Harold Saxon
Hello, hello!
Αυτό είναι το 2 μέρος του άρθρου μου για την μαστεκτομή μου και καλύπτει την ημέρα της επέμβασης, κυρίως. Το πρώτο μέρος μπορείτε να το βρείτε ΕΔΩ , εάν δεν το έχετε διαβάσει, όπως και AYTO με τις γενικές πληροφορίες σχετικά με τις διαφορετικές τεχνικές μαστεκτομής για τρανς άνδρες (και γενικά τρανς άτομα που η ταυτότητά τους βρίσκεται στο αρσενικό κομμάτι του φάσματος του φύλου – μεγάλη συζήτηση για άλλη ώρα όμως ;) ).
Όπως είχα πει και την προηγούμενη φορά, αν και δεν περιέχει φωτογραφίες από την εγχείρηση αυτή καθαυτή, οφείλω να σας προειδοποιήσω ότι η στήλη έχει φωτογραφίες με ουλές και γενικά φωτογραφίες με επιδέσμους και μελανιές.
Επίσης ΔΕΝ περιέχει φωτογραφίες με το πώς ήταν το στέρνο μου πριν την εγχείρηση και θα ήθελα να μπορούσα να πω ότι λυπάμαι γι αυτό αλλά δεν πήρα ούτε μια φωτογραφία, είναι κάτι που δεν θέλω να μοιραστώ με κανέναν, πόσο μάλλον δημόσια.
Ζητώ συγνώμη γι αυτό και ελπίζω να το σεβαστείτε.
Ευχαριστώ.
Έχω και 2 σχόλια από τη Φωτεινή σε αγκύλες σε αυτό το άρθρο, για πρώτη φορά.
Πού ήμουν; Α, ναι. Οκ, είχαμε μείνει στο προεγχειρητικό ραντεβού όπου μίλησα με το χειρούργο. Αυτό ήταν στις 3 Νοέμβρη, Τρίτη. Γύρισα σπίτι την επόμενη μέρα και συνέχισα να δουλεύω πυρετωδώς, ώστε να τελειώσω όλες τις δουλειές μου μέχρι το Σαββάτο που θα ερχόταν η Φωτεινή. Υποτίθεται ότι είχα συμφωνήσει με τον εαυτό μου ότι θα κοιμάμαι σωστά και δεν θα αγχώνομαι, αλλά, ανοησίες, φυσικά και δεν το έκανα γιατί είμαι ΒΛΑΚΑΣ. Θα σας εξηγήσω την επόμενη φορά γιατί. Εάν βρεθείτε στην ίδια κατάσταση, παιδιά, με ρέγουλα οι δουλειές, ακόμα και πριν την εγχείρηση. Θα με θυμηθείτε.
Το Σάββατο που έφτασε η Φωτεινή σταμάτησα να δουλεύω (οκ, όχι, δεν σταμάτησα ακριβώς, είχα ακόμα μερικές δουλειές αλλά τις κανόνισα πριν φύγουμε από το Λάνκαστερ) και χαλαρώσαμε λίγο πριν το ταξίδι. Επίσης, χρησιμοποιήσαμε την ώρα μας εποικοδομητικά, προσπαθώντας να σκεφτούμε τι θα πάρουμε μαζί μας και πώς θα χωρέσουμε διάφορα πράγματα μέσα σε βαλίτσες, καθώς και πόσες βαλίτσες θα παίρναμε μαζί μας. Να έχετε στο νου σας, πάντως, πως μετά την εγχείρηση δεν επιτρέπεται να κουβαλήσετε τίποτα ή να σύρετε βαλίτσες. Οπότε αναγκαστικά, αυτά τα αναλαμβάνει το άτομο που σας συνοδεύει (γιατί οπωσδήποτε πρέπει να έχετε συνοδό, εάν σκέφτεστε να το περάσετε αυτό μόνοι σας, να το ξεχάσετε).
Τα πράγματα που θα παίρναμε μαζί μας ήταν:
Ιατρικά χαρτιά και άλλες πληροφορίες που μπορεί να χρειαζόμουν (τραπεζικούς κωδικούς, κωδικούς για διάφορα sites κτλ. κτλ.)
