως το μασάζ στα αυτιά μπορεί να σε κάνει να νιώσεις τόσο όμορφα. Ούτε η αγαπημένη μου το γνώριζε πριν της το μάθει η δική της πρώην αγαπημένη. Φαντάζομαι πως και η πρώην της κάπου το έμαθε. Ίσως από κάποια άλλη δική της πρώην.
Μια δική μου πρώην αγαπημένη, μου έμαθε όσα ξέρω για τα ζώδια. Εδώ και 17 χρόνια (τότε την γνώρισα) έχω αναπτύξει, εξαιτίας της, ένα σύστημα απομνημόνευσης όλων των ανθρώπων που έχω ποτέ γνωρίσει. Όλων! Δε θυμάμαι τα ονόματα τους, όμως τα ζώδια τους δεν τα ξεχνώ ποτέ. Την γνώση που έλαβα την μετέφερα, με αστρολογική ευλάβεια, σε επόμενες αγαπημένες.
“Το θέμα είναι”, όπως πολύ καλά το έχει θέσει η Άλις Πιαζέκι, “ότι είμαστε όλες συνδεδεμένες, βλέπετε; Μέσα από την αγάπη, μέσα από τη μοναξιά, μέσα από ένα μικροσκοπικό, θλιβερό σφάλμα κρίσης. Όλες μας, στην απομόνωση μας, απλώνουμε το χέρι από το σκοτάδι, από την αλλοτρίωση της σύγχρονης ζωής, για να σχηματίσουμε αυτές τις συνδέσεις…”. Βέβαια εκείνη μιλούσε για τις λεσβίες του Λος Άντζελες, αλλά όσα είπε δεν απέχουν και πολύ από τις λεσβίες της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης.
Οι λεσβίες των πόλεων (αυτές ξέρω κυρίως), όντως- φτιάχνουμε μεταξύ μας δαιδαλώδη υπόγεια δίκτυα επικοινωνίας. “Σχηματίζουμε συνεχώς συνδέσεις”. Μοιάζουμε με δάσος “που ανθίζει πάνω σε ένα ωφέλιμο υπόγειο δίκτυο πολυπλοκότητας και έκτασης- ανταλλαγής πόρων, αλλά και πληροφοριών.”
“Η δασολόγος, Σούζαν Σίμαρντ” (διαβάζω στη Βραδινή), μιλώντας “για τη συνεργατική ευφυΐα ή αλλιώς για τη «σοφία του δάσους», το παρουσίασε σαν έναν ενιαίο, γιγαντιαίο ζωντανό οργανισμό. Ενώ μελετούσε- τη δεκαετία του 90- τα δάση της Βρετανικής Κολομβίας έκανε μια παράξενη παρατήρηση: όταν ξεριζώνονταν δενδρύλλια λευκής σημύδας, τα γειτονικά δενδρύλλια ψευδοτσούγκας αντί να ευδοκιμήσουν, ξεραίνονταν πρόωρα. Ήταν λες και το ένα δεντράκι βοηθούσε το άλλο, με κάποιον τρόπο, να επιβιώσει.”
“Τα γηραιότερα δέντρα”, γράφει ο Richard Grant, “ταΐζουν τα δενδρύλλια τους με υγρή ζάχαρη και προειδοποιούν τους γείτονες τους όταν πλησιάζει κάποιος κίνδυνος. Τα απερίσκεπτα νεαρά δέντρα παίρνουν ρίσκα με τη ρίψη των φύλλων τους, το φώτο-κυνηγητό και με το να πίνουν υπερβολικά, και συνήθως πληρώνουν με τη ζωή τους. Οι διάδοχοι περιμένουν να πέσουν οι παλιοί μονάρχες, ώστε να πάρουν τη θέση τους στην πλήρη δόξα του ηλιακού φωτός. Όλα συμβαίνουν στην εξαιρετικά αργή κίνηση που είναι ο χρόνος του δέντρου, έτσι ώστε αυτό που βλέπουμε είναι στην ουσία μια παγωμένη εικόνα της πλούσιας δράσης τους.”
Μα πως μας είχε ξεφύγει; Ίσως γιατί όλα συμβαίνουν στην εξαιρετικά αργή κίνηση που είναι ο χρόνος της λεσβίας (σε μια πατριαρχική κοινωνία), έτσι ώστε αυτό που βλέπουμε είναι στην ουσία μια παγωμένη εικόνα της πλούσιας δράσης μας. Όπου υπάρχει μία λεσβία, υπάρχει από κάτω της ένα ολόκληρο μυστικό δίκτυο επικοινωνίας. Όταν η αγαπημένη μου, μου κάνει μασάζ στο αυτί, τα βράδια μπροστά από το νέτφλιξ- με τον κίνδυνο να “ακουστεί” creepy- δεν είμαστε μόνες μας! Είμαστε όλες μαζί. Και δε χρειαζόμαστε μεγάλα “μπαμ” ορατής συλλογικής δράσης, γιατί οι υπόγειοι δεσμοί μας είναι συνεχώς εκεί και μας τρέφουν!
