Str8 talking #48 – Αξίζει;

Μια ‘’βουτιά’’ στην νυχτερινή gay ζωή της Αθήνας ,είναι ικανή να γεμίσει και την πιο ρομαντική καρδιά με τεράστια αποθέματα κυνισμού. Όντας ,ολόκληρο το καλοκαίρι, μακριά από την πόλη σε ένα παραμεθοριακό νησί ,είχα λησμονήσει πως είναι να είσαι να είσαι ομοφυλόφιλος στην σύγχρονη Ελλάδα. Μπορεί να σας ακούγεται υπερβολικό αλλά είναι απίστευτο πόσο δύναται να αποκοινωνικοποιηθείς ή να αποτοξινωθείς (διαλέγετε και παίρνετε), ζώντας στην επαρχία για τρεις μήνες. Έτσι επιστρέφοντας στην ‘’φωλιά’’ του g-lifestyle , γνωστό ως Γκάζι-Μοναστηράκι , ένιωσα σαν ξένος ανάμεσα σε γνωστούς, σαν χωριάτης ανάμεσα σε πρίγκιπες. Περίεργο συναίσθημα. Σαν να πρέπει να ξεκινήσεις από την αρχή σε μια ζωή που δεν ξέρεις αν είσαι εθισμένος ή αλλεργικός.

Νέο meeting trend φαίνετε να είναι το ‘’Rooster’’, όπου ακόμα και για έναν τουρίστα σαν και εμένα, δεν θα παρέλειπε να επιφυλάσσει συναντήσεις με ‘’πρωταγωνιστές’’ του παρελθόντος. Αποτυχημένα ραντεβού, αδιέξοδα φλερτ και κρυφοί έρωτες μοιράζονταν στα τραπεζάκια της πλατείας με εμένα να τους εξετάζω σαν να τους περνούσα από επιθεώρηση. ‘’Πως γίνεται να μην έχει αλλάξει τίποτα επάνω τους;’’ αναρωτιόμουν όσο από δίπλα μου παρέλαζαν διάφοροι άγνωστοι φίλοι του Facebook. Η κολόνια των θαμώνων διάχυτη στην ατμόσφαιρά , τα ποτά να ταξιδεύουν προς πάσα κατεύθυνση και η μουσική στη δια πασών σε ένα μέρος που έσφυζε από κόσμο. Θα έλεγε κανείς πως η μόνη λέξη που θα μπορούσες να προσθέσεις σε αυτή την εικόνα είναι η ‘’διασκέδαση’’. Όμως όσο και αν προσπαθούσα να ανιχνεύσω σημάδια κεφιού γύρω μου δεν έβλεπα χαμόγελα στα πρόσωπα τους, ενθουσιασμό στο βλέμμα τους, ενεργητικότητα στις κινήσεις τους. Σαν να θεωρούσαν την ύπαρξη τους εκεί περισσότερο σαν μια υποχρέωση που πρέπει να αφαιρεθεί από τον κατάλογο τους, από μια ευκαιρία απόδρασης από τη ρουτίνα.

Εμφανώς θηλυπρεπή άτομα να προσπαθούν με απότομες κινήσεις σοβαροφάνειας, να μαζέψουν το σπάσιμο μέσης και καρπού που τους ξέφευγαν σε στιγμές χαλάρωσης, για να μην θεωρηθούν ‘’αδερφές’’. Γυμνασμένοι που εικονικά πρεσβεύουν την πεμπτουσία της αρρενωπότητας , πάντα με την κλασσική με λαιμόκοψη V μπλούζα να προβάλει το τετραγωνισμένο στήθος τους, να στρέφουν άγαρμπα τις ματιές τους όταν έδειχνες πως καταλάβαινες το ενδιαφέρον τους. Οι μόνες που ξεχώριζαν ήταν οι κολλητές τους-γνωστές αδελφομάνες, που αν παραμερίσεις για λίγο το ‘’κυνήγι γκόμενου’’ που πάει να σε τρελάνει, θα παρατηρήσεις πως κλέβουν την παράσταση.