Εισιτήρια
Κινητά, tablets, Kindles, φορτιστές, laptop, εξωτερικό σκληρό, καλώδια
Χαπάκια άρνικας
Σπρέι για τη μύτη (που μου έχει δώσει ο γιατρός μου, γιατί κλείνει η μύτη μου όταν κοιμάμαι και στεγνώνει το στόμα και ο λαιμός μου)
Αποσμητικό στικ
Μαξιλάρι V
4-5 πακέτα μωρομάντηλα
Μετεγχειρητικά binders
Κύπελο/shaker
Πουκάμισα με κουμπιά κοντομάνικα
Σορτσάκια
Παντελόνι πιτζάμας/φόρμας
Παντόφλες
Εσώρουχα και κάλτσες
Φούτερ/hoodie με φερμουάρ
Παλτό
Μπουφάν
Ξυριστικά
Οδοντόβουρτσες/οδοντόπαστες
Αφρόλουτρα/σαμπουάν
Ρόμπα
Πήραμε μια μεγάλη βαλίτσα με ρόδες για όλα μας τα πράγματα και το σακίδιο μου, που θα το έπαιρνα μαζί στο νοσοκομείο. Είχα ετοιμάσει κι ένα κουτί έκπληξη για τη Φωτεινή, για τις ώρες που θα περνούσε μόνη της όσο ήμουν στο χειρουργείο και το είχα κρύψει να μην το δει.
Την Τρίτη 10 του Νοέμβρη πήραμε το τραίνο και πήγαμε στο Λονδίνο και από εκεί στο Μπράιτον. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και είδαμε ότι μας είχαν βάλει στο ισόγειο, σε ένα αρκετά μεγάλο και άνετο δωμάτιο. Όταν είχα κλείσει το δωμάτιο, τους είχα πει ότι θα είμαι από εγχείρηση οπότε μας έβαλαν εκεί για ησυχία και λιγότερες μετακινήσεις. Το κρεβάτι ήταν πολύ αναπαυτικό, πράγμα που χρειάζεται.
Βγήκαμε έξω για να φάμε βραδινό σχετικά νωρίς γιατί μετά θα έπρεπε να σταματήσω να τρώω και να πίνω. 6 ώρες πριν την εγχείρηση πρέπει να σταματήσεις να τρως, αλλά μπορείς να πίνεις διαυγή υγρά, πχ νερό, τσάι, καφέ. 2 ώρες πριν την εγχείρηση σταματάς να πίνεις τελείως.
Εμείς έπρεπε να είμαστε στο νοσοκομείο στις 7 και τέταρτο, 7 για καλύτερα. Οπότε πήγαμε και φάγαμε νωρίς για να έχω αρκετές ώρες για να χωνέψω.
Κλείσαμε ταξί μέσω νετ για την επόμενη μέρα, γιατί ήταν πολύ νωρίς για λεωφορεία η ώρα που θέλαμε, και πέσαμε για ύπνο. Είχαμε έτσι την ευκαιρία να εκτιμήσουμε δεόντως το στρώμα, το οποίο έκανε θαύματα στην κακοπαθημένη μέση μου. Ξυπνήσαμε χαράματα χωρίς να καταλάβουμε καν πώς πέρασε η ώρα και κουτουλώντας, μαζέψαμε τα πράγματα που έπρεπε να πάρω μαζί μου στο νοσοκομείο. Αυτά ήταν πάνω κάτω:
Ιατρικά χαρτιά
Κινητό, tablet, Kindles, φορτιστής, καλώδια
Χαπάκια άρνικας
Σταγόνες για τα μάτια
Σπρέι για τη μύτη
Αποσμητικό στικ
Μετεγχειρητικό binder
Πουκάμισο με κουμπιά κοντομάνικο
Παντελόνι πιτζάμας
Παντόφλες
Μια αλλαξιά (εσώρουχο κι ένα ζευγάρι κάλτσες)
Ηoodie με φερμουάρ
Παλτό
Ρόμπα
Βγήκαμε έξω και πήραμε το ταξί που είχε έρθει να μας πάρει. Όταν φτάσαμε – πολύ νωρίτερα από όσο περιμέναμε – στο νοσοκομείο, κάναμε check in στη ρεσεψιόν και μας πήγαν πάνω στο δωμάτιο που θα με έβαζαν. Δεν έχω ξαναπάει σε νοσοκομείο για να μείνω, αλλά έχω δει πολλά δωμάτια και αυτό ήταν ίσως το καλύτερο που έχω δει ποτέ μου. Αρκετά ευρύχωρο δωμάτιο για έναν ασθενή, με δικό του μπάνιο που είχε τουαλέτα, νιπτήρα και ντους, όλα ειδικά φτιαγμένα για άτομα με κινητικές δυσκολίες, είχε παντού μπάρες για να πιαστείς και κορδονάκι να καλέσεις βοήθεια.
