Maria Mazi
Στα dating apps επικρατούν οι … ελληναράδες στρέιτ τύποι που συνήθως, πιο πολύ κι από το σεξ, θέλουν ένα πράγμα. Να σου πουν πως να υπάρχεις και να πουν τη γνώμη τους. «Πολύ μου αρέσει το κραγιόν σου», «θεωρώ πολύ έξυπνο αυτό που έγραψες», «μήπως να ξανασκεφτείς εκείνο το σημείο, γιατί είναι πολύ απότομο;» είναι κάποιες από τις φράσεις, μετά το γεια. Ή μετά το «γεια σου καύλα/ πριγκίπισσα». Διάβασα πρόσφατα για ένα πείραμα που έκανε μια γυναίκα στο εξωτερικό: απαντούσε στα «κοπλιμέντα» των αντρών με «το ξέρω πως είμαι όμορφη, σε ευχαριστώ και να έχεις μια όμορφη μέρα». Το αποτέλεσμα, αν και αναμενόμενο, παραμένει σοκαριστικό. Η άμεση άρνηση της υποδούλωσης στο αυτονόητο κατέβασμα του κεφαλιού και κοκκίνισμα του προσώπου στην φιλοφρόνηση των αντρών, τους έκανε να γίνονται επιθετικοί και προσβλητικοί.
Στο δικό μας συγκείμενο παρομοίως, ο ελληνάρας άντρακλας θεωρεί δεδομένο πως το να σου πει τη γνώμη του για το οποιοδήποτε θέμα ΔΕΝ τον αφορά, θα ανταμειφθεί με χίλιες προσευχές και πλήρη αποδοχή της αρρενωπότητάς του (αυτό έρχεται μετά, όταν, χωρίς συναίνεση, σου στέλνει εικόνα με το πέος του για να το θαυμάσεις και να πεις κι ευχαριστώ), διαφορετικά είσαι «στρίγγλα» ή «εντάξει δεν το εννοούσα και τόσο, μην το πάρεις πάνω σου».
Το φλερτ ή γενικά η επικοινωνία στα κοινωνικά δίκτυα και στις συγκεκριμένες εφαρμογές (βλ. Ok cupid, tinder) αποτελεί έναν πραγματικό, μικρο-χώρο και μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας, όπου (ανα)παράγονται, συνήθως πολύ πιο ελεύθερα από δισταγμούς, όποιες πολιτικές έχουμε υιοθετήσει γύρω από αυτές τις αλληλεπιδράσεις. Οι ρόλοι σε αυτά τα πολύ πραγματικά στερεότυπα παραμένουν ξεκάθαροι: άντρακλας κυνηγός και γυναίκα πριγκίπισσα, χορεύουν στα σύννεφα της ετεροκανονικής νόρμας. Φυσικά, και σε αυτούς τους χώρους η αντίσταση στα αποπνηκτικά σύμβολα και ανθρώπους υπάρχει και εξαπλώνεται, με κουήρ και femme επιτελέσεις να σπάνε τα καλούπια αυτά και να διεκδικούν το χώρο που για κάποια άλλα άτομα ήταν δεδομένα δικός τους από πάντα.
