Στην Ελλάδα ακόμη γελάμε με τους τυφλούς, τις ξανθιές και τους π@ύστ@δες

Δεν ξέρω αν παρακολουθήσατε το περιστατικό με τον δημοσιογράφο (.!?.) Δημήτρη Καμπουράκη, ο οποίος εμφανίστηκε στην πρωινή του εκπομπή φορώντας μαύρα γυαλιά με τον συμπαρουσιαστή του να ψάχνει για ψιλά για για να του τα δώσει.

https://www.dailymotion.com/video/x75rdhz#tab_embed

Μετά το -δικαιολογημένο- κράξιμο που έπεσε, ο ίδιος ζήτησε συγγνώμη γράφοντας στα σόσιαλ μίντια: “Ζητώ συγνώμη, δεν είχα καμιά πρόθεση να προσβάλω κανέναν με τον πρωινό τηλεοπτικό μου αυτοσαρκασμό με τα γυαλιά. Έκανα μια σοβαρή επέμβαση στο μάτι, γράφτηκαν και ακούστηκαν υπερβολές για την εγχείρηση και αυτό θέλησα —ανεπιτυχώς- να διακωμωδήσω. Εγώ παρέσυρα και τον Τάκη Χατζή”.

Μετά απ΄αυτό, κάποια άτομα επαίνεσαν τον δημοσιογράφο για τον “ανδρισμό” του (ναι στη χώρα μας το “ναι, έκανα μαλακία” είναι δείγμα ανδρικού προνομίου). Φυσικά υπήρχαν κι αυτά που είπαν τα γνωστά “τραγούδια” περί σκληρής πολιτικής ορθότητας κλπ.

Η συγκεκριμένη εμφάνιση όμως του κ. Καμπουράκη δεν έχει να κάνει με τη (μη) πολιτικά ορθή χρήση του λόγου. Είναι γνωστό άλλωστε πως ο εν λόγω δημοσιογράφος καθόλου δεν τα πάει καλά μ΄αυτή.

Τόσο αυτός όσο κι ο συμπαρουσιαστής του χειρίζονται σαχλά και κακοποιητικά μια ταυτότητα και γελούν εις βάρος της, αναπαράγωντας ένα κουραστικό στερεότυπο. Γελούν με τον “ζητιάνο τυφλό”, όπως κάποιοι γελούν με τη “χαζή ξανθιά”, την “κραγμένη αδερφή” κι όλες τις γνωστές αηδίες που κουβαλά αυτή εδώ η κοινωνία (σ.σ. θαυμαστής του Σεφερλή θα είναι). Και εδώ είναι το επικίνδυνο το πράγματος, γιατί δεν μιλάμε απλά για ένα κακόγουστο αστείο, αλλά για μια στερεοτυπική αναπαράσταση.

Ακόμη, λοιπόν, κι αν η προσωπική ηθική του κ. Καμπουράκη δεν μπορεί να τον απομακρύνει απ΄αυτές τις αηδίες, η δημοσιογραφική του ιδιότητα θα έπρεπε να τον περιορίσει. Κι αν όχι η δική του, τότε των υπολοίπων.

Υ.Γ.: Σήμερα διάβασα ένα κείμενο απάντηση του Καμπουράκη στον Παύλο Πολάκη (άλλη ιστορία εδώ). Με προβλημάτισε αυτό:

“Και σ’ έπιασε λοιπόν ο πόνος επειδή δήθεν κορόιδεψα τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Καλά ρε Πολάκη, δεν ντρέπεσαι καθόλου; Δεν ξέρεις ότι η γυναίκα μου είναι άτομο με ειδικές ανάγκες; Όλα τα ‘ψαξες για μένα μπας και με τσακώσεις να τα ‘χω πιάσει, όλα τα ‘μαθες γιατί φοβόσουν πως θα ήμουνα υποψήφιος στα Χανιά, αυτό δεν σου το είπανε; Για ρώτα τον Ανδρέα Ξανθό, κάτι ξέρει επ’ αυτού.”