Vasilis Thanopoulos
Μας μιλά για την ελληνική κοινωνία που βρίσκεται σε παραζάλη ενώ μας εκμυστηρεύεται ότι τρομάζει με την αγριότητα του κόσμου. Ο Πάνος Παπαδόπουλος μεταμορφώνεται θεατρικά σε ένα σύμβολο εξουσίας και ως «Δεσποινίς Μαργαρίτα» μας ζητά να τον ακολουθήσουμε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
«Μπαίνει η δεσποινίς Μαργαρίτα» στο Θέατρο Νέου Κόσμου. Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Η συνεργασία μας με τον Γιώργο Παπαγεωργίου στον Επιθεωρητή του Γκόγκολ, ήταν μια πραγματικά ευτυχής συγκυρία. Ταιριάξαμε πολύ και θέλαμε από τότε να ξαναδουλέψουμε σε κάτι καινούριο σύντομα. Μιλώντας στο τηλέφωνο την σκληρή περίοδο της καραντίνας, αποφασίσαμε ότι θέλουμε να κάνουμε την Μαργαρίτα μαζί. Ο Γιώργος είναι συγκινητικός όταν σκηνοθετεί. Πασχίζει να στρώσει στους ηθοποιούς ένα χαλί για να πατήσουν επάνω και να βγάλουν προς τα έξω την καλύτερη εκδοχή τους.
Στο δικό σας αισθητικό πλαίσιο, ποια είναι τα νέα χαρακτηριστικά της Μαργαρίτας και ποια παραμένουν σταθερά;
Είναι ένα πρόσωπο που δεν έχει αγαπηθεί. Δεν έχει εισπράξει ποτέ του χάδι και τρυφερότητα. Ακολούθησε τους κανόνες και τις επιταγές του συστήματος ουτώς ώστε να ακούσει ένα “μπράβο”, να λάβει μια τυπική επιβεβαίωση και μέχρι εκεί. Εμείς πέραν του ότι προσθέσαμε κάποια κομμάτια στο κείμενο δικά μας, που δεν υπήρχαν πριν, δεν αλλάξαμε κάτι στο πρόσωπο, ας πούμε όμως ότι το τραβήξαμε λίγο στα άκρα. Οξύναμε τις γωνίες του δηλαδή. Τόσο στην κωμωδία του, όσο και στα τραγικά του σημεία. Προσπαθήσαμε να το κάνουμε να μη χωράει πουθενά ακόμη περισσότερο.
Το «δεσποινίς Μαργαρίτα» είναι ένα έργο που γράφτηκε για την εξουσία. Υπάρχει κάποιος συμβολισμός στο ότι ένας άνδρας υποδύεται τη Μαργαρίτα;
Όχι, συμβολισμός δεν υπάρχει. Δεν είναι ένα πρόσωπο ρεαλιστικό η Μαργαρίτα. Είναι ένα σύμβολο. Ας πούμε ότι είναι η ίδια η εξουσία. Απλώς παρουσιάζεται όπως την πρωτοσυναντάμε μικροί, μέσα από το πρόσωπο μιας δασκάλας δημοτικού. Τον ρόλο αυτό τον έχουν ερμηνεύσει κατά καιρούς παγκοσμίως αρκετοί άνδρες και πιστεύω ότι αυτό γίνεται ακριβώς για να προσδώσει στον χαρακτήρα κάτι το υπερφυσικό. Κάτι σχεδόν τερατικό. Αποκτά ξαφνικά ένα άλλο μέγεθος, σαν μια πελώρια σκιά που δεν μπορείς να την πιάσεις από πουθενά. Γίνεται κατά κάποιον τρόπο περισσότερο “εφιαλτικό” θα έλεγα. Σαν τις ταινίες του David Lynch που αναρωτιέσαι αν αυτό που βλέπεις είναι πραγματικότητα, ή το ζεις στο όνειρό σου.
Πώς αυτοπροσδιορίζεσαι καλλιτεχνικά;
Μ’ αρέσει να λέω ότι είμαι ηθοποιός. Όμως τελευταία πιάνω τον εαυτό μου να περνάω από διάφορα πόστα, χωρίς να καταλαβαίνω εκείνη τη στιγμή ότι είναι άλλες, ας το πούμε, δουλειές. Γράφω πολύ, τόσο εμβόλιμα κείμενα για τις παραστάσεις που παίζω, όσο και σενάρια για το σινεμά. Τώρα το καλοκαίρι σκηνοθέτησα και έπαιξα και σε μια ταινία μεγάλου μήκους. Νομίζω ότι η τέχνη έχει κάτι το σφαιρικό. Κανείς που κάνει αυτή τη δουλειά δεν μπορεί εύκολα να προσδιορίσει τον εαυτό του κάπως.
Αν σου ζητούσα μια φράση που να περιγράφει τον τρόπο με το οποίο η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει ζητήματα «διαφορετικότητας», τι θα μου έλεγες;
Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μια τρομακτική παραζάλη και δη αυτή την περίοδο με την πανδημία. Με έχει τρομάξει πολύ η αγριότητα με την οποία αντιμετωπίζει τις καταστάσεις και τους ανθρώπους γενικότερα. Αναρωτιέμαι πραγματικά πού χωράει όλη αυτή η παράνοια και το μίσος απέναντι σε οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο ή και ζώο πάνω στον πλανήτη.
Ποια είναι η σχέση του με τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα;
Θαυμάζω πολύ τους ανθρώπους που μάχονται για την ευτυχία, τη δικαιοσύνη, την ισότητα και την αλληλεγγύη. Με συγκινούν πολύ. Έχουν μέσα τους μια δύναμη που οδηγεί στο φως.
Άλλα καλλιτεχνικά σχέδια;
Προς τα τέλη της Άνοιξης θα είμαι στο “Φράνκενσταιν” της Λένας Κιτσοπούλου, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και το καλοκαίρι θα παίξω σε μια ταινία μεγάλου μήκους.
Τι άλλο πρέπει να γνωρίζουμε για εσένα;
Μου αρέσει να συλλέγω πορσελάνινες φιγούρες Disney.
https://avmag.gr/321186/mpainei-i-despoinis-margarita-apo-21-2-sto-theatro-toy-neoy-kosmoy/
