Η Γη δεν είναι επίπεδη και ο παρθενικός υμένας απλά ΔΕΝ υπάρχει!

Ως κάτοχος αιδοίου νιώθω μια μικρή ντροπή για τις ελλιπείς μου γνώσεις γύρω από αυτό. Και μέσα! Ως λεσβία δε, η ντροπή μου διπλασιάζεται, γιατί η άγνοιά μου δεν παραμένει ατομική και μη υπολογίσιμη – μεταφέρεται και στα αιδοία που συναντώ.

Μπορώ να ρίξω το φταίξιμο στη μηδαμινή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στο σχολείο και στο σπίτι, στην παραπληροφόρηση από ειδικούς, στη συντηρητική αθηναϊκή κοινωνία, στην Παρθένα Μαρία και στα έθιμα μάς, αλλά στο τέλος το γεγονός παραμένει. Εγώ, η κάτοχος, δε γνωρίζω!

Δε γνώριζα για παράδειγμα, για καμιά 30αριά χρόνια της “αιδοιϊκής” μου ζωής, πως ο παρθενικός υμένας ΔΕΝ υπάρχει! Ή μάλλον, ο υμένας υπάρχει, είναι γεγονός, είναι ελαστικός και έρχεται σε όλα τα μεγέθη και σχέδια, αλλά δεν είναι παρθενικός! Δηλαδή, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την παρθενιά, ούτε τη δική μου ούτε του αιδοίου μου. Θα μπορούσα, για παράδειγμα, να έχω κάνει συναινετικό διευσδυτικό σεξ, ή να έχω χρησιμοποιήσει κάποιο ντίλντο, ή άλλο “παιχνίδι” μόνη μου, πολλάκις, και ο υμένας μου να μην είχε ούτε γρατζουνιά. Σε αρκετές περιπτώσεις δε, οι υμένες -που δεν έχουν καμία σχέση με ατσάλινη μεμβράνη, αλλά μοιάζουν περισσότερο με ντόνατ και είναι ελαστικοί- δε θα “σπάσουν” ποτέ, ή μπορεί να “σπάσουν” κατά τη διάρκεια του τοκετού (εάν και εφόσον).

Κι αυτά δε τα λέω εγώ από το κεφάλι μου, τα λένε οι ειδικοί (μπορείτε να τους θαυμάσετε στα επισυναπτόμενα βίντεο*). Από όλα αυτά βέβαια (τις πληροφορίες, τις γνώσεις, τους ειδικούς), εκείνο στο οποίο θέλω να σταθώ, είναι εκείνο που δυσκολεύομαι να χωνέψω, γιατί είναι αυτό μου στοιχίζει περισσότερο: Πώς γίνεται να μην είμαι εγώ η ειδικός για το δικό μου το αιδοίο;;; Τι περιμένω και δεν εξερευνώ μόνη μου το σώμα μου; Τι πιστεύω αμάσητο και δεν το ερευνώ, όταν το βλέπω στο πιάτο μου; Όταν μου παρουσίασαν το παραμύθι της πρώτης φοράς, με προειδοποίησαν για τον πόνο που θα νιώσω και για το αίμα που θα λερώσει τα σεντόνια. Τη θυμάμαι την πρώτη μου φορά. Ήμουν έτοιμη (σφυγμένη) να δεχτώ αυτό τον αναπάντεχο πόνο και εκείνος δεν ήρθε ποτέ. Δεν πόνεσα, όταν “έχασα” την παρθενιά μου, ίσως γιατί μαζί της χάθηκε και ένας μύθος.

*Παρακάτω θα βρείτε δύο βίντεο, ένα της Laci Green από τις Ηνωμένες Πολιτείες κι ένα από Νορβηγίδες ειδικούς. Τα σχόλια κάτω από τα βίντεο, νομίζω πως παρουσιάζουν, και απαντούν ταυτόχρονα, στον διχασμό των ημερών. Επειδή στο βίντεο παρουσιάζονται γυναίκες, έχω προσθέσει κι ένα βίντεο με έναν άντρα ειδικό, για όσους δεν πιστεύουν αλήθειες που ξεστομούνται από γυναικεία χείλη και προτιμούν πιο αρρενωπές φιγούρες.

Γράφει η Χριστίνα Τριχά