Vasilis Thanopoulos
Για δεύτερη συνεχή χρονιά και κάθε Τετάρτη η μουσικοθεατρική σκηνή του Πολυχώρου Πολιτισμού Αθηναΐς φιλοξενεί το burlesque musical του Στενού Κορσέ, Αμπαζούρ. Εμείς μιλήσαμε με τις ηθοποιούς της ομάδας (Άννη Θεοχάρη, Έλσα Λουμπαρδιά και Έλια Ζαχαριουδάκη) για να μάθουμε περισσότερα…
Πώς ξεκίνησε η ιδέα του Αμπαζούρ;
Αρχικά ο τίτλος Αμπαζούρ προέκψε από το τραγούδι της Σοφίας Βέμπο “Νάνι νάνι” που έχει τον χαρακτηριστικό στίχο, “Αγκαλιά εγώ κι εσύ στο Αμπαζούρ το θαλασσί από κάτω”. Τώρα πως φτάσαμε ως εκεί; Η Έλσα πίεζε για πολλά χρόνια την Άννη και η Άννη την Έλσα, να κάνουν μια παράσταση μαζί. Το γιατί όλο αυτό έγινε τώρα είναι κάτι στο οποίο δε μπορούμε να απαντήσουμε γιατί ούτε εμείς το καταλάβαμε ποτέ… Θέλαμε να τραγουδήσουμε όσα τραγούδια μας άρεσαν και να γνωρίσουμε στον κόσμο τα τραγούδια της Άννης κι έτσι μετά από πολλή παρέα, πολλά ξενύχτια και πολύ brain storming καταλήξαμε στην ιδέα της ραδιοφωνικής εκπομπής και βρεθήκαμε να έχουμε υλικό για παράσταση 5 ωρών. Ποιος όμως θα έβαζε σε τάξη όλες αυτές τις ιδέες και θα μας καθοδηγούσε στη σκηνή για να μην πέφτουμε η μία πάνω στην άλλη και να μην μαλλιοτραβιόμαστε; Η Έλια ήταν ιδανική για τη σκηνοθετική επιμέλεια αλλά πολύ γρήγορα ανέβηκε στη σκηνή και έδωσε στο Αμπαζούρ την τελική του μορφή. Όταν ξεκίνησε να σχηματίζεται η στοιχειώδης μορφή του Αμπαζούρ, τα κορίτσια ανακάλυψαν ένα λυχνάρι στη Σέριφο και ευχήθηκαν να βρουν τους δύο καλύτερους, ομορφότερους, εξυπνότερους, και πιο ταλαντουχους μουσικούς του κόσμου. Αλλά τα τζίνι και οι νεράιδες δεν είναι αληθινά, οπότε ξέμειναν με τον Σολ και τον Ευθύμη, τους μόνους που δέχθηκαν να λάβουν μέρος σε αυτήν την παράνοια.
Πόσο δύσκολο είναι να ανεβάζεις ένα-burlesque- musical στην Αθήνα; Είχατε αμφιβολίες;
Δεν πολυπαρατηρήσαμε πόσο δύσκολο είναι, αφού μας βγήκε αρκετά αβίαστα και σαν εξέλιξη αυτού που κάναμε στις αρχές. Αυτή η παράσταση ήταν εξ αρχής κάτι πολύ προσωπικό για τον καθένα μας. Ο πρωταρχικός της στόχος ήταν και είναι να ικανοποιήσει τις εσωτερικές μας ανάγκες για διασκέδαση και χαμόγελα, οπότε όλες οι προσθήκες που έχουν γίνει είχαν σαν βασικό χαρακτηριστικό τη φυσικότητα στην εξέλιξή μας ως καλλιτεχνικής ομάδας. Έτσι, όταν έπεσε η ιδέα του burlesque, έμοιασε αμέσως με ένα κομμάτι του Αμπαζούρ που ήταν πάντα κρυμμένο σε κάποια από τις βαλίτσες μας, και απλώς περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να αξιοποιηθεί.
