Ποιος μπορεί να μιλήσει για το τι είναι το κανονικό;

Ο Θανάσης Ζερίτης σκηνοθετεί την παράσταση “Φτερά Μπεκάτσας”, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Θανάση Βαλτινού. Ο ίδιος μας μίλησε για το έργο του αλλά και για όσα μας θυμίζει από το πολύ πρόσφατο παρελθόν μας. 

Μίλα μας λίγο για την παράσταση “Φτερά Μπεκάτσας”.

Τα “Φτερά Μπεκάτσας” είναι ένας καβγάς. Παρακολουθούμε την ιστορία ή μάλλον καλύτερα το τέλος της ιστορίας, του Γιάννη και της Ράνιας. Πρόκειται για ένα ζευγάρι γύρω στα 30.

Ποια είναι η σκηνοθετική σας προσέγγιση;

Προσπαθήσαμε να φέρουμε στην σκηνή τον ρυθμό, την ένταση και το παράλογο μιας ακραίας διαμάχης. Παράλληλα, εμπλουτίσαμε το κείμενο με εικόνες, ακούσματα και συμπεριφορές που μας θυμίζουν την εποχή που μεγαλώσαμε.

Πόσο σχετίζεται με την ελληνική κοινωνία σήμερα;

Η ιστορία είναι τοποθετημένη στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Μια εποχή που οι ανάγκες και οι επιθυμίες των Ελλήνων είχαν πολλαπλασιαστεί σε πολλά επίπεδα. Αυτό είχε συνέπειες σε κάθε σχέση και σε κάθε σπίτι και αυτές οι συνέπειες διαμόρφωσαν καλώς ή κακώς μια ολόκληρη γενιά. Τη δική μας. Νομίζω, ότι το μεγαλύτερο ενδιαφέρον έγκειται στις ομοιότητες που παρουσιάζει αυτό το ζευγάρι και όλα όσα διαπραγματεύεται, με την σημερινή ελληνική κοινωνία.

Πώς αντιλαμβάνεσαι τον όρο διαφορετικότητα;

Με την ευρεία έννοια. Όλοι είμαστε διαφορετικοί ως προς κάτι ή ως προς όλα. Ποιος μπορεί να μιλήσει για το τι είναι το κανονικό; Εγώ πάντως δεν μπορώ, γιατί δεν πιστεύω ότι υπάρχει. Η διαφορετικότητά μας, μας κάνει ξεχωριστούς.

Εσύ γιατί αισθάνεσαι διαφορετικός;

Αισθάνομαι όσο διαφορετικός είναι και ο καθένας από εμάς. Βλέπω τη ζωή με τον δικό μου τρόπο και προσπαθώ να τη ζω σύμφωνα με αυτόν.

Θεωρείς ότι η τέχνη μπορεί να συμβάλλει στην καταπολέμηση των κοινωνικών στερεοτύπων; 

Από τις ουσιαστικότερες λειτουργίες της τέχνης είναι να αναδεικνύει τις ιδιαιτερότητες του ανθρώπου και να μας εξοικειώνει με αυτές. Είναι στόχος μας να σπάμε τα στερεότυπα και να προσπαθούμε να διευρύνουμε τα όρια του σεβασμού και της κατανόησης για ό,τι δεν είναι στοιχείο της δικής μας προσωπικότητας. Μπορεί να γίνει σε κάθε παράσταση και με κάθε ευκαιρία. Μέσα από κείμενα που αναδεικνύουν τον αλληλοσεβασμό, την κατανόηση και την αγάπη.

Κάτι για το τέλος

Να συνεχίσετε τον αγώνα μέχρι τα αυτονόητα να γίνουν πράξη.

ΙΝFO

Παρασκευή – Κυριακή
Θέατρο Νέου Κόσμου: Αντισθένους 7 & Θαρύπου