Antivirus Magazine Team
Η περίπτωση του κορωναϊού έρχεται με τρανταχτό τρόπο να φανερώσει το τεράστιο έλλειμμα λογικής στην ελληνική κοινωνία. Όλο αυτό το διάστημα παρακολουθούμε στους τηλεοπτικούς δέκτες προσωπικότητες από τον χώρο της ιατρικής που προτρέπουν τον κόσμο, κατ’ ουσία, ν’ αφήσει την λογική κατά μέρος αγκαλιάζοντας αναπόδεικτες θεωρίες σε σχέση με την απουσία κινδύνου μετάδοσης της ασθένειας μέσω θρησκευτικών πρακτικών, όπως η θεία μετάληψη. Ζούμε σε μια πολυφωνική κοινωνία και σαφώς είναι δικαίωμα του καθενός και της καθεμιάς να εκφράζει το θρησκευτικό του/της συναίσθημα και να ακολουθεί τις επιταγές της θρησκείας του/της.
Στην παρούσα ωστόσο περίπτωση, μιλώντας για μια επιδημία, τα πράγματα λειτουργούν διαφορετικά. Οι θρησκευόμενοι/ες ορθόδοξοι/ες δε ζουν σε κάποιο απομακρυσμένο νησί του Ειρηνικού, ούτε σε κοινότητες στις Άνδεις της Λατινικής Αμερικής. Χρησιμοποιούν τους ίδιους κοινόχρηστους χώρους με εμάς, τα ίδια μέσα μαζικής μεταφοράς, είναι μέλη των οικογενειών μας. Έτσι, σε κάθε γειτονιά -και ενώ χώροι συνεστίασης κλειδώθηκαν με κρατική απόφαση- υπάρχει μια ωρολογιακή βόμβα εξάπλωσης της επιδημίας που δεν είναι άλλη από τους χώρους ελληνορθόδοξης λατρείας. Η υπουργός παιδείας σε χθεσινές της δηλώσεις μίλησε για ατομική ευθύνη των θρησκευόμενων ενώ γιατροί και παπάδες μονοπωλούσαν για μέρες στα μέσα λέγοντας ότι ο κορωναϊός δεν μεταδίδεται από την θεία μετάληψη, πράγμα το οποίο επικύρωσε και η Ιερά Σύνοδος με δικό της ανακοινωθέν (με την ελληνορθόδοξη εκκλησία της Αμερικής ωστόσο να λειτουργεί εντελώς αντίθετα). Σε σχέση με τον ντόρο που προκλήθηκε ασχολήθηκε με την Ελλάδα εξίσου και ο ξένος τύπος.
Έτσι, συν τοις άλλοις, ο κορωναϊός φωτίζει στ’ αλήθεια ποια είναι η κοινωνία μέσα στην οποία τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους: μια βαθιά παραδοσιακή κοινωνία που γουστάρει το παράλογο και σνομπάρει το λογικό. Η λοιμωξιολόγος Γιαμαρέλλου προασπιζόμενη τη θεία μετάληψη σε δηλώσεις της είπε πως “ευκολότερα μεταδίδεται ο HIV με τη λαβίδα (κουταλάκι) παρά ο κορωναϊός”. Αντίστοιχες αναφορές κάνουν και άλλοι επιφανείς παπάδες στην προσπάθειά τους να πείσουν τον κόσμο ότι από την θεία κοινωνία δεν πρόκειται κανείς να πάθει τίποτε. Οι ίδιοι επίσης έχουν αναφερθεί στην “οργή του θεού” που προξενείται από την ελεύθερη ομοφυλόφιλη έκφραση… ακολουθώντας ωστόσο πιστά λεγόμενα πατέρων της εκκλησίας όσο και σύγχρονων συναδέλφων τους από ακραίες προτεσταντικές κοινότητες κυρίως των Ηνωμένων Πολιτειών. Χαρακτηριστικά αναφέρω μιαν ιστορία που τέτοιοι ζηλωτές παπάδες διαδίδουν: “πριν να γεννηθεί ο μικρός Χριστός, ο Θεός έστειλε άγγελο από τον ουρανό να σφάξει όλους τους ομοφυλόφιλους ώστε το βρέφος Ιησούς να μην αντικρίσει αυτή την ανωμαλία”…
Έτσι, οροθετικοί/οροθετικές και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα βρίσκονται εκ νέου στο στόχαστρο της ρητορικής που ανθεί στην παραδοσιακή ελληνική κοινωνία, εν μέσω επιδημίας, μέλη της οποίας συνεχίζουν την διαφορετικότητα σαν απειλή θεωρώντας συνάμα ως ύψιστες κοινωνικές αρετές την “τάξη και την ηθική” που με τόσο θέρμη προασπίζεται η παρούσα κυβέρνηση (με πόσον αλήθεια ενθουσιασμό χαιρετά ικανό μέρος των Ελλήνων τις επιχειρήσεις στον Έβρο;).
