Vasilis Thanopoulos
Το όνομα μου είναι Γκάρι. Είμαι 34 ετών, επιχειρηματίας, ομοφυλόφιλος και ομοφοβικός.
Όταν οι άνθρωποι μαθαίνουν ότι είμαι gay συχνά μου κάνουν την ίδια ερώτηση. “Πόσο καιρό είσαι gay;“. Πάντα αναρωτιέμαι εάν με ρωτούν για το πότε κατάλαβα ότι με ελκύει το ίδιο φύλο ή για το πότε έκανα coming out. ‘Iσως πάλι με ρωτούν κάτι πιο αγενές. Μπορεί να με ρωτούν πότε το αποφάσισα ή αν γεννήθηκα έτσι.
Είμαι ένα άτομο που έζησε ως παιδί το 80 και ως έφηβος το 90 στο Μπελφαστ, όπου ήταν έντονος ο διαχωρισμός ανάμεσα στους Προτεστάντες και τους Καθολικούς. Βασικά, για το μόνο πράγμα που συμφωνούσαν αυτές οι δύο θρησκείες ήταν για το μίσος τους στους ομοφυλόφιλους. Αμφιβάλλω αν κάποιος που διαβάζει αυτό το κείμενο μπορεί να αμφισβητήσει το ότι οι εμπειρίες ως παιδιά μάς επηρεάζουν στην ενήλικη ζωή μας. Για εμένα είναι η ομοφοβία.
Θυμάμαι να είμαι 17 και να βρίσκομαι αποκλεισμένος σ΄ενα gay κλαμπ με μαύρα παράθυρα, γιατί υπήρχαν άτομα απ΄έξω που περίμεναν να μας δείρουν. Στο σχολείο, ζούσα μια κατάσταση που η ομοφυλοφιλία ήταν κάτι παρακινδυνευμένο. Θυμάμαι να είμαι στο λύκειο στα αποδυτήρια, να με αποκαλούν gay και να με σπρώχνουν. Το θυμάμαι καθαρά, τότε που δεν ήμουν σίγουρος για το τι μου αρέσει αλλά που ήμουν σίγουρος ότι δεν θα έπρεπε να μ΄αρέσει ένα κινούμενο πέος. Αλλά μαντέψτε; μου άρεσε!
Σήμερα ζω στο Λονδίνο, έχω μια επιτυχημένη επιχείρηση και μετά από 8 χρόνια μοναξιάς γνώρισα τον άνδρα με τον οποίο είμαι ερωτευμένος. Ακόμα όμως και τώρα αισθάνομαι την επίδραση αυτών των περιστατικών.
Για παράδειγμα, έβλεπα με τον σύντροφό μου μια ταινία, πριν 2 εβδομάδες. Στην πλοκή υπήρχε κι ένας gay χαρακτήρας. Σε μια σκηνή γνωρίζει και ερωτεύεται έναν άλλον τύπο και όπως στις περισσότερες ταινίες, φιλιούνται. Όταν συνέβη, ξέφυγε από το στόμα μου ένα: “Οοο δύο άνδρες που φιλιούνται, αηδία”!
Μπορεί αυτή η σεξουαλικότητα που προσπάθησαν να μου επιβάλλουν να με επηρεάζει 20 χρόνια μετά;
Γιατί νιώθω έτσι; Δέχομαι ότι είμαι gay. Έκανα το coming out μου στα 16 μου. Ποτέ μου δεν αρνήθηκα τη σεξουαλικότητά μου, αλλά ακόμη έχω θέμα με ένα αγόρι στην οθόνη που φιλιέται.
Έχω ζήσει σ΄ολόκληρη τη Βρετανία, όπως και στο Μπράιτον – ένα από τα πιο φιλικά μέρη στον κόσμο. Αλλά, όταν βλέπω δύο άνδρες να φιλιούνται δημόσια, ξαφνικά νιώθω μια άμυνα.
Κάθε φορά που συναντώ τον φίλο μου δημόσια αποφεύγω να τον φιλήσω, έστω και πεταχτά, γιατί νομίζω ότι θα μας κοιτάξουν, όπως θα έκανα εγώ. Προτιμώ μια ανδρική αγκαλιά, ώστε να μην προκαλέσω υποψίες, μιας και υποστηρίζω την άποψη ότι είναι καλύτερο να κρατάς την τρυφερότητα για την κρεβατοκάμαρα.
Αυτό συμβαίνει γιατί φοβάμαι τους gay;
Όταν έκανα coming out, μπήκα για τα καλά στο σύστημα και σ’ ένα στερεότυπο, όπου δεν άνηκα. Φορούσα κολλητά φανελάκια, τόνιζα την gay μου πλευρά μέχρι που έκανα και λίγο drag. Κοιτώντας πίσω, βλέπω ότι όλα αυτά δεν ήταν για εμένα. Λίγα χρόνια αργότερα, όταν έγινα περισσότερο ο εαυτός μου, κατάλαβα ότι δεν ήμουν camp guy ή muscle queen και ότι δεν μου άρεσε να χορεύω τα τραγούδια που ακούνε οι περισσότεροι gay. Κατάλαβα ότι δεν ήμουν πραγματικά ο εαυτός μου. Δεν ένιωθα άνετα μ΄αυτή την “αγορά κρέατος” που υπήρχε στα μαγαζιά.
Πρόσφατα, σε μια συνέντευξη ερωτήθηκα για την ομοφοβία και για το πως με έχει επηρεάσει – και έδωσα μια πολύ ειλικρινή απάντηση. “Δεν με επηρέασε καθόλου”. Είμαι ένα άτομο και δεν βλέπω τον εαυτό μου ως gay άνδρα, αλλά ως άνδρα που έτυχε να είναι gay.
Πολύ πιο πρόσφατα ανακάλυψα ότι αισθάνομαι ομοφοβία απέναντι σε άτομα που έχουν τον ίδιο σεξουαλικό προσανατολισμό μ΄εμένα. Με έχει μπερδέψει πολύ.
Αν και έχω κάνει coming out εδώ και 18 χρόνια, αισθάνομαι ότι δεν έχω δεχθεί 100% τη σεξουαλικότητά μου – ίσως γιατί κι άλλοι δεν το έχουν κάνει- τουλάχιστον μέχρι να μπορώ να φιλάω το αγόρι μου δημόσια και να σταματήσω να “μαζεύομαι” όταν το κάνουν άλλοι. Πώς περιμένω να το δεχτούν οι άλλοι, όταν δεν μπορώ να το δεχθώ εγώ;
Όσο μεγάλωνα, οι καλύτερες gay αναπαραστάσεις στην τηλεόραση ήταν οι Julian Clary και Dale Winton. Aλλά σήμερα στην κοινωνία υπάρχουν αθλητές, καλλιτένχες και πολιτικοί που είναι out, οπότε ελπίζω μόνο η νεότερη γενιά να μεγαλώσει χωρίς όλο αυτό το στίγμα. Γιατί μας επηρεάζει μέσα και έξω από τον gay κύκλο.
Είμαι χαρούμενος με τη σεξουαλικότητά μου; Ναι. Αν είχα ένα μαγικό ραβδί θα έκανα αύριο τον εαυτό μου straight; Ναι. Είμαι χαρούμενος με αυτό; Όχι.
Αλλά μέχρι την ημέρα που το παιχνίδι της ζωής θα αποδεχθεί ότι όλες οι σεξουαλικότητες είναι γνήσιες και ίσες, τότε θα προτιμώ να επιλέγω τον εύκολο δρόμο.
πρώτη δημοσιέυση στο gaytimes.co.uk