Ξαφνικά προβάλει συνοδευόμενος από παρέα, ο ‘’πιο ωραίος του Γκαζιού’’ σύμφωνα με τον φίλο μου Βασίλη. Ψηλός, μελαχρινός με σέξι κατάλευκο χαμόγελο και απαράμιλλο στυλ κάνει είσοδο χωρίς να κοιτάξει κανέναν και με ύφος πολλών καρδιναλίων κάνει νεύμα στον σερβιτόρο. ‘’Όχι, που δεν θα ήσουν ψώνιο’’ ψιθυρίζω αναστενάζοντας. Μπορείτε να μου πείτε γιατί οι έννοιες όμορφος-ψώνιο είναι πιο συνδεδεμένες και από την ζέστη με τον Αύγουστο ; Τόσο δύσκολο είναι να πετύχεις κάποιον που να είναι εμφανίσιμος και προσγειωμένος; Μεγάλο θέμα για να το αναπτύξεις μέσα σε μια παράγραφο, οπότε ας το παραβλέψω…

‘’Έχεις μπλέξει ποτέ με κανέναν ομοφοβικό;’’ με ρωτά ο Νίκος όσο πληκτρολογούσε νευρικά, μήνυμα στο κινητό του. ‘’Αν έχω μπλέξει λέει, άστα να πάνε…’’ ‘’Τότε έχεις την αμέριστη συμπαράσταση μου, φίλε μου’’ σχολιάζει ενώ στο καπάκι μου εξηγεί. Ο Νίκος ,που λέτε, γνώρισε πρόσφατα κάποιον που διατηρεί διπλή ζωή. Τι εννοώ; Θα σας πω ευθύς αμέσως. Από την μια πλευρά έχει τους gay φίλους του, ραντεβού και σχέσεις και από την άλλη τους ετερόφυλους γνωστούς του, συγγενείς και συναδέλφους. Κανένας όμως από τους μεν δεν γνωρίζει την ύπαρξη των δε. ‘’Τρίτη, Τετάρτη και Παρασκευή μπορούμε να συναντιόμαστε’’ του ανακοίνωσε με περηφάνια ο τύπος, λες και η άποψη του υπεράσπιζε το ότι πιο φυσιολογικό ,κάνοντας τον έξω φρενών.

Έκπληκτος από τα όσα ακούω , αρχίζω να γελάω δυνατά. ‘’Οι γάμοι και τα σύμφωνα συμβίωσης μας μάραναν. Εδώ ακόμα παλεύουμε για τα βασικά, όπως το δικαίωμα στην σχέση και στο έρωτα και θέλουμε να αγωνιστούμε για την επισημοποίηση τους;’’ συμπεραίνω ενοχικά αφού μέχρι και πριν λίγες μέρες μελαγχολούσα στην ιδέα πως πιθανότατα να μην ζήσω ποτέ το σκηνικό ενός γάμου, με τον άνθρωπο που αγαπώ. Ποιος ; Εγώ που έβριζα όποιον άκουγα να μιλά για στέφανα και άλλες τέτοιες μικροαστικές αντιλήψεις.

Αν δεν το έχετε καταλάβει, από την αρχή του κειμένου τριγυρίζω γύρω από ένα και μόνο θέμα: την αποδοχή. Είτε την αναζητούμε από ομοϊδεάτες μας , είτε από τους ‘’κομπάρσους’’ στο θέατρο της ζωής μας, εξακολουθεί να μας ταλαιπωρεί περισσότερο από κάθε αδιέξοδη αγάπη και ανεξέλεγκτο πάθος. Πολλοί επιμένουν πως δεν αποτελεί τίποτα άλλο από ένα κεφάλαιο του τόμου των βιωμάτων μας. Η συγκαλυμμένη αλήθεια είναι πως πρεσβεύει το ιερό δισκοπότηρο της ύπαρξης μας. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η αποδοχή κινεί διακριτικά τα νήματα των επιλογών μας παντού. Από το μπλουζάκι που θα αγοράσουμε για την αποψινή μας έξοδο μέχρι την εικόνα του προφίλ μας στο διαδίκτυο και από το τραγούδι που ρυθμίζουμε ως ringtone μέχρι τον τόπο που θα καταλήξουμε για τις διακοπές μας. Όλα οδηγούνται από την ανάγκη του ‘’να πουλήσω μούρη’’ ενώ όλα καταλήγουν σε ένα συναισθηματικό hangover ,του οποίου η αιτία παραμένει άγνωστη μιας και ο εγκέφαλος μας μονοπωλείτε από τα σημεία των καιρών.

