Vasilis Thanopoulos
Με τα παραμύθια να επιστρέφουν “ακόμη πιο βρώμικα” στο Θέατρο 104 (σ.σ. από την ομάδα Άπειρον), εμείς μιλήσαμε με τον “κακό” του παραμυθιού Γιώργο Σαββίδη για αυτή την ιδιαίτερη παράσταση.
Τα παραμύθια επιστρέφουν φέτος ακόμη πιο “βρώμικα”… Τι να περιμένουμε αυτή τη φορά;
Φέτος αντί για πολλές ιστορίες έχουμε μία. Επικεντρωνόμαστε στην ιστορία της βασιλοπούλας Αποστολίας, η οποία, με αφετηρία τη διαφορετικότητά της από τις άλλες mainstream βασιλοπούλες, προσπαθεί να βρει τον εαυτό της μέσα από ένα σωρό από αντιξοότητες και αναποδιές. Βρώμικη δουλειά.
Ποιος είναι ο δικός σου ρόλος σ΄αυτά τα παραμύθια;
Εγώ είμαι ο «κακός» του παραμυθιού, κι όπως κάθε «κακός» που σέβεται τον εαυτό του έχω ως στόχο την εξουσία, τα φράγκα, το να κοιτάω την πάρτη μου και φυσικά να συντρίψω οποιοδήποτε εμπόδιο βρεθεί στο διάβα μου. Ο ρόλος αυτός έχει όλα εκείνα τα υπέροχα και κοινότυπα χαρακτηριστικά που λατρεύω (λατρεύουμε) στους «κακούς» των παραμυθιών.
Πόσο σημαντικά είναι τα παραμύθια στη διαμόρφωση της ελληνικής κουλτούρας;
Αρκετά σημαντικά μάλλον. Είναι τα πρώτα ερεθίσματα αφήγησης που έχουμε απ’τη στιγμή που γεννιόμαστε. Γράφουν μέσα μας. Με κάποιον τρόπο μας διαμορφώνουν σε ένα πρωταρχικό επίπεδο. Ή αν όχι κάτι τόσο βαρύγδουπο, νομίζω πως σίγουρα λειτουργούν ως γέφυρες με την παιδικότητά μας όταν ενηλικιωνόμαστε.
Ποιοι είναι οι συχνότεροι στερεοτυπισμοί που συναντάμε σ΄ένα παραμύθι;
Δυστυχώς, ο συχνότερος και ο πιο επικίνδυνος, είναι αυτός της «δεσποσύνης σε κίνδυνο»…. Αυτός χρήζει ανανέωσης. Και σίγουρα διαμορφώνει με τη σειρά του την ελληνική κουλτούρα. Αλλάζουν όμως τα πράγματα….
«Η Βασιλοπούλα που έγινε αγόρι» και «Του βασιλιά η κόρη έγινε παλικάρι». Τι ρόλο παίζουν τα φύλα στη δική σας παράσταση;
Τον κυριότερο. Έχουμε να κάνουμε με το πόσο το φύλο σε καλουπώνει σε διάφορα επίπεδα. Στο πώς θα μεγαλώσεις, στο πώς θα μορφωθείς, στο πώς θα διασκεδάσεις, στο πώς θα ερωτευθείς, στο πώς θα ζήσεις ακόμα και στο πώς θα πεθάνεις. Η κεντρική ηρωίδα δε χωράει στο καλούπι αυτό με αποτέλεσμα να ψάξει για τον πραγματικό της εαυτό.
Ποιο είναι το παραμύθι που θυμάσαι και γιατί;
Θυμάμαι ένα που ο κεντρικός ήρωας/ηρωίδα (δε θυμάμαι ακριβώς) στον αγώνα για να γλιτώσει από κάτι, πετάει πίσω του μια χτένα η οποία γίνεται ένα μεγάλο δάσος, μια βούρτσα που γίνεται μια μεγάλη λίμνη κι ένα ψαλίδι που γίνεται μια μηλιά που απάνω στα κλαδιά της κρέμονται φίδια που δαγκώνουν μια κακιά μητριά (υποθέτω). Δε θυμάμαι το πως και τι, σε μεγάλο βαθμό, αλλά θυμάμαι έντονα αυτό το μαγικό με τα 3 αντικείμενα. Το εν λόγω παραμύθι το έβρισκα εντυπωσιακό και δεν έμοιαζε με κανένα από τα λοιπά δημοφιλή παραμύθια που είχα ακούσει μικρός. Αν κάποιος ξέρει για ποιο μιλάω ας το πει παρακαλώ πολύ.
Πόσο “παραμυθένια” πιστεύεις ότι είναι η ζωή ενός ΛΟΑΤ (λεσβίας, ομοφυλόφιλος, αμφιφυλόφιλος, τρανς) ατόμου στην Ελλάδα;
Καθόλου παραμυθένια. Μπορεί αν σταθείς τυχερός να τα περάσεις κάπως δύσκολα στην αρχή και μετά τα πράγματα να στρώσουν, μπορεί όμως και να σταθείς άτυχος, οπότε θα πρέπει να κοπιάσεις πάρα πολύ για να κατακτήσεις πράγματα, που για άλλους ανθρώπους είναι δεδομένα. Το «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» πάντως δεν είναι κάτι defacto. Αξίζει όμως σίγουρα την προσπάθεια. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας.
Άλλα καλλιτεχνικά σχέδια;
Αυτό τον καιρό συμμετέχω στην παράσταση «Μέγας Αλέξανδρος» του Καζαντζάκη σε σκηνοθεσία Νανάς Νικολάου στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού και από Δεκέμβρη ξεκινάω πρόβες για το έργο «Καζιμίρ και Καρολίνα» του Ödön von Horváth σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά στο Bios.
Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 19.00, Θέατρο 104 – Black Box, Ευμολπιδών 41, Γκάζι
Λίγα λόγια για τον Γιώργο Σαββίδη
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος του τμήματος Φυσικής του Α.Π.Θ και του Θεάτρου Τέχνης. Ως ηθοποιός έπαιξε στις παραστάσεις «Θέλω μια χώρα» του Ανδρέα Φλουράκη (σκην. Μαριάννα Κάλμπαρη, 2015), «Σαλώμη» του Alessandro Stradella (σκην. Νίκος Καραθάνου, 2015), «Γκάμπυ» των Κίρκη Καραλή-Αναστασία Τζέλλου (σκην. Κίρκη Καραλή, 2015-2016), «Σ’εσάς που με ακούτε» της Λούλας Αναγνωστάκη (σκην. Μάνος Καρατζογιάννη, 2015-2016), «Wolfgang» του Γιάννη Μαυριτσάκη (σκην. Μάριος Μεττής, 2016-2017). Στον κινηματογράφο έπαιξε στις ταινίες μεγάλου μήκους «Νοτιάς» του Τάσου Μπουλμέτη (2015) και «Επαφή» του Τώνη Λυκουρέση (2017).