Μας έδωσαν ένα φάκελο με πληροφορίες, που άλλες ξέραμε και άλλες όχι (όπως το πολύ χρήσιμο και απαραίτητο Wi-Fi password) και είπαν ότι σύντομα θα ερχόταν νοσηλευτικό προσωπικό να ρωτήσει για τα γεύματα και να κάνουν αλλά απαραίτητα, όπως και έγινε. Μας επισκέφτηκε η υπεύθυνη σίτισης, που μου έδωσε μενού να διαλέξω τι θα ήθελα για όλα τα γεύματα που θα έπαιρνα όσο ήμουν εκεί (κολατσιό, δείπνο και πρωινό). Είχαν πολλές επιλογές, για όλα τα γούστα και διατροφές.
Τα φάρμακα που είχα μαζί μου τα βάλαμε σε μια ειδική σακουλίτσα και τα έβαλαν μέσα σε κιβώτιο με κωδικό στη ντουλάπα, αφού τα κατέγραψαν. Μου έκαναν ξανά στα γρήγορα ερωτήσεις για το ιατρικό ιστορικό μου, μου πήραν την πίεση, θερμοκρασία και τσέκαραν τον παλμό μου. Επειδή έπρεπε να κάνω ντους με ένα ειδικό σφουγγάρι, ρώτησα τον νοσοκόμο που πήγε και μου το έφερε. Ήταν ένα σφιχτά τυλιγμένο αποστειρωμένο ρολάκι, που μόλις το έβρεχες σιγά σιγά ξεδιπλωνόταν και γινόταν σφουγγάρι που είχε ειδικό μείγμα αλόης για να πλυθείς και να αποστειρωθείς.
Όταν πλύθηκα, μου φόρεσαν μια ρόμπα, την οποία η Φωτεινή αποκάλεσε «σέξι» αλλά εγώ πιστεύω ότι δεν υπάρχει τίποτα το σέξι. Παρολ’αυτά υποσχέθηκα να το γράψω, οπότε, ορίστε, μου φόρεσαν μια σέξι ρόμπα και ήρθε και ο χειρούργος να με γράψει με μαρκαδόρο. [Omg, είπα να το γράψεις εσύ για να είναι χαριτωμένο. Πώς με ξεφτιλίζεις έτσι δημόσια; :P]
Έκανε γραμμές εκεί που θα γίνονταν οι τομές και είπε κι ένα αστείο που δεν θυμάμαι και έφυγε, οπότε εγώ ξαναφόρεσα την καλαίσθητη και σέξι ρόμπα μου και περιμέναμε… για παραπάνω από όσο πιστεύαμε. Κανονικά ήταν να μπω στο χειρουργείο κατά τις 8-9, αλλά μας είπαν ότι αυτό θα γινόταν αργότερα οπότε έπρεπε να περιμένουμε. Στο μεταξύ μου πήραν μέτρα για κάλτσες και μου φόρεσαν βραχιολάκι του νοσοκομείου.
Πέρασε κι ο αναισθησιολόγος να με δει και να κάνει ένα τσεκ για αλλεργίες. Έφεραν τις κάλτσες και τις έβαλα. Ήταν ελαστικές κάλτσες διαβαθμισμένης συμπίεσης. Αυτές, τα πιο πολλά άτομα που ξέρω τις μισούν γιατί είναι – λένε – αφόρητα σφικτές όμως εμένα μου φάνηκαν οκ και δεν με σκότισαν κι ιδιαίτερα. Εξάλλου ήταν, και αυτές, σέξι. Να, δείτε.
Έδειξα στην Φωτεινή το κουτί που είχα πάρει ειδικά γι’ αυτή τη μέρα. Επειδή ήξερα ότι θα περίμενε με τις ώρες και από το άγχος μάλλον θα ξεχνούσε να φάει, είχα βάλει διάφορα σνακ για να τρώει κάθε λίγο, κι ένα πρόβατο για stress-relief (εάν δεν έχετε ζουλήξει πρόβατο όταν έχετε άγχος, σας το προτείνω ανεπιφύλακτα). Στο τελευταίο χώρισμα του κουτιού, είχα κάτι τυλιγμένο για μετά και είχα βάλει οδηγίες να μην το ανοίξει εάν δεν είμαι εκεί εγώ.
Οπότε εγώ, η Φωτεινή και το πρόβατο (το βγάλαμε Πητ) περιμέναμε, εγώ χαζεύοντας στο tablet και η Φωτεινή πίνοντας καφέ(δες).
Και περιμέναμε.
Και περιμέεεεναμε.
