newsroom
Ο Φώτης Σεργουλόπουλος μίλησε στον Αντώνη Κωνσταντάρα και το Vice για τα φοιτητικά του χρόνια, την επαγγελματική του πορεία και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στο coming out του και στον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Πάρτε μία γεύση:
Σχετικά με το coming out του και την αποδοχή του κόσμου είπε:
“Το coming out μου δεν ήταν κάτι το οποίο έγινε επειδή έπρεπε να συμβεί. Ήθελα να το κάνω για μένα. Δεν νομίζω ότι πριν από αυτό είχα συμπεριφορά που έκανε κάποιον να αμφιβάλει γι’ αυτό που είπα. Σκεφτόμουν πως έπρεπε να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Για παράδειγμα, δεν μου άρεσε που στις συνεντεύξεις απέφευγαν να με ρωτήσουν αν είμαι ερωτευμένος ή αν έχω σχέση. Ήταν πολύ διακριτικοί οι δημοσιογράφοι απέναντι σε αυτό και δεν ήταν κανονικό. Δεν σου λέω πως έκαναν λάθος, απλώς εγώ θεώρησα ότι έπρεπε να μπει ένα τέλος σε αυτό.”
Σε σχετική ερώτηση για τον αντίκτυπο που είχε το coming out στη καριέρα του απάντησε:
“Δεν νομίζω. Δεν έχασα τίποτα ιδιαίτερο και νομίζω πως, αν έχω κερδίσει κάτι από αυτό, είναι ότι ίσως κάποιοι άνθρωποι ακούγοντας με πήραν θάρρος, διότι αυτό που αισθάνονται και κρύβουν ήταν ορατό μπροστά τους, στους τηλεοπτικούς δέκτες. Η κίνηση μου αυτή είχε πολύ μεγαλύτερη απήχηση και έκανε περισσότερο καλό απ’ ότι φανταζόμουν ποτέ.”
Ο Αντώνης Κωνσταντάρας τον ρώτησε ακόμη αν έχει λάβει μηνύματα από ανθρώπους που θέλησαν να μοιραστούν πράγματα μαζί σου κι ο Φώτης Σεργουλόπουλος απάντησε:
“Ναι, πάρα πολλά και πολύ σοβαρά. Υπάρχουν πολλές τραγικές περιπτώσεις ανθρώπων που δυσκολεύονται στη ζωή τους. Οι γονείς θα πρέπει να καταλάβουν πως αυτό δεν είναι κάτι από το οποίο το παιδί τους μπορεί να κινδυνεύσει. Πιστεύω πως ό,τι και να σου συμβαίνει, όποια δυσκολία κι αν έχεις, θα πρέπει να το κάνεις ορατό στους άλλους. Όταν κάνεις κάτι ορατό στον κόσμο, καταλαβαίνει πως υπάρχει και αυτή η πλευρά. Όταν όμως κάτι το κρύβουμε, πιστεύει ότι δεν τον αφορά και το προσπερνά.”
Στη συνέχεια μίλησαν σχετικά με την πατρότητα και τις διάφορες υποθέσεις περί υιοθεσίας. Ο Φώτης Σεργουλόπουλος απαντά στις φήμες περί νομικών ζητημάτων γύρω από το θέμα:
“Όχι, δεν υπήρξε κανένα νομικό θέμα. Η υιοθεσία είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα που δεν είμαι αρμόδιος να λύσω. Όντως, παλιότερα ήθελα να υιοθετήσω ένα παιδί, αλλά αυτήν τη στιγμή έχω τον γιο μου, που είναι το βιολογικό μου παιδί. Έχει γραφτεί ότι απέκτησα παιδί με τη βοήθεια παρένθετης μητέρας. Δεν πήρα καμία βοήθεια από κανέναν. Είμαι ένας άνδρας, ο οποίος είναι ενεργός, γόνιμος και συνέβη αυτό στη ζωή μου. Δεν χρειάζεται να ρωτήσω κανέναν, έχω παιδί, τελείωσε.”
Σε σχετική ερώτηση αναφορικά με το αν τον είχε στεναχωρήσει κάποιο σχόλιο όταν με τη γέννηση του γιου του τα social media πήραν φωτιά απαντά:
“Όχι, δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ένας άνθρωπος μπορεί να ενοχλείται από την ευτυχία κάποιου άλλου. Τι είναι αυτό που τον κάνει να είναι επιθετικός απέναντι σε κάποιον που ζει τη ζωή του; Το λέω γενικά αυτό, όχι για μένα. Μου φαίνεται παρανοϊκό να φέρεσαι επιθετικά και ρατσιστικά απέναντι σε κάποιον που είναι διαφορετικός ή που δεν σου αρέσει. Είναι σαν να μου αρέσουν οι μπάμιες, να βρίσκομαι σε ένα εστιατόριο και εσύ, που δεν σου αρέσουν, να με βρίζεις και επειδή εγώ αισθάνομαι άσχημα που οι μπάμιες μου αρέσουν πάρα πολύ, να προσπαθήσω να φτιάξω έναν χώρο που να μαζευόμαστε όλοι όσοι μας αρέσουν, για να χαιρόμαστε. Φτιάχνουμε λοιπόν μπαρ με μπάμιες και πάμε και χαιρόμαστε μεταξύ μας. Όλο αυτό είναι μια παράνοια.
Ξέρεις τι; Σκεφτόμουν αυτή την απόλυτα ρατσιστική ατάκα, «Δεν με ενδιαφέρει τι κάνει ο άλλος στο κρεβάτι του, αρκεί να μην προκαλεί». Τι σημαίνει όμως το «προκαλώ»; Μια γυναίκα, ας πούμε, είναι προκλητική, όταν φορέσει κάτι αποκαλυπτικό και διεγείρει σεξουαλικά τη φαντασία αυτών που τη βλέπουν. Λένε, ας πούμε, «Αυτή η γυναίκα ντύθηκε προκλητικά». Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν θα τη βρίσουν, δεν θα της πετάξουν γιαούρτια, δεν θα τη χτυπήσουν. Όταν λένε, όμως, πως ένας άνδρας είναι «προκλητικός», αντίστοιχα μπορούμε να πούμε ότι προκάλεσε ένα ερωτικό ενδιαφέρον στον απέναντι, ο οποίος προσπαθεί να χτυπήσει, να σκοτώσει, να μουτζουρώσει αυτό που του προκάλεσε τη συγκεκριμένη διέγερση. Για μένα, λοιπόν, δεν νοείται άνδρας ή γυναίκα, που επειδή απλώς και μόνο κυκλοφορεί όπως του αρέσει και εκφράζεται ελεύθερα, αυτό να συνεπάγεται ότι δίνει το δικαίωμα να του επιτίθενται λεκτικά ή σωματικά. Δεν είναι ψυχολογικά ακέραιο να μισείς αυτό που βλέπεις ως εχθρό, εκτός και αν φοβάσαι πως αυτός ο εχθρός μπορεί να σε κατακτήσει.”
