giannis tzemis
We are the winners of Eurovision – We are… we are
Κάπως έτσι πριν από 13 Μάηδες η Λιθουανία έκανε την έκπληξη, πέρασε στον τελικό και χτύπησε 10αδα. Τα στοιχήματα την έφερναν τελευταία στον ημιτελικό αλλά τα ανέτρεψε όλα. Αυτή η αγωνία είναι ένα από τα στοιχεία που το Φεστιβάλ τραγουδιού της Eurovision είναι ακόμα ζωντανό και πουλάει τρελά.
Eurovision ίσον glamour, χρυσόσκονη, pop μουσική, gay αισθητική και πολύ trash. Ναι, σύμφωνοι, είναι όλα αυτά αλλά στην Eurovision έχουμε ακούσει και εξαιρετικά τραγούδια, είναι ένας διαγωνισμός που αγκάλιασε (και την αγκάλιασε) η LGBTQI κοινότητα. Αυτός ο διαγωνισμός, ότι και να λένε οι haters, τραβάει τα βλέμματα όλων και αυτό μόνο αδιάφορα δεν μπορούμε να το περάσουμε. Γιατί και ο hater θέλει την Verka του.
Έτσι αδιάφορα δεν την περνάει και η πολιτική. Θυμηθείτε μόνο ότι ο διαγωνισμός δημιουργήθηκε το 1956 για να ενώσει τους λαούς μετά τον καταστροφικό Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σκέφτηκα ότι ωραίοι οι Abba, η Έλενα μας, το μάθημα Σολφέζ, η “τι λέει η Celine γι’ αυτό” αλλά κάθε χρόνο τα ίδια. Να πούμε κάτι καινούργιο; κάποια γνωστά γεγονότα αλλά όχι σε όλους. Λίγη πρωτοτυπία;
Λοιπόν φέτος πάμε Ισραήλ, άρα τι καλύτερο από το να ρίξουμε μια ματιά στο πολιτικό υπόβαθρο του θεσμού. Αρχικά υπάρχει κανονισμός της EBU που απαγορεύει συμμετοχές με πολιτικό στίχο (κρατήστε το γιατί θα το συναντήσουμε παρακάτω). Επίσης να πούμε ότι στον διαγωνισμό μπορούν να συμμετάσχουν όλες οι χώρες – μέλη της EBU (η Αυστραλία έχει ξεχωριστή συμφωνία) άρα μπορούν και οι χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής.
Και πάμε να δούμε τα γεγονότα που συνέβησαν και ταρακούνησαν την Ευρώπη:
1968: Η πρώτη φορά που ο διαγωνισμός μεταδίδεται έγχρωμος αλλά και για πρώτη φορά νικήτρια η Ισπανία με την Massiel και το “La, la, la”. Παρεμπιπτόντως το μεγάλο φαβορί Ηνωμένο Βασίλειο με τον Sir Cliff Richard ήρθε δεύτερο μ’ έναν βαθμό διαφορά. Το σκάνδαλο ξεσκεπάστηκε το 2008 όταν ο Ισπανός δημοσιογράφος Jose Maria Inigo (έκανε για πολλά χρόνια τον σχολιασμό του διαγωνισμού για το TVE) αποκάλυψε ότι ο δικτάτορας Franco είχε εμπλακεί και υπήρξε νοθεία στο αποτέλεσμα.
1974: Η Πορτογαλία στέλνει στο Brighton τον Paulo de Carvalho με το τραγούδι “E depois do adeus”, μαζεύει 3 βαθμούς και τερματίζει τελευταίο. Το τραγούδι όμως είναι θρυλικό γιατί ήταν το σινιάλο για να ξεκινήσει η επανάσταση των γαρύφαλλων εναντίον της δικτατορίας του Σαλαζάρ. Στις 25/04/1974 τα μέλη του κινήματος περίμεναν να άκουσον αυτό το τραγούδι στο Ραδιόφωνο για να ξεκινήσει ο αγώνας τους για ελευθερία και δημοκρατία.
1975: Η Ελλάδα δηλώνει συμμετοχή και μάλιστα ο τότε διευθυντής της ΕΙΡΤ Μάνος Χατζιδάκις είχε κλείσει την μούσα του Φλέρυ Νταντωνάκη να εκπροσωπήσει την χώρα. Δυστυχώς η Ελλάδα αποσύρθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την συμμετοχή της Τουρκίας στον διαγωνισμό.