Κατά τις 12 – επιτέλους, αφού είχαμε πιει έναν κουβά καφέ, είχαμε εξαντλήσει τις πίστες στο Kingdom Rush κι είχαμε ακούσει το κοντσέρτο που έπαιζε το άδειο στομάχι μου – ήρθαν να με πάρουν με το φορείο για να μπω στο χειρουργείο. Όπως με τσουλούσαν, με ξαναρωτήσαν για να είναι απολύτως σίγουροι για το εάν έχω καθόλου αλλεργίες σε οτιδήποτε. Είπα όχι. Μου έκαναν μια ένεση, μου έβαλαν και μάσκα οξυγόνου και μου είπαν να αναπνεύσω.
Ξέρετε πώς είναι στις ταινίες, που δείχνουν πως σου βάζουν αέριο και αναπνεύσεις και σου λένε μέτρα ανάποδα από το δέκα και κάπου στο 6 σε παίρνει ο ύπνος; Ε, ανοησίες είναι αυτά. Ούτε να μετρήσω μου είπαν, ούτε πέρασε καν τόση ώρα. ΕΑΝ με είχαν βάλει να μετράω θα είχα προλάβει να πω μόνο «Δέκα, εν~…» κι εκεί θα έπεφτα για ύπνο πριν πω καν «εννιά».
Το μόνο που κατάλαβα, ήταν ότι έκλεισα τα μάτια μου και μετα τα άνοιξα και είδα ότι είχα πάλι μάσκα οξυγόνου και με τσούλαγαν σε έναν άλλο διάδρομο. Ένιωθα κάπως σαν τηγανίτα, φαρδύς πλατύς στο φορείο, αλλά ήμουν καλά και δεν πονούσα καθόλου. Νομίζω πήρε στο μυαλό μου 2 δευτερόλεπτα να καταλάβει τι έγινε, αλλά μετα πήρε μπροστά.
Θυμάμαι ότι ρώτησα «Did everything go ok?” και μου είπαν «Yes», χαμογέλασα και πήρα έναν υπνάκο για κάνα δεκάλεπτο. Όταν ξαναξύπνησα, με τσουλούσαν πίσω στο δωμάτιο, κατά τις 2 το απόγευμα. Τότε ήμουν τελείως ξύπνιος και ίσως υπερβολικά εύθυμος, γιατί με είδε η Φωτεινή και νόμιζε πως κάτι έπαθα. [Βασικά νόμιζα ότι ήσουν μαστουρωμένος.]
Με ρώτησαν από το 1 έως το 10 πόσο πόνο ένιωθα κι εγώ είπα 3,5, αλλά δεν πονούσα ακριβώς, ήμουν πιασμένος. Το στέρνο μου ήταν πολύ σφιχτά τυλιγμένο σε ελαστικό μετεγχειρητικό επίδεσμο για να μην κάνει πολύ υγρό. Δεν ήταν και το πιο άνετο πράγμα στον κόσμο και με έκοβε στην αριστερή μασχάλη γιατί ήταν λίγο πιο ψηλά από όσο έπρεπε. Κυρίως αυτό με ενοχλούσε κι ότι ήμουν σε γωνία που δεν μου άρεσε και δεν μπορούσα να σηκωθώ, οπότε μου έφτιαξαν τα μαξιλάρια και με σήκωσαν. Είχα φλεβοκαθετήρα στο χέρι μου και μου έδωσαν και παυσίπονο από εκεί.
Η Φωτεινή φυσικά και είχε ανησυχήσει πολύ όσο ήμουν στο χειρουργείο, αλλά μετά ηρέμησε. Όσο ήμουν στο χειρουργείο, μιλούσε στο skype με τον αδερφό μου στην Ελλάδα που ήθελε να ξέρει τι γίνεται. Την είχε φάει να μάθει τι ήταν αυτό που δεν την είχα αφήσει να ανοίξει. Το έφερε και το ξετυλίξαμε. Ήταν ένα ξύλινο κουτάκι που είχα φτιάξει μόνος μου. Ήμουν σίγουρος ότι είχε καταλάβει τι γίνεται γιατί το άνοιξα και μέσα είχε 2 δαχτυλίδια.
Τη ρώτησα εάν θέλει να αρραβωνιαστούμε και κάπως μπερδεμένη είπε «οκ». Οκ, δεν είχε καταλάβει τι ετοίμαζα. Τη ρώτησα «μόνο οκ;» χαμογελώντας και μου απάντησε μετά «ναι», οπότε αρραβωνιαστήκαμε. Δεχόμαστε συγχαρητήρια και δωράκια αν και το μαθαίνετε αργά, ξέρω.
Μετά από μια ώρα μου έφεραν να φάω κολατσιό, το οποίο ήταν ένα πολύ ωραίο σάντουιτς. Πεινούσα πάρα πολύ και το έφαγα με μεγάλη όρεξη, ήπια και νερό και μέρα κοιμήθηκα λίγο.
