Καλά, πότε γίναμε τόσο ρατσιστές;

Ίσως η μεγαλύτερη ανοησία που έχω σκεφτεί σε σχέση με τη σεξουαλική μου ταυτότητα (σ.σ. γκέι εδώ) είναι ότι αυτή μπορεί να με προστατεύσει από ρατσιστικές σκέψεις και συμπεριφορές. Ήμουν αρκετά αφελής να πιστεύω ότι ως ΛΟΑΤΚΙ+ είχα μια φυσική αποστροφή προς οποιαδήποτε συμπεριφορά ζητά να περιθωριοποιήσουμε ένα άτομο (ή περισσότερα) λόγω κάποιων χαρακτηριστικών που σχετίζονται με εθνικότητες, θρησκείες ταυτότητες φύλου ή ό,τι.

Τώρα πια αντιλαμβάνομαι πλήρως πόση υποκρισία υπήρχε στην σκέψη μου αυτή (προσπαθούσα απλά να εξιδανικεύσω την ταυτότητά μου) και ό,τι, όπως όλοι, έτσι κι εμείς (οι ΛΟΑΤΚΙ) βγαίνουμε σε διάφορες εκδοχές. Σεξιστές, φασίστες, μισογύνιδες κ.ο.κ. Ότι οι πολιτικές μας απόψεις – αν και επηρεάζονται – δεν καθορίζονται πλήρως από μία ταυτότητα που μπορεί να φέρουμε.

Παρόλ΄αυτά, εξακολουθώ να προβληματίζομαι με τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που υιοθετούν ρατσιστικές απόψεις σαν αυτές (τις πολλές) που δυστυχώς άκουσα/διάβασα με αφορμή τις πρόσφατες επιχειρήσεις κατά των προσφύγων στα Εξάρχεια. Προβληματίζομαι που δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να αναπτύξουμε τη λεγόμενη ενσυναίσθηση, όχι λόγω της όποιας ταυτότητας μας αλλά κυρίως λόγω της περιθωριοποίησης που έχουμε υποστεί εξ αίτιας της.

Πώς γίνεται δηλαδή να μην καταλαβαίνουμε τι σημαίνει να σε διώχνουν επειδή είσαι πρόσφυγας ή μετανάστης όταν και εμάς μας διώχνουν επειδή είμαστε gay, λεσβίες, τρανς (ή ό,τι);

Καταντά τουλάχιστον ειρωνικό, δεν νομίζετε;