Αν οι πιστοί και οι πιστές κοινωνούν είναι δικαίωμα τους. Το δικαίωμά τους ωστόσο χάνεται, εφόσον η πρακτική αυτή στα πλαίσια μιας επιδημίας προσβάλει τη δημόσια υγεία. Με το ίδιο ακριβώς τρόπο, η ρητορική μίσους από εκκλησιαστικά και μη ακραία χείλη βάλει όποτε έχει ευκαιρία κατά της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και των αγώνων για ορατότητα, δικαιώματα και ελεύθερη έκφραση.
Ο ελληνικός λαός -όπως έχουν δείξει τα τελευταία γεγονότα- είναι έρμαιο των φόβων του. Ο φόβος με τη σειρά του οδηγεί στην ανάγκη για συσπείρωση. Εύπεπτες πατριωτικές και θρησκευτικές ιδέες προσφέρονται με τον καλύτερο τρόπο ώστε η συσπείρωση να επιτευχθεί. Αντίστοιχες βέβαια συσπειρώσεις έγιναν στο παρελθόν ικανό λίπασμα για την παγίωση ακραίων, φασιστικών καθεστώτων που οδήγησαν στον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων: διαφορετικής φυλής, θρησκείας, άνδρες, γυναίκες, ομοφυλόφιλους, λεσβίες, τρανς, διαφορετικούς/διαφορετικές εν γένει.
Ο Μητροπολίτης πρώην Καλαβρύτων Αμβρόσιος, ο ορκισμένος ‘εχθρός’ της κοινότητας, σε ομιλία του προχθές πρότεινε στο ‘χριστεπώνυμο πλήρωμα’ την χρήση αγιασμού σε δοχείο με βαποριζατέρ ως ασπίδα στην εξάπλωση του ιού. Οι περισσότερες/οι γελάσαμε. Ένας φίλος μου είπε “δε γίνεται ο κόσμος να τον παίρνει σοβαρά”. Τα ρεπορτάζ ωστόσο στην τηλεόραση δείχνουν κόσμο που εμμένει στο παράλογο, κόσμο που εν μέσω επιδημίας πιστεύει πως η θεία κοινωνία είναι ακίνδυνη. Ο ίδιος κόσμος μήπως εξίσου πιστεύει πως οι ομοφυλόφιλοι φέρνουν την οργή του θεού; Αν όχι, σίγουρα με την ιδεολογική κατήχηση που έχει υποστεί, δέχεται ευκολότερα το παράλογο από το λογικό.
Ο λόγος του Αμβρόσιου και του κάθε ακραίου πολιτικού ή κληρικού, καταλήγω, καλά κρατεί στην ελληνική παραδοσιακή (μας) κοινωνία. Χρόνια νόμιζα ότι όλοι πιστεύουν ό,τι εγώ κι οι φίλοι μου. Μάλλον δεν είν’ έτσι. Μπροστά μας έχουμε πολύ δρόμο ώστε να μπορούμε άφοβα (χωρίς να απειλείται η ίδια ακόμα η ζωή) να διεκδικούμε την ορατότητα. Ζούμε στην κοινωνία του παράλογου. Και το παράλογο ξέρει πολύ καλά, αιώνες τώρα, πως να καλλιεργεί το μίσος. Το κοινό μίσος άλλωστε ευκολότερα ενώνει τους ανθρώπους παρά η κοινή αγάπη. Ο οργανωμένος-θεσμοθετημένος, εν τέλει, χριστιανισμός μόνο αγάπη δε κηρύττει. Στην παρούσα περίπτωση; Γίνεται επικίνδυνος για τη δημόσια υγεία.
Συράκος Ιωάννης Κεσέν, ιστορικός
