Είδαμε το «Με δύναμη από την Κηφισιά»

Πώς περνά τον χρόνο της μία παρέα γυναικών της καλής κοινωνίας, που φαίνεται να έχει λύσει όλα της τα προβλήματα; Δημιουργώντας καινούργια, φυσικά. Ερωτικές εμμονές και νευρώσεις γυναικών τόσο προνομιούχων όσο και στερημένων, ξεδιπλώνονται τραγελαφικά στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Ο αγώνας για συναισθηματική ολοκλήρωση παραπαίει ανάμεσα στην επιθυμία και την παράνοια σε ένα πολυτελές σαλόνι της Κηφισιάς, στο οποίο τρεις φίλες και η κόρη της μίας αγωνίζονται να διευθετήσουν το πλέον άλυτο και σημαντικό τους βάσανο, που δεν είναι άλλο από το… γκομενικό. Αλλοπρόσαλλοι συνειρμοί, κρίσεις νεύρων, και εξαντλητικές δίαιτες που καταλήγουν σε — τι άλλο, τούρτα, έρχονται και δένουν με την ήδη υπάρχουσα κατάσταση ψυχικής κατάρρευσης η οποία φαίνεται να παραμονεύει μονίμως στη γωνία.

Ο πυρήνας του έργου δεν είναι άλλος από την ταραγμένη γυναικεία ψυχοσύνθεση που εδρεύει στις καλύτερες γειτονιές των Βορείων Προαστίων. Αρχικά νιώθει κανείς ότι παρατηρεί διαλόγους ανάμεσα σε κορίτσια Λυκείου, που μόλις ανακάλυψαν το ανδρικό φύλο και έχουν ενθουσιαστεί για το όποιο ανερχόμενο ραντεβού μπορεί να καραδοκεί. Όμως όχι. Οι πρωταγωνίστριες του έργου έχουν περάσει την εφηβεία προ πολλού, και ίσως αυτό είναι κάτι που καθόλου δεν τους αρέσει.

Κάθε ηρωίδα ζει το δικό της ασήκωτο δράμα, από το αν θα τηλεφωνήσει ο τάδε, μέχρι το αν θα αποσύρει την τρομακτικότατη πρόταση γάμου ο δείνα. Και όλα αυτά εν αναμονή ενός ταξιδιού στην Ταϋλάνδη που όλο και απομακρύνεται στον ορίζοντα.

Το τασάκι όλο και γεμίζει αποτσίγαρα, τα μπουκάλια με το αλκόολ όλο και αδειάζουν, και το όργανο γυμναστικής στέκει παραμελημένο στην άκρη, μιας και καμία τους δεν θέλει στην πραγματικότητα ούτε να το κοιτάξει. Και το τηλέφωνο ακόμα να χτυπήσει, και να σου ο αυτοσεβασμός να χτυπάει πάτωμα. Τέσσερεις γυναίκες που παλεύουν, η κάθε μία με το δικό της τρόπο, να βρουν τη χαρά τη ζωής, όταν και οι τέσσερεις είναι κατά βάθος η δυστυχία προσωποποιημένη.

Εύστοχη η σκονηθεσία του Δημήτρη Καραντζά, που κάνει το έργο να κυλά ευχάριστα παρά την κάπως εκτεταμένη διάρκειά του. Τη σκηνογραφία (Άρτεμις Φλέσσα) χαρακτηρίζει μία ιδιαίτερη αισθητική συγκεκριμένων χρωμάτων, επί το πλείστον γκρίζα αλλά και με έναν φωτεινό κατακίτρινο καναπέ στο κέντρο. Θα έλεγε κανείς πως και οι ζωές των γυναικών αυτών θα ήταν εξαιρετικά γκρίζες, εάν δεν είχαν αυτόν τον καναπέ να τις “φωτίσει” με το να καθίσουν εκεί και να πουν τον πόνο τους η μία στην άλλη.

Οι ερμηνείες απολαυστικότατες, με τη Λυδία Φωτοπούλου να παρουσιάζει εξαιρετικά μία ηρωίδα μπερδεμένη μέσα στο χάος της, όσο η Έμιλυ Κολιανδρή και η Γαλήνη Χατζηπασχάλη μας μεταφέρουν εξίσου αποδοτικά στον κόσμο μίας παρέας γυναικών χαμένων μέσα στις ακατανόητα εναλλασσόμενες αποφάσεις και τις απρόβλεπτες συναισθηματικές διακυμάσνεις τους. Ευχάριστη έκπληξη και η Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, που παίζει την Ηλέκτρα, κόρη της Αλέκας (Λυδία Φωτοπούλου), τη μόνη ίσως αμυδρή φωνή λογικής στην τετράδα.

Των Δημήτρη Κεχαΐδη & Ελένης Χαβιαρά
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς
Παίζουν οι ηθοποιοί: Λυδία Φωτοπούλου, Έμιλυ Κολιανδρή, Γαλήνη Χατζηπασχάλη,
Ευδοξία Ανδρουλιδάκη

ΧΩΡΟΣ
Θέατρο του Νέου Κόσμου
Κεντρική Σκηνή
Από 05.10.2017 μέχρι 01.04.2018