Vasilis Thanopoulos
“Οι δύο σύντροφοι οφείλουν να αγαπούν ο ένας τον άλλο. Παρακαλώ στα επόμενα 27 δευτερόλεπτα χαϊδέψτε τρυφερά το σύντροφό σας…”
Έχει σκηνοθετήσει και γράψει το κείμενο της παράστασης «L o v e N o t – Το πείραμα μιας σχέσης» που ανεβαίνει στο Θέατρο Νέου Κόσμου. Ο λόγος για τη Θεοδώρα Καπράλου, η οποία μας μιλά τις ερωτικές σχέσεις αλλά και το πώς αντιλαμβάνεται τον όρο διαφορετικότητα.
Μίλα μας λίγο για την παράσταση.
Ένα ζευγάρι που είναι πολλά χρόνια μαζί επισκέπτεται ένα ιδιότυπο εργαστήριο που υπόσχεται να τους σώσει. Στο πλαίσιο αυτής της «διάσωσης» οι δύο σύντροφοι υποβάλλονται σε διάφορες δοκιμασίες ξετυλίγοντας κάπως έτσι πτυχές και μυστικά τόσο της σχέσης τους όσο και του καθενός ξεχωριστά.
Ποια είναι η σκηνοθετική σας προσέγγιση;
Η εξής απλή: πώς μπορούμε να μιλήσουμε για τις ερωτικές σχέσεις και να έχει νόημα η «συζήτηση» ακόμα και αν δεν βγάλουμε άκρη, όταν δεν έχουμε ούτε αλκοόλ ούτε τη συντροφιά των φίλων μας;
Πώς σχετίζεται με την ελληνική πραγματικότητα;
Νομίζω ότι το έργο και η παράσταση περιέχουν όλο το συντηρητισμό, τα στείρα στερεότυπα, την απελπισία, τις απόπειρες τόλμης, την ενοχοποίηση, την επιθυμία έκφρασης, την ανάγκη ελαφράδας, τη νεύρωση και την απελευθέρωση που βλέπει κανείς να συνυπάρχουν όχι μόνο στην ελληνική αλλά και την διεθνή πραγματικότητα.
Πώς αντιλαμβάνεσαι τον όρο διαφορετικότητα;
Με αμφιθυμία. Είναι ένας όρος που ενώ αρχικά διατυπώθηκε από την ουσιαστική ανάγκη ανθρώπων που αγωνίζονταν για τα πολύ βασικά δικαιώματα τους ώστε να υπάρξει ένα σημείο αναφοράς στο δημόσιο διάλογο, έγινε δεκανίκι μιας πολιτικής ρητορικής που το μόνο που προσφέρει τελικά στον αγώνα αυτόν είναι η διατύπωση του όρου. Σαν να έγινε μόδα και αυτό να αρκεί. Σαν από την ώρα που σε αναγνωρίζω ως διαφορετικό να έχω κάνει το καθήκον μου ως κοινωνία.
Εσύ γιατί αισθάνεσαι διαφορετική;
Δεν αισθάνομαι διαφορετική ,αλλά έχω την τύχη και την χαρά να μην μου επιβάλει κανείς το να πρέπει να αισθάνομαι όμοια.
Θεωρείς ότι η τέχνη μπορεί να κάνει να συμβάλλει στην καταπολέμηση των κοινωνικών στερεοτύπων; Αν ναι, με ποιον τρόπο μπορεί να γίνει;
Η τέχνη μπορεί σίγουρα να κάνει τον άνθρωπο να αντιληφθεί έννοιες, αισθήματα και πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης μακριά από τον μικρόκοσμο του και το στενό πλαίσιο της προσωπικής του οπτικής. Δεν μπορεί να μάθει ,όμως, τον άνθρωπο να είναι ουσιαστικά διαθέσιμος για το διπλανό του. Πιστεύω ότι τα στερεότυπα ατροφούν μόνο όταν έχουμε το θάρρος να τα αντιμετωπίσουμε ο καθένας σε προσωπικό επίπεδο πρωτίστως.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να στείλεις στην ελληνική ΛΟΑΤ+ κοινότητα;
Το τελευταίο μας καταφύγιο είναι οι επιθυμίες μας και μόνο σε ΑΥΤΕΣ οφείλουμε να είμαστε συνεπείς.
iNFO
Θέατρο Νέου Κόσμου – Κάτω Χώρος, Δευτέρα & Τρίτη