Όταν ξύπνησα, με ρώτησαν πάλι για το πόσο πονάω κι ήταν στα ίδια επίπεδα με πριν, κυρίως πιασμένος.
Αργότερα μου έφεραν δείπνο (ψητό κρέας με πατάτες και λαχανικά) που είχε και γλυκό, cheesecake, το οποίο έχω να πω ότι ήταν από τα καλύτερα που έχω φάει ποτέ μου. Είχε και τσάι και πολύ νερό για να έχω να πίνω. Χρειάστηκα βοήθεια με το φαγητό γιατί δεν είχα την άνεση των κινήσεων που έχω συνήθως, απολύτως λογικό μετά από εγχείρηση. Προσπάθησα παρολ’αυτά μόνος μου, αλλά τα παράτησα γιατί δεν μπορούσα, λόγω της γωνίας που ήμουν ξαπλωμένος και επειδή δεν μπορούσα να κινηθώ καλά. Με βοήθησε η Φωτεινή αλλά δε μου άρεσε. Τουλάχιστον μετά μπορούσα να πιώ μόνος μου το τσάι και το νερό. Μου είχαν καλαμάκι στο νερό αλλά δε χρειαζόταν και πολύ, για να πω την αλήθεια.
Ήθελα να πάω στην τουαλέτα, όπως και να ανασηκωθώ, γιατί συνεχώς γλιστρούσα προς τα κάτω πάνω στα μαξιλάρια, αλλά φοβόμουν να βάλω δύναμη στα χέρια και να σπρώξω το σώμα μου προς τα πάνω για να μην κάνω καμία ζημιά. Όταν πέρασε ο νοσοκόμος να δει πώς τα πάω, του ζήτησα να με βοηθήσει και μου είπε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και ότι μπορώ να βάλω δύναμη στα χέρια μου. Το δοκίμασα, με κάποια σχετική δυσκολία στην αρχή γιατί ήμουν πιασμένος και φοβόμουν μην κάνω κάτι απότομο, αλλά τελικά δεν είχα πρόβλημα και μετα ένιωσα πιο άνετα, μιας και είχα ανακτήσει λίγη από την ελευθερία μου. :P Πολλά άτομα μου είχαν πει ότι μετά το χειρουργείο πονάς πολύ και ότι έχεις τρομερή δυσκοιλιότητα λόγω των φαρμάκων. Εγώ ήμουν τυχερός και στις 2 περιπτώσεις και δεν παρατήρησα τίποτα από αυτά τα δύο.
Πήρα και λίγο τους γονείς μου στο Skype αλλά η σύνδεση δεν ήταν καλή. Τουλάχιστον είδαν ότι ήμουν οκ, αν και τους είχε γράψει και η Φωτεινή νωρίτερα τι είχε γίνει.
Αργότερα, κατά τις 9 με 10 παρά, η Φωτεινή έπρεπε να φύγει, οπότε έμεινα μόνος μου. Πήγα μερικές φορές στο μπάνιο χωρίς καμία βοήθεια (success!) ήπια τσάι και πολύ νερό και κοιμήθηκα και ξύπνησα αρκετές φορές. Έρχονταν αρκετά συχνά νοσοκόμες για να δουν πώς είμαι και να μου πάρουν την πίεση και την θερμοκρασία. Επίσης μου έδιναν παυσίπονα. Δεν ένιωσα ότι πονάω σχεδόν καθόλου και, όσο πονούσα, ήταν από την πίεση του επιδέσμου. Ένιωθα απροσδιόριστα κουρασμένος, αλλά όχι απαραίτητα νύστα. Κυρίως σκεφτόμουν πως εχω πλέον στέρνο χωρίς μαστούς και δεν μπορύσα να το πιστέψω. Ακόμα μου φαίνεται περίεργο, για να πω την αλήθεια. Είναι κάτι που περίμενα πολλά χρόνια και απλώς ήρθε και πέρασε και απλώς συνεχίζω τη ζωή μου, αν και όλη αυτή η αναμονή κάθε άλλο παρά ανώδυνη ήταν.
Περίμενα να έχω γράψει πιο πολλά σχετικά με αυτή τη μέρα, αλλά όλα ήταν αρκετά απλά. Εάν υπάρχει και που θα θέλατε να ρωτήσετε, στείλτε μήνυμα σε μένα ή στο περιοδικό για να το συμπεριλάβω στο επόμενο άρθρο. Την επόμενη εβδομάδα θα σας πω για τις μέρες μετα την εγχείρηση και την ανάρρωση. Μέχρι τότε, καλά να περνάτε.