1976: Η Τουρκία φεύγει, η Ελλάδα έρχεται. Η Μαρίζα Κωχ τραγουδάει “Παναγιά μου, Παναγιά μου” ξέροντας πολύ καλά (την είχαν ενημερώσει προηγουμένως οι Ολλανδοί διοργανωτές) ότι οι Τούρκοι απειλούν ότι θα υπάρξει ελεύθερος σκοπευτής στην αίθουσα και θα την σκοτώσει. Το τραγούδι ήταν ένας θρήνος για την εισβολή στην Κύπρο. Tip: Το περίφημο “πανηγυράκι” του Χατζιδάκι ήταν μετά την 13η θέση της Κωχ. Επίσης Κωχ και Νταντωνάκη ήταν δικές του επιλογές γιατί τον ενδιέφερε ο θεσμός. Το σχόλιο μάλλον ήταν πικρία του ίδιου λόγω της χαμηλής θέσης.
1977: Στην θέση Νο 4 εμφανίστηκε τελικά η Αυστρία στην πραγματικότητα όμως τέταρτη ήταν να εμφανιστεί η Τυνησία, η οποία αποχώρησε λόγω Ισραήλ.
1978: Τον διαγωνισμό δεν τον παρακολουθούν μόνο οι χώρες που συμμετέχουν αλλά και πολλές άλλες. Η Ιορδανία ήταν μια από αυτές το 1978. Η ανακοίνωση της βαθμολογίας είχε φτάσει στα μισά και το Ισραήλ φαινόταν ότι θα κερδίσει, όταν το κατάλαβαν οι Ιορδανοί, διέκοψαν κι έδειξαν ένα μπουκέτο λουλούδια, αργότερα ανακοίνωσαν ότι νικήτρια χώρα ήταν το Βέλγιο που είχε τερματίσει δεύτερο.
1980: Το Ισραήλ δεν μπορεί να διοργανώσει τον διαγωνισμό αλλά δεν στέλνει και συμμετοχή έτσι το Μαρόκο κάνει το ντεμπούτο του στην Eurovision αλλά έκτοτε αγνοείται.
1987: Το Βέλγιο επιτέλους κέρδισε αλλά αυτό κόντεψε να διαλύσει την χώρα. Όπως γνωρίζουμε όλοι το ομόσπονδο κράτος του Βελγίου αποτελείτε από την Φλαμανδοφωνη και την γαλλόφωνη κοινότητα. Το 1986 κέρδισε με τραγούδι από την γαλλόφωνη κρατική τηλεόραση (οι Βέλγοι μέχρι και σήμερα στέλνουν εναλλάξ) έλα όμως που λόγω βραβείου οι γαλλόφωνοι ήθελαν να διοργανώσουν και να στείλουν τραγούδι μαζί, το ίδιο και οι Φλαμανδοί. Ο εμφύλιος αποφευχθεί μιας και συμφώνησαν να κάνουν την διοργάνωση οι Γάλλοι και να στείλουν τραγούδι οι Φλαμανδοί.
1990: Στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας υπήρξε διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ Ελλάδας και Βελγίου (ειρωνεία… η Ελλάδα εμφανιζόταν 2η και το Βέλγιο 3ο). Ο Philippe Lafontaine τραγουδάει το “Macédomienne” δηλαδή “Η Μακεδονίτισσα μου”. Ο πραγματικός τίτλος ήταν “Macédonienne” δηλαδή “Μακεδονίτισσα”. Το τραγούδι το έγραψε για την σύζυγό του η οποία ήταν από την σημερινή Βόρεια Μακεδονία. Οι Έλληνες τότε έγιναν τρελοί και απαίτησαν να αποκλειστεί. Η λύση βρέθηκε με την αλλαγή του τίτλου που ξεκαθάρισε ότι πρόκειται για ένα τραγούδι αφιερωμένο στην σύζυγό του.
2003: Η Κύπρος ψηφίζει για πρώτη φορά την Τουρκία και ο κύπριος εκφωνητής λέει: “Europe, peace to Cyprus. Turkey 8 points” (Ευρώπη, ειρήνη στην Κύπρο. Τουρκία 8 βαθμοί) κάνοντας το σήμα της ειρήνης.
2004: Εδώ το περιστατικό έγινε στις πρόβες αλλά και στον τελικό. Κατά την πρόβα τζενεράλε για τον τελικό ο κύπριος εκφωνητής καλησπέρισε τους παρουσιαστές ως εξής: “Good evening Constantinople” (Καλησπέρα Κωνσταντινούπολη, αλλά όχι με την επίσημη αγγλική ορολογία), ο Τούρκος παρουσιαστής του απάντησε: “Hello South Cyprus” (Γεια σας Νότια Κύπρος). Τελικά στον τελικό είπε Istanbul. Όμως, αν προσέξετε, πριν δώσει την βαθμολογία της η Κύπρος, στον χάρτη, το νησί φαίνεται διχοτομημένο.
2005: Ο Λίβανος θα έκανε το ντεμπούτο του αλλά αρνήθηκε να μεταδώσει την συμμετοχή του Ισραήλ κι έτσι αποφάσισε να αποχωρήσει.
2006: Στην Εθνική επιλογή της Σερβίας/Μαυροβούνιο έγινε χαμός. Στην κυριολεξία έφυγαν μπουκάλια, καρέκλες. Το τραγούδι που θα ερχόταν στην Αθήνα προερχόταν από το Μαυροβούνιο. Συμμετοχές και κριτές ήταν μισά μισά. Όμως οι μεν Σέρβοι ψήφισαν κατά συνείδηση, οι δε Μαυροβούνιοι καταψήφισαν τους Σέρβους και κέρδισαν τον τελικό. Τότε άναψαν τα αίματα αλλά λύση δεν βρέθηκε και η χώρα αποχώρησε. Επίσης αργότερα την ίδια χρονιά το Μαυροβούνιο ανεξαρτητοποιήθηκε.
2009: α) Η Ρωσία έχει επέμβει στρατιωτικά στην Οσσετία και οι Γεωργιανοί θέλουν να στείλουν τραγούδι με τίτλο “We don’t wanna put in”. Οι Ρώσοι ως διοργανωτές φωνάζουν για προσβολή, η EBU ζητάει αλλαγή στίχου και επιμένει ότι το τραγούδι εμπίπτει στον κανονισμό για μη πολιτικές συμμετοχές, οι Γεωργιανοί αρνούνται και αποχωρούν.
β) Έκπληξη προκάλεσε η βαθμολογία της Αρμενίας που έδωσε 1 βαθμό στο Αζερμπαϊτζάν. Οι Αζέροι όμως ανακάλυψαν ότι κάποιοι πολίτες είχαν ψηφίσει την Αρμενία στο televoting, αυτό είχε ως συνέπεια να γίνουν συλλήψεις και ανακρίσεις στην χώρα γι αυτό το ζήτημα.
2012: α) Το ζήτημα ήταν αν θα συμμετάσχουν οι Αρμένιοι…. τελικά λένε ότι θα πάνε στο Μπακού αλλά θέλουν από τους Αζέρους να εγγυηθούν για την ασφάλεια τους. Οι Αζέροι το αρνούνται και η Αρμενία αποχωρεί.
β) Τον Εθνικό τελικό της Λευκορωσίας τον κερδίζει η Alyona αλλά τελικά την ακυρώνουν χωρίς λόγο. Βγήκε στην φορά όμως ότι η τραγουδίστρια δεν είχε μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για τον δικτάτ…. συγγνώμη πρόεδρο της χώρας. Πάντως το 2013 αυτή εκπροσώπησε την χώρα.
2017: Η Ρωσία τελευταία, συγκεκριμένα μια μέρα πριν την λήξη της υποβολής των συμμετοχών, ανακοινώνει την Yulia Samoylova ως εκπρόσωπο. Οι Ουκρανοί λένε όχι μιας και η Yulia είχε τραγουδήσει στην Κριμαία μετά την εισβολή των Ρώσων. Η EBU προτείνει να βγει η Yulia μέσω δορυφόρου αλλά κάνεις δεν κάνει πίσω κι έτσι οι Ρώσοι έμειναν σπίτι τους να ζεσταίνουν το τσάι στο σαμοβάρι.
2019: Τι να πιάσω, τι ν’ αφήσω φέτος…
Σε Αυστραλία, Σουηδία, Ιρλανδία, Ισλανδία, Ηνωμένο Βασίλειο μεγάλη μερίδα του κόσμου ζήτησε από τις τηλεοράσεις των χωρών του να μποϊκοτάρουν το Ισραήλ λόγω της Παλαιστίνης.
2 τραγουδιστές είναι αραβικής καταγωγής και εκπροσωπούν Γαλλία και Ιταλία.
Ο Ρότζερ Γουότερς των Pink Floyd ζήτησε, σε άπταιστα ελληνικά, από την Κατερίνα Ντούσκα να μποϊκοτάρει την διοργάνωση των ισραηλινών.
Στον Εθνικό τελικό της Γαλλίας ακτιβιστές σήκωσαν πλακάτ ζητώντας να γίνει μποϊκοτάζ. Η EBU έστειλε μήνυμα σε όλες τις συμμετέχουσες χώρες να είναι πολύ προσεκτικές με το ζήτημα.
Η Ισλανδία θα τραγουδήσει “Hatrið mun sigra” δηλαδή “Το μίσος θα νικήσει. Φυσικά ο τίτλος είναι αλληγορικός. Βέβαια οι δηλώσεις από τους Hatari εναντίον της πολιτικής του Ισραήλ είναι ήδη πολλές.
Αυτά τα πάρα πολλά!!!!
Τελικά όσο και να θέλει η EBU να μην έχει σχέση η Eurovision με την πολιτική δεν το έχει καταφέρει. Πόσα περιστατικά είδαμε και φαντάζομαι πόσα άλλα δεν ξέρουμε. Εμείς όμως αγαπάμε να την βλέπουμε παρέα με τους φίλους μας να μοιραζόμαστε φαγητό, γέλια και πολύ αγάπη. Better love on Replay λοιπόν!!!