Το Αμπαζούρ είναι μια ραδιοφωνική εκπομπή… Ποιος είναι ο ρόλος του θεατή στην εκπομπή αυτή;
Το interaction είναι ένα δυνατό στοιχείο του Αμπαζούρ. Και παρότι το χρησιμοποιούμε συνήθως κάπως ‘‘επιθετικά’’, υπάρχουν και σημεία της παράστασης στα οποία ο θεατής μπορεί να έχει έως και δημιουργικό ρόλο στη σκηνή που διαδραματίζεται. Αυτό φυσικά, ακριβώς όπως και σε μία ραδιοφωνική εκπομπή, έγκειται και στη διάθεση του ίδιου. Σε κάθε περίπτωση, στόχος μας είναι το αμήχανο ξεσήκωμα αγνώστων και η τελετουργική σύνδεση των μελών ενός κοινού που παρακαλουθεί κάτι φρέσκο απευθείας από το 1928.
Στην παράσταση συμμετέχουν κατά καιρούς και διάφοροι καλλιτέχνες. Ξεχωρίζετε κάποια συμμετοχή;
Είναι δύσκολο να διαλέξουμε κάποια στιγμή από αυτές που έχουμε ζήσει, κυρίως γιατί οι περισσότεροι καλεσμένοι είναι και φίλοι μας, αλλά και επειδή είμαστε πέντε άτομα σε αυτήν την ομάδα, ο καθένας με τη δική του ιδιοσυγκρασία, τα δικά του γούστα και κέφια. Επίσης, πέφτουμε πάλι και σε αυτό που είπαμε παραπάνω, ότι συμβαίνουν δηλαδή όλα τόσο αβίαστα, που φαίνεται περίεργο να ξεχωρίσεις αναμνήσεις. Πάντως, αν πρέπει να ξεχωρίσουμε μερικά highlights, αρκετά ψηλή θέση θα έπαιρνε σίγουρα η περσινή συμμετοχή τού Φοίβου Δεληβοριά σε ένα από τα πιο εσωστρεφή Αμπαζούρια που έχουμε ανεβάσει -και λογικά και που θα ανεβάσουμε πάλι αφού ο Φοίβαρος θα φιλοξενηθεί στις συχνότητές μας και τον Δεκέμβρη. Πολύ όμορφα, επίσης, περάσαμε και φέτος με τους Χατζηφραγκέτα, οι οποίοι μπορεί να μας έκαναν άνω-κάτω, αλλά μας χαρίσανε μία ιδιαίτερη ματιά σε όλα όσα πραγματευόμαστε στις παραστάσεις μας. (Οι καλλιτέχνες που θα εμφανιστούν στις επόμενες παραστάσεις: 14 Δεκεμβρίου – Φοίβος Δεληβοριάς, 21 Δεκεμβρίου – ΤoniSfinos, Sofita & Γιάννης Ζουγανέλης, 28 Δεκεμβρίου – Μπέσσυ Αργυράκη).
Ποια είναι η ιστορία της ομάδας “Στενός Κορσές”; Γιατί την ονομάσατε έτσι.
Η ομάδα «Στενός Κορσές» και η παράσταση «Αμπαζούρ» έχουν μέχρι στιγμής κάπως κοινή πορεία, οπότε και οι ιστορίες με τα origins τους πάνε χέρι-χέρι. Το όνομα ήρθε ένα πρωί κάπου στη Νέα Σμύρνη την ώρα που το γάλα ενός διπλού καπουτσίνο καιγόταν και ένας ελληνικός διπλός μέτριος ξεχείλιζε από το μπρίκι. Ήταν μια πολύ άβολη φάση αλλά ποτέ δε μας άρεσε το βόλεμα.
