Χριστίνα Βιτλή
Ανέκαθεν αυτοπροσδιοριζόμουν ως σπιτόγατα.
Μου άρεσε να αφιερώνω χρόνο στον εαυτό μου, να βρίσκω την ηρεμία μου χωρίς αχανείς φωνές και εξωγενείς πιέσεις. Και καθώς αυτή η μυστήρια και αόρατη απειλή άρχισε να κάνει αισθητή την παρουσία της και στη χώρα μας, εγώ έτυχε να διανύω μια περίοδο αρκετής πίεσης, που μου είχε στερήσει αυτό το δικαίωμα της προσωπικής, και οικειοθελούς, παροδικής απομόνωσης. Δεν κρύβω, λοιπόν, πως όταν μου ανακοίνωσαν οι εργοδότες μου, πως προσωρινά διακόπτεται κάθε μορφή εργασίας στον κλάδο μας, έφτασα σχεδόν πετώντας σπίτι μου, με ταχύτητα που θα ζήλευε και ο road runner.
Επιτέλους, χρόνος για χαλαρό πρωινό καφεδάκι, διάβασμα, μαγειρικούς πειραματισμούς, περπάτημα με το σκύλο, διάλειμμα για έναν ολιγόλεπτο πανικό σχετικά με την εξέλιξη της επιδημίας παγκοσμίως, αλλά και την αύξηση της ευαλωτότητας συγκεκριμένων πληθυσμών και ίσως ένα ποτήρι κρασί το βράδυ για να συνοδεύσει τη σειρά ή την ταινία της ημέρας. Όλα αυτά καλά για τις πρώτες δύο εβδομάδες. Μέχρι να συνειδητοποιήσεις πως δε βρίσκεσαι σε ένα αξιοζήλευτο staycation, αλλά σε έναν κατ’ οίκον περιορισμό, που τον καλύπτει ένας μανδύας χρονικής αβεβαιότητας.
Πότε θα μπορέσω να ξαναμιλήσω/χορέψω/γελάσω/επικοινωνήσω με τους κοντινούς μου ανθρώπους, με την ίδια αφελή άγνοια που μας χαρακτήριζε κάποιους μήνες πριν;
Πότε θα ξαναέχω την άνεση να ακυρώσω, αυτοβούλως, εξόδους και ξενύχτια για να ξεκλέψω λίγο χρόνο χουχουλιασμένη κάτω από τα σκεπάσματα, πίνοντας τσάι και διαβάζοντας βιβλία για δυστοπίες με εγκλωβισμένους ανθρώπους σε εύθραυστες καθημερινότητες, που μοιάζουν τόσο επίπλαστες;
Φτιάχνω μια τάρτα ανανά και κάπως στιγμιαία ξεφεύγει το μυαλό μου.
Είναι μια καλή ευκαιρία να έρθω σε επαφή με άτομα εκτός πόλης, που μέσα στη χαώδη βοή της καθημερινής ρουτίνας δεν είχα τη δυνατότητα να πάρω ένα τηλέφωνο ή να κάνω μια βιντεοκλήση. Είναι μια εξίσου καλή ευκαιρία και για γυμναστική, αλλά για έναν περίεργο λόγο δεν περισσεύει συχνά χρόνος για αυτή.
Με τις ειδήσεις προσπαθώ να διατηρώ μια -όσο γίνεται- υγιή σχέση, που σημαίνει ότι επιζητώ την καθημερινή ενημέρωση, αλλά πασχίζω να μην την αφήνω να με καταπνίγει και να μου γιγαντώνει το αίσθημα ανημποριάς και πνευματικής εξάντλησης.
Το ότι είμαι περιορισμένη σε έναν χώρο με άτομα που θα εκφράσουν ουκ ολίγες φορές μέσα στη μέρα “χιουμοριστικό” κακοποιητικό λόγο, ο οποίος θα περιλαμβάνει μια ποικιλία αντικειμένων-στόχων, όπως μετανάστες, γκέι, τρανς άτομα, άτομα διαφορετικού πολιτικού προσανατολισμού, σαν ένα είδους αυστηρού καθημερινού τελετουργικού, δυσχεραίνει παραπάνω την επιθυμία για προσωπική ηρεμία και προσήλωση σε πιο εποικοδομητικά ερεθίσματα.
Κάθε μέρα είναι ένα δίλημμα μεταξύ του αν πρέπει να σπαταλήσεις χρόνο και ενέργεια για να επιχειρήσεις, έστω και μία στοιχειώδη ευαισθητοποίηση και επιμόρφωση, ή απλώς να σιωπάς και να αποστασιοποιείσαι μέρα με τη μέρα, και περισσότερο όσον αφορά συγκεκριμένα θέματα. Υπάρχουν στιγμές που επιλέγω το πρώτο και στιγμές που συμβιβάζομαι με το δεύτερο. Το επικίνδυνο με το δεύτερο είναι πως έπειτα φαίνεται να με κατακλύζουν σκέψεις όπως:
“Αν δεν μπορείς να πετύχεις μια θετική αλλαγή στο στενό σου περίγυρο, πώς γίνεται να επιδιώκεις μια αλλαγή μεγαλύτερων διαστάσεων;”
Πώς γίνεται να μιλάς για δικαιώματα, ελευθερίες, πνευματική και σωματική αυτοδιάθεση, όταν προτιμάς να σφραγίζεις αυτιά και στόμα ακόμη και μπροστά στις πιο ανώδυνες καθημερινές μάχες;
Αποδεικνύεται άραγε πανηγυρικά μια υποκρισία, ή ένα υποσυνείδητο αίσθημα επιβίωσης;
Αυτές τις μέρες έχω νιώσει για ποικίλους λόγους αγανάκτηση, θυμό, σύγχυση. Σύμμαχοί μου βρίσκονται το μίξερ, τα βιβλία, οι σειρές και ένα καθημερινό ποτήρι Μοσχοφίλερο. Οι μέρες και οι ώρες έχουν μετατραπεί σε μια αμφίβολη και ξεθωριασμένη αντανάκλαση των προηγούμενων μηνών.
Δεν γνωρίζω πότε θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε στην οριζόντια και οικεία μας ρουτίνα, όμως με καθησυχάζει το γεγονός πως μέχρι στιγμής δεν έχει χρειαστεί να διαχειριστούμε τα κατάλοιπα χιλιάδων καθημερινών θυμάτων. Το ότι είμαι αναγκασμένη να περνάω παραπάνω χρόνο στην άνεση του σπιτιού μου, ενώ άτομα που εργάζονται σε αναγκαίους τομείς σηκώνουν το βάρος και τις ευθύνες μιας ολόκληρης χώρας σίγουρα δε φαίνεται δίκαιο, αλλά καθιστά τη δική μου δουλειά αδιαμφισβήτητα πιο εύκολη.
Ελπίζω όλοι να παραμείνουμε υγιείς και να φροντίζουμε όλους εκείνους, που χρειάζεται να αντιμετωπίσουν περισσότερα εμπόδια για να ανταπεξέλθουν και να βγουν ψυχικά και σωματικά αλώβητοι από αυτήν την πρωτοφανή κατάσταση.
https://avmag.gr/121503/i-kathimerinotita-moy-apo-tin-stigmi-poy-xekinise-i-karantina/
