Vasilis Thanopoulos
Όταν ήμουν έφηβος, κανείς δεν ήταν ανοιχτά gay. Ένιωθα απομονωμένος και έκρυβα την πραγματική μου ταυτότητα. Θυμάμαι του συμμαθητές μου να λένε συχνά “αυτό είναι τόσο gay”, χωρίς να το σκεφτούν περισσότερο και χωρίς να έχουν καμία συνέπεια. Δεν θυμάμαι ποτέ να συζητάμε LGBT+ θέματα στο σχολείο, παρά μόνο σε ένα μάθημα για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.
Ήταν οι εμπεριές μου στο σχολείο που με έκαναν να θέλω να γίνω δάσκαλος. Η LGBT+ νεολαία ακόμα παλεύει στα χρόνια της εφηβείας. Τον περασμένο χρόνο, η αναφορά από το Stonewall και Cambridge University έδειξε ότι έχει σημειωθεί κάποια σχετική πρόοδος. Σημειώνει, επίσης, ότι σχεδόν οι μισοί LGBT+ μαθητές και μαθήτριες αντιμετωπίζουν συχνά λεκτική βία. Δύο στα πέντε τρανς άτομα έχουν προσπαθήσει να αυτοκτονήσουν.
Ο Φεβρουάριος είναι ο μήνας LGBT ιστορίας, μια ευκαρία για να γιορτάσουμε τις LGBT+ φιγούρες και τα επιτεύγματά τους. Από τη στιγμή που μπήκα στην αίθουσα, ήμουν ανοιχτός με την τάξη μου για τη σεξουαλικότητά μου. Κάποιοι από τους συναδέρφους μου έμειναν έκπληκτοι με την απόφασή μου αυτή. Φοβόντουσαν για τις αντιδράσεις των μαθητών. Ήμουν έτοιμος να υπερασπιστώ τη θέση μου με την ελπίδα ότι θα είμαι ένα καλό πρότυπο για τους LGBT+ ακόμα και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αντιμετωπίσω λεκτική κακοποίηση. Αλλά οι μαθητές μου ανταποκρίθηκαν καλά και έδειξαν να με σέβονται που είμαι ειλικρινής μαζί τους. Γνωρίζουν ότι η τάξη μου είναι ένα ασφαλές περιβάλλον για συζήτηση, όπου μπορούν να είναι ο εαυτός τους.
Αυτό τον μήνα, προσπάθησα να παίξω έναν μικρό ρόλο στην ενίσχυση της συζήτησης για τον εορτασμό της διαφορετικότητας. Ξεκίνησα να δημιουργώ ομάδες εργασίας διδάσκοντας το σεβασμό στη διαφορετικότητα του άλλου και γιορτάζοντας θετικά LGBT+ μοντέλα. Το αποτέλεσμα ήταν να έρθουν πολλοί μαθητές και μαθήτριες για να μου πουν ότι ευχαριστήθηκαν τις ομάδες αυτές.
Σε ένα μικρό χρονικό διάστημα το σχολείο μας μεταμορφώθηκε. Δάσκαλοι φορούσαν κορδόνια στα χρώματα του ουράνιου τόξου, σχετικά πόστερς και ανοιχτές συζητήσεις παντού. Αλλά, ο απλός εορτασμός του LGBT μήνα δεν είναι αρκετός. Για να γίνουν τα σχολεία ένας δρόμος προς την ισότητα και τη διαφορετικότητα, όλο το προσωπικό πρέπει να εκπαιδευτεί στην αντιμετώπιση του ομοφοβικού/τρανσφοβικού λόγου.
Πρόσφατα, ξεκίνησα ένα σχετικό σεμινάριο στους δασκάλους του σχολείου. Τους μίλησα για το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να υποστηρίξουν τους LGBT+μαθητές και το πώς να κάνουν τα μαθήματά τους και τη τάξη τους τους ένα πιο συμπεριληπτικό χώρο. Τις μέρες που ακολούθησαν, κάποιοι απ΄αυτούς δήλωσαν ότι έβαλαν σε εφαρμογή αυτά που τους είπα. Μου είπαν ότι αισθάνθηκαν περισσότερο έτοιμοι για να διαχειριστούν τέτοια ζητήματα.
Γιορτάζοντας τον μήνα LGBT ιστορίας, μου έδωσε ελπίδα για το μέλλον και έδειξα πώς με μερικά μικρά βήματα οι εκπαιδευτικοί μπορούν να κάνουν τη διαφορά στα σχολεία και στην κοινωνία. Αλλά πρέπει να γίνουν περισσότερα. Δεν μπορούμε να διακινδυνεύσουμε να επιστρέψουμε προς τα πίσω στην πρόοδο των LGBT+ θεμάτων.
Θυμάμαι πόσο απελευθερωμένος αισθάνθηκα όταν πήγα στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Ήταν αναζωογονητικό να συναντάς ανθρώπους από διαφορετικό υπόβαθρο που ήταν άνετοι με την ταυτότητά τους. Δεν χρειάστηκα πολύ χρόνο για να κάνω coming out στους δικούς μου. Αλλά δεν μπορώ να μην σκέφτομαι ότι τα εφηβικά μου χρόνια θα μπορούσαν, και θα έπρεπε, να ήταν πολύ ευκολότερα. Ίσως αν είχα κάποια θετικά πρότυπα, θα μπορούσα να το έκανα αυτό το βήμα νωρίτερα.
James Bennett για theguardian.com