Τελικά ο Στενός Κορσές είναι καθαρά γυναικεία υπόθεση;
Όχι, κάτι τέτοιο θα ήταν σεξιστικό. Ο Στενός Κορσές δεν είναι γυναικεία υπόθεση, είναι ανθρώπινη υπόθεση. Αυτό που κάνουμε, είναι να ανακατευόμαστε με προβλήματα που διακρίνουμε στο περιβάλλον μας. Ζώντας στην Αθήνα του 2016 σίγουρα πολλά απο τα προβλήματα έχουν να κάνουν με την αντιμετώπιση της γυναίκας από την κοινωνία, οπότε και αυτό το στοιχείο είναι έντονο. Παρ’ όλα αυτά, στην πράξη περιεργαζόμαστε περισσότερο την αντιμετώπιση της γυναίκας από την ίδια, και αυτό νομίζω ότι αντικατοπτρίζει πιο εύστοχα τις απόψεις μας. Είμαστε ένθερμοι υποστηρικτές του φεμινιστικού κινήματος, όπως και κάθε κινήματος το οποίο μάχεται για έναν κόσμο χωρίς προκαταλήψεις και αδικίες οποιασδήποτε φύσεως. Έχοντας, όμως, οι ίδιοι αποβάλει τα περισσότερα πατριαρχικά μας κατάλοιπα, και λόγω και της εσωστρέφειας που μας διακρίνει, έχουμε καταλήξει να δίνουμε βάση στην προσωπική αλλαγή του καθενός. Για παράδειγμα, το πρώτο βήμα για να νιώσει μια γυναίκα πιο όμορφη, είναι να το πιστέψει και όχι να προσπαθήσει να αλλάξει τα παγκόσμια πρότυπα που πλασάρονται στην καπιταλιστική μας αγορά. Άλλωστε -και παραμένω για λίγο στο παράδειγμα του γυναικείου προτύπου- για εμάς, το να αντικαθιστάς την επικρατούσα άποψη με μία βελτιωμένη έκδοση καινούργιων προτύπων, είναι πολύ σπουδαίο σαν βήμα, αλλά δεν είναι αυτό που ονειρευόμαστε. Το όνειρο είναι μια κοινωνία χωρίς πρότυπα. Και αυτή η απουσία προτύπων προϋποθέτει το προσωπικό αίσθημα ευθύνης του καθενός προς τον εαυτό του και τους άλλους.
Τι σημαίνει “διαφορετικό” για εσάς;
Το “διαφορετικό” είναι μία λέξη την οποία μάλλον δεν χρησιμοποιούμε συχνά. Χωρίς να κρύβεται κάποια βαθειά σκέψη από πίσω, μπορώ να πω εμπειρικά ότι στο λεξιλόγιό μας απαντάται συχνότερα η λέξη “μοναδικός”. Στο δικό μας σύστημα αξιών δεν έχουν θέση τα φύλα ή σεξουαλικές κατευθύνσεις. Τα θεωρούμε, ως μοναδικά για τον καθένα, μαθηματικώς μη μετρήσιμα, όπως δηλαδή και τους ανθρώπους που έχουν περάσει από τον πλανήτη. Και ακριβώς για αυτόν τον λόγο δεν βλέπουμε λόγο να τα διαχωρίζουμε. Όμως όλο αυτό συμβαίνει μόνο στο αξιακό μας σύστημα, δηλαδή σε θεωρητικό επίπεδο. Η πραγματικότητα δεν ακολουθεί τους δικούς μας φαντασιακούς κώδικες και τα ΛΟΑΤ άτομα είναι υπαρκτοί άνθρωποι με υπαρκτά προβλήματα. Και αν κάποιος αγνοεί αυτήν την κατάσταση -πόσω δε μάλλον στο όνομα μίας κατ’ επίφασιν προοδευτικής ηθικής- βρίσκεται σε κοινωνική αφασία. Εμείς, ταγμένοι βέβαια ο καθένας με τον τρόπο του απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή ρατσισμού, δεν έχουμε να πούμε και πολλά. Οι εποχές που ζούμε είναι σίγουρα αλλόκοτες και οριακά σκοτεινές.
Άλλα καλλιτεχνικά σχέδια;
Ε τώρα μετά απ’ όλα αυτά, τι να τα κάνεις τα σχέδια; Τέλος πάντων, προς το παρόν έχουμε το Αμπαζούρ μέχρι και τις 28 Δεκέμβρη (κάθε Τετάρτη στην Αθηναΐδα, μην ξεχνιόμαστε). Έπειτα θα ακολουθήσει μία περίοδος ξεκούρασης και αναζητήσεων και στο μεταξύ θα δουλεύουμε και πάνω στο επόμενο μουσικοθεατρικό εγχείρημά μας. Μέχρι στιγμής οι απόψεις διίστανται. Μπορεί να φτιάξουμε το Αμπαζούρ vol. II, ίσως να κάνουμε κάτι αντίστοιχο, αλλά με μια πιο λαϊκή ή και σχεδόν λούμπεν προσέγγιση. Ποιος ξέρει, μπορεί να ετοιμάζουμε και την πολυπόθητη μεταφορά του Αμπαζούρ στη μεγάλη οθόνη. Πάντως θα βρούμε έναν τρόπο να σας γίνουμε στενός κορσές.
