Vasilis Thanopoulos
Ο Δημήτρης Μακαλιάς και ο Μίνως Θεοχάρης συμμετέχουν σε μια από τις πιο έξυπνες, σύγχρονες και γρήγορες ρομαντικές κωμωδίες των τελευταίων ετών. Το «Smiley» του Guillem Clua, μετά τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε σε οποία χώρα και αν έχει παιχτεί, ήρθε και στην Ελλάδα για να μας μιλήσει με χιούμορ για τους φόβους που όλοι αντιμετωπίζουμε όταν πρώτη φορά ερωτευτούμε, να μας δείξει το πόσο άλλαξε η ζωή μας από τότε που η επικοινωνία στηρίχτηκε στα μέσα μαζικής δικτύωσης, αλλά και να μας ξεναγήσει στις συνήθειες και τους τρόπους της gay κοινότητας.
Εμείς, όπως συνηθίζουμε, συναντήσαμε τους πρωταγωνιστές του για να μάθουμε περισσότερα.
Πρωταγωνιστείτε και οι δύο σε ένα έργο που έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το Smiley; Πως προέκυψε η συνεργασία αυτή;
Μίνως: Ήταν μια ιδέα του Μάνου Πετούση που ήταν ο πρώτος που έπεσε στα χέρια του το έργο. Εμείς με το που το διαβάσαμε ενθουσιαστήκαμε!
Δημήτρης: Η αλήθεια είναι πώς το έργο αυτό πέρασε από πολλά χέρια και με έναν μαγικό τρόπο έφτασε στα δικά μας μέσω του σκηνοθέτη μας, του Μάνου Πετούση. Του το πρότεινε η μεταφράστρια του έργου και εκείνος ονειρεύτηκε εμάς τους δύο ως ήρωες αυτού του έργου.
Ποια ήταν η πρώτη σας αντίδραση όταν “διαβάσατε” το έργο;
Μίνως: Παρ όλο που το έργο σε κάποια σημεία γίνεται αρκετά τολμηρό και οι δυο συμφωνήσαμε πως είναι από τα πιο ενδιαφέροντα και δελεαστικά έργα που είχαμε διαβάσει τα τελευταία χρόνια.
Δημήτρης: Μόλις το διάβασα είπα πώς αυτό το έργο δεν πρέπει να φύγει από τα χέρια μου! Ήταν σύγχρονο, γρήγορο, αληθινό, ιδιαίτερο και πλήρως επίκαιρο. Ήταν ένα έργο που ήξερα πως θα ζήλευα να το δω από άλλους ηθοποιούς!
Περιγράψτε μου λίγο τους χαρακτήρες που υποδύεστε;
Δημήτρης: Ο Μπρούνο είναι ένας νεαρός αρχιτέκτονας που ακολουθεί πιστά τη ρομαντική του φύση. Του αρέσει να ονειρεύεται το ιδανικό και προσπαθεί χωρίς εκπτώσεις να το αποκτήσει. Είναι διστακτικός στα συναισθηματικά του αλλά με πίστη παλεύει για το καλύτερο. Άλλοτε άκομψα και παλιομοδίτικα, άλλοτε αληθινά και αφοπλιστικά. Δεν απορρίπτει τους μύθους γιατί του δίνουν ελπίδα για το μέλλον. Α, είναι και gay.
Μίνως: Εγώ υποδύομαι τον Άλεξ, ένα αγόρι αρκετά συντονισμένο με την τρέχουσα πραγματικότητα. Πλήρως εξοπλισμένος όσον αφορά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, νάρκισσος και παράλληλα πολύ συναισθηματικός.
Το Smiley μιλάει για τον πρώτο έρωτα; Εσείς θυμάστε τον δικό σας πρώτο έρωτα;
Μίνως: Βεβαίως!
Δημήτρης: Το Smiley μιλάει τον αληθινό έρωτα. Που ίσως να είναι και ο πρώτος αλλά όχι απαραίτητα. Μιλάει για τον έρωτα που αξίζει να προσπαθείς, να παλεύεις, να μην παρατάς. Πολλές φορές ερωτευόμαστε και πολλές φορές κάνουμε λάθη. Προσωπικά, βρήκα πια τον έρωτα της ζωής μου και είμαι εκεί με όλες μου τις δυνάμεις.
Τι ρόλο παίζουν πλέον τα μέσα μαζικής δικτύωσης σε όλο αυτό;
Δημήτρης: Πρωταγωνιστικό θα έλεγα. Πλέον από εκεί ξεκινάνε και τελειώνουν όλα. Αγαπιόμαστε και χωρίζουμε με ένα μήνυμα. Επικοινωνούμε, γελάμε, πονάμε, λέμε ψέμματα, με μηνύματα. Δηλώνουμε ποιοί είμαστε, τι κάνουμε και ό,τι άλλο θέλουμε να προβάλουμε μέσα από ένα status. Αναζητούμε γρήγορες λύσεις μέσα από εφαρμογές μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας. Νομίζω ότι πέσαμε με τα μούτρα στην ευκολία που μας προσέφεραν. Σιγά σιγά θα ισορροπήσουμε και θα το γυρίσουμε υπέρ μας!
Μίνως: Παίζουν σίγουρα πολύ μεγάλο ρόλο. Εγώ προσωπικά