Panagiota Bouka
Την οικογένεια μπορεί να τη βρεις στα πιο περίεργα σημεία, και το μέρος που νιώθεις σπίτι σου μπορεί να είναι το πιο αδιανόητα μακρινό από αυτό που φαντάζεσαι τώρα. Έτσι συνέβη και σε μένα. Το σπίτι μου το βρήκα στον εθελοντισμό του Athens Pride και γι’ αυτό θα μιλήσω αυτή τη φορά.
Η λέξη εθελοντισμός στη νοηματική είναι μια καρδιά που δίνεις προς τα έξω το μισό κομμάτι της και για μένα δε θα μπορούσε να υπάρξει πιο αγνή και σωστή νοηματοδοτηση για αυτή τη λέξη. Γνώρισα τον εθελοντισμό του Athens Pride την πιο δύσκολη χρονιά της ζωή μου (δεύτερη φορά πανελλήνιες για μένα σήμαινε ένας ακόμα χρόνος στο σπίτι) και το να πάω σε συνάντηση του εθελοντισμού ήταν ό,τι πιο “out of my comfort zone” είχα κάνει μέχρι τότε στη ζωή μου. Θυμάμαι ήταν ένα υπόγειο και στεκόμουν απ’ έξω μη τολμώντας να ανοίξω την πόρτα να κατεβώ τα σκαλιά, γιατί ήταν γεμάτο κόσμο και είχα αργήσει. Εν τέλη την άνοιξα, μη με ρωτήσετε πώς, αλλά αυτομάτως είδα 40 άτομα να με κοιτάνε από πάνω μέχρι κάτω.
Η πρώτη συνάντησή μου έληξε με δυο καινούργιους φίλους, που μέχρι και σήμερα έχω διπλά μου και στις επόμενες συναντήσεις είχα κερδίσει άλλους τόσους. Το πιο σημαντικό για μένα ήταν το κομμάτι της γνωριμίας, έπρεπε να πούμε στα υπόλοιπα άτομα κάτι για εμάς με σκοπό να γνωριστούμε, έστω και το όνομα μας. Την πρώτη φορά δεν ήθελα να μιλήσω, ούτε τη δεύτερη, την τρίτη φορά όμως ήμουν η Παναγιώτα που δε θέλει να μιλήσει. Στον εθελοντισμό γνώρισα άτομα που δε θα έκανα ποτέ παρέα, που δε θα μπορούσα ποτέ να συνεργαστώ μαζί τους σε ένα εργασιακό περιβάλλον, που δε συμπαθούσα καθόλου, αλλά από επιλογή επέλεξα και να συνεργαστώ και να δουλέψω, γιατί ο σκοπός στο τέλος της ημέρας ήταν κάτι ανώτερο από εμάς.
Κατά τη διάρκεια της χρονιάς σου δινόταν το βήμα να μιλήσεις, να πεις ανοιχτά τη γνώμη σου, την ιδέα σου, την άποψή σου και αυτό θα το λάμβαναν υπόψιν και όλοι θα σε βοηθούσαν να το εκπληρώσεις. Από το να δημιουργήσεις μια ομάδα που θα πλέκει rainbow αντικείμενα, μέχρι και μια χορωδία, όλα ήταν αποδεκτά. Ήταν πολύ σημαντικό για το κάθε ένα από εμάς να “ακουγόμαστε” σε μια ομάδα ανθρώπων, ένιωθες ότι ίσως και η κοινωνία θα σε ακούσει κάποια στιγμή. Προφανώς δεν ήταν όλα τελειά, υπήρχαν τα επικριτικά βλέμματα που όλοι ξέρουμε ότι υπάρχουν στην κοινότητα, υπήρχαν σχολιασμοί, αλλά πάντα σταματούσαν στα πλαίσια ενός safe space χώρου που είχε δημιουργηθεί.
Πολλές φορές οι ερωτήσεις περί εθελοντισμού πηγάζουν στην εκμετάλλευση και στις ώρες που εργαζόμαστε και στο κατά ποσό η δουλειά που κάνουμε αξίζει να πληρώνεται, γιατί είναι όντως πλήρες ωράριο εργασίας με πολλές υπερωρίες. Η απάντηση σε όλα αυτά είναι πως ναι, πολλές φορές θα συχτιρίσεις και σε πολλά pride θα δουλέψεις 12ωρα, 15ωρα, 20ωρα, αλλά η αλήθεια είναι πως δε σε νοιάζει. Δε σε νοιάζει, γιατί συμβάλεις στο να νιώσουν ελευθέρα και περήφανα 80.000 άτομα το 2018 και 100.000 άτομα το 2019. Είσαι μέρος σε κάτι μεγαλύτερο που συμβαίνει μια φορά το χρόνο. Και στο τέλος της ημέρας, στη χειρότερη χρονιά της ζωής μου, έζησα την πιο όμορφη εμπειρία μου. Τρεις το πρωί, μετά την συναυλία σκούπιζα την ερημωμένη πλέον Πλατεία Συντάγματος μαζί με αλλά 10 άτομα το πολύ, μετά από 17 ώρες βάρδιας ένιωθα πιο χαρούμενη από ποτέ, γιατί ένιωθα ότι είχα βρει το δικό μου σπίτι. Ένα σπίτι που σέβεται την ατομικότητα, που σε βάζει κάθε μέρα σε δοκιμασίες είτε με τον εαυτό σου είτε με τους γύρους σου, ένα σπίτι που σε σκέφτεται, σε αποδέχεται και σε αγκαλιάζει.
Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα εάν θα είχα δικό μου κρεβάτι, όταν θα γύριζα εκείνο το βραδύ στο σπίτι, αλλά ήμουν περήφανη που είχα ξεπεράσει τον εαυτό μου, που το είχα ζήσει αυτό και ήμουν περήφανη για αυτό που είμαι για πρώτη φορά από τότε που με θυμάμαι. Η αγκαλιά μιας οικογένειας είναι σημαντική ακόμα και αν δεν προέρχεται από άτομα που έχετε το ίδιο αίμα και η ζεστασιά ενός σπιτιού είναι ανεκτίμητη ακόμα και αν δεν είναι του σπιτιού που μεγάλωσες.
Είναι σημαντικό να υπάρχουν βιωματικά άρθρα, να μιλάει ο κόσμος για το ποσό τρομακτικό είναι να βγαίνει από την ντουλάπα κάθε μέρα για τον οποιοδήποτε, ποσό τρομακτικό είναι να ξεπερνάς τα όρια σου, όπως είναι το να ανοίγεις μια πόρτα σε ένα δωμάτιο. Είναι σημαντικό να ακουγόμαστε, γιατί όλη μας τη ζωή λίγοι είναι αυτοί που πραγματικά μας ακούνε.