Και για να μπούμε στο παρασύνθημα…

Ο Τάκης θα γινόταν αδιαμφισβήτητα ο τέλειος πρωταγωνιστής κλασικής αμερικάνικης εφηβικής ταινίας, που το σενάριο έχει ,λίγο πριν το τέλος, τον σπασίκλα του σχολείου να στέφεται ‘’Βασιλιάς της βραδιάς’’ στον χορό των αποφοίτων, με τα δημοφιλή παιδιά να χάνουν την λάμψη της δημοτικότητας τους. Στο λύκειο ήταν ένα σκελετωμένο αγοράκι με πεταχτά δόντια ,που όλοι χλεύαζαν λόγω εμφάνισης ενώ το ότι ήταν χωμένος ολημερίς στο σπίτι διαβάζοντας, για να περάσει στις πανελλήνιες, νέκρωσε την κοινωνική του ζωή. Τελείωσε το σχολείο και αφού βρήκε δουλειά με ένα καλό μισθό, έβαλε ως στόχο να αλλάξει ολοκληρωτικά. Γράφτηκε γυμναστήριο, έκανε τις πρωτεΐνες και την κρεατίνη δεύτερη τροφή του, αφαίρεσε με λέιζερ τις ελιές στο πρόσωπο του, έβαλε σιδεράκια και άρχισε να αγοράζει νεανικά ρούχα που να κολακεύουν τον σωματότυπο του. Τρία χρόνια και τόνους ιδρώτα μετά, έχει καταφέρει να μην θυμίζει σε τίποτα τον έφηβο που μισούσε. Όταν πάνω σε ένα καυγά μας τον κατηγόρησα πως έχει μεταλλαχτεί σε ψώνιο και πως διέπεται από την έπαρση της αλλαγής του, υποστήριξε σθεναρά ‘’Δεν ξέρεις πόσο ικανοποιημένος νιώθω πλέον που βλέπω όσους μου έκαναν την ζωή κόλαση τότε, να έχουν γίνει μπάζα . Με βλέπουν και δεν μπορούν να το πιστέψουν. Πρώτη φορά στη ζωή μου ακούω τόσα καλά σχόλια και πιστεύω πως μου αξίζει επιτέλους να το χαρώ . Δεν νομίζεις ;’’ . Και ενώ μετάνιωνα για την υπερβολή των χαρακτηρισμών μου, συμπλήρωσε ‘’Πλέον ότι κάνω, το κάνω για εμένα όχι για τους άλλους’’.

 ‘’Το κάνω για εμένα όχι για τους άλλους’’ ,το νούμερο ένα ψέμα που επιστρατεύουμε στην προσπάθεια μας να δικαιολογήσουμε τον υπερβάλλοντα ζήλο μας για το ‘’φαίνεσθε’’, αποφεύγοντας έτσι να προκαλέσουμε τα αρνητικά σχόλια του περίγυρου μας. Μετά από όλα αυτά , δεν μπορούσα να σταματήσω να αναρωτιέμαι ποια στάση ζωής μου ταιριάζει περισσότερο, σε ποια πλευρά μπορεί να είμαι περισσότερο ευτυχισμένος ή επιτυχημένος, είτε στον ερωτικό ή επαγγελματικό τομέα. Όσο διήρκησε αυτή η ενδοσκόπηση, ανακάλυψα πως δεν γνωρίζω ούτε έναν καριερίστα που να έχει φτάσει στην κορυφή, αδιαφορώντας για την αποδοχή του από τρίτους. Αντιθέτως ξετρύπωσα ταλαντούχους ανθρώπους που εξαιτίας της απομάκρυνσης τους από τους άτυπους κανόνες της κοινωνίας, πέρασαν σταδιακά από τα εξώφυλλα στις πίσω σελίδες. ‘’Λογικό’’ σκέφτηκα ‘’όποιος πάει αντίθετα στο ρεύμα, τον καταπίνει’’.

Ισοπεδωμένος από τις ‘’σφαίρες’’ φιλοσοφικών ζητημάτων που πυροβολούσαν βραδιάτικα το μυαλό μου, πήρα τηλέφωνο τους κολλητούς μου για ένα ποτάκι στο ‘’8^thSin’’. Ενώ γελούσαμε με ένα ευτράπελο που συνέβη στον Λευτέρη, όσο πλήρωνε τον δίσκο της Μποφίλιουστο ταμείο των Metropolis, περνάει από μπροστά μας ένας προκλητικά απεριποίητος εικοσάρης, οπού τραβούσε με λουράκι ένα κουταβάκι. ‘’Καλά ρε, πως βγήκε αυτός έξω; Από ποιο χωριό μας ήρθε;’’ με ρωτά ο Λευτέρης όσο σκάει στα γέλια με τον Παρασκευά . Κόκκινο φούτερ, πορτοκαλί φόρμα και μαλλιά ατημέλητα με ένα κακόγουστο τσαντάκι να κρέμεται στον ώμο του, ήταν η εικόνα που συμφωνά με αυτούς -και με πολλούς άλλους, στοιχηματίζω- είναι το λιγότερο έγκλημα να περιφέρεις σε μια κοσμοπολίτικη περιοχή, όπως το Γκάζι. ‘’Σέμπιιιι , έλα εδώ’’ φώναζε στο συμπαθές τετράποδο, χαϊδεύοντας και παίζοντας μαζί του αδιαφορώντας για τα επικριτικά βλέμματα μας. Όμως παρότι στεκόμουν ακριβώς απέναντί του, ντυμένος στην τρίχα με πουκάμισο NoName, παντελόνι Berto Lucci και ελαφρώς ζαλισμένος από Mojito ,δεν ένιωθα στάλα πιο ευτυχισμένος από εκείνον. Πιο υπεράνω ναι , πιο χαρούμενος ούτε κατά διάνοια. Ευτυχία- Αποδοχή.Άντε να διαλέξεις…

Βαρέθηκα. Σας μιλάω με το χέρι στην καρδιά. Βαρέθηκα να συναναστρέφομαι συνεχώς με ανθρωπόμορφες μηχανές marketing αντί με αυθεντικές προσωπικότητες, με ονειροπαρμένες σταρλετίτσες αντί με γνήσιες ντίβες και με εγωκεντρικούς ξερόλες αντί με ανοικτόμυαλα πνεύματα. Θαυμάζω και υποκλίνομαι στους ανθρώπους που έχουν την πυγμή να προβάλουν δημοσίως την διαφορετικότητα τους. Είτε αυτή περιορίζετε σε μερικές δεκάδες σκουλαρίκια στο πρόσωπο , είτε στο έντονο κούνημα των γλουτών. Γιατί ναι ρε φίλε , θέλω να το φωνάξω. Είμαι ομοφυλόφιλος, παθητικός, σιχαίνομαι τις ξεπέτες, πιστεύω στον έρωτα μέχρι θανάτου και στην αγάπη μέχρι τα βαθιά γεράματα, μου αρέσει να ξεφτιλίζομαι στο κρεβάτι και αν με στενοχωρήσεις δεν θα ησυχάσω μέχρι να το πληρώσεις με το ίδιο νόμισμα. Γουστάρεις τα one night stand ; Βγάζεις σπυράκια στην ιδέα της δέσμευσης ; Ε, πες το καλέ μου και σταμάτα να κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλο σου. Κάποια στιγμή το δάκτυλο θα ζαρώσει και εσύ απογοητευμένος θα πέσεις σε κατάθλιψη που στα γεράματα σου συνειδητοποίησες πως έζησες μια ζωή για τους άλλους . Αξίζει;

Κώστας Πάρης

kostasp_r@yahoo.gr