Λίγα λόγια για την ομάδα
Ο Στενός Κορσές, εκτός από είδος ελαστικού εσώρουχου, είναι θεατρική ομάδα που αποτελείται από τις ηθοποιούς Έλσα Λουμπαρδιά, Άννη Θεοχάρη και Έλια Ζαχαριουδάκη. Το ρόλο των κορδονιών κρατούν δυο αγόρια, ο Ευθύμης Κούρτης και ο Νίκος Σολ.
Άννη Θεοχάρη: Η Άννη είναι ηθοποιός, απόφοιτος της σχολής “Κεντρική Σκηνή”, τραγουδοποιός, και συγγραφέας παιδικών βιβλίων. Βιβλία της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Λιβάνη. Τραγούδια της ακούγονται στην παράσταση Αμπαζούρ αλλά μπορείτε επίσης να τα βρείτε στο youtube στο κανάλι του Στενού Κορσέ. Συχνά πυκνά εμφανίζεται ως burlesque performer με το όνομα Miss Little Anny Funny. Τα βράδια δίνει συμβουλές ομορφιάς στη ραδιοφωνική εκπομπή Αμπαζούρ και γυρίζει στα ρεμπετάδικα ψάχνοντας τον Πανταγάτα, να του πει δυο λογάκια, που είναι φίνα και μόρτικα.
Έλσα Λουμπαρδιά: Η‘Ελσα είναι ηθοποιός, απόφοιτος της σχολής “Μοντέρνοι Καιροί”. Εργάζεται στο θέατρο από το 2007 και έχει συνεργαστεί με τις ομάδες “Άσκηση”, “Θέατρο του Πανικού”, “Gras” και “Η ομάδα των Πέντε Εποχών”. Κάνει αφηγήσεις παραμυθιών και εργάζεται ως εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού σε σχολεία. Τα βράδια δίνει συμβουλές γυναικείας χειραφέτησης στη ραδιοφωνική εκπομπή Αμπαζούρ και σφίγγει τα κορδόνια του Στενού Κορσέ.
Έλια Ζαχαριουδάκη: Η Έλια είναι ηθοποιός, απόφοιτος της Δραματικής Σχολής “Αρχή”. Επίσης είναι πτυχιούχος του τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στην performance art στο Άμστερνταμ και το Λονδίνο. Έχει συνεργαστεί με τις ομάδες “Θέατρο του Πανικού”, “Skrow theatre” και “Gras”. Τα πρωινά δουλεύει γραμματέας και τα βράδια καθαρίζει το στούντιο της ραδιοφωνικής εκπομπής Αμπαζούρ.
Ευθύμης Κούρτης: Ο Ευθύμης είναι μουσικός. Όταν δεν σκαρώνει δικά του τραγούδια, κάνει τη δική του ραδιοφωνική εκπομπή στον διαδικτυακό σταθμό AfanDub Radio και παίζει μουσική σε διάφορα υπόγεια κουτούκια σαν σύγχρονος ρεμπέτης. Τις Τετάρτες όμως χτυπάει με χάρη τα άσπρα και τα μαύρα πλήκτρα στην παράσταση Αμπαζούρ και κάνει ψυχανάλυση στα υπόλοιπα μέλη του Στενού Κορσέ.
Νίκος Σόλ: Ο Νίκος Σολ είναι μουσικός και δάσκαλος βιολιού. Επιπλέον, είναι μέλος των συγκροτημάτων Empty Frame, Ρόδες united και της Metropolitan Symphony Orchestra . Πληθωρική προσωπικότητα με εξαιρετικές επιδόσεις στο βιολί και άλλα όργανα και εντυπωσιακή απήχηση στο γυναικείο φύλο, χωρίς εκείνον η παράσταση Αμπαζούρ θα ήταν σαν μπανάνα χωρίς φλούδα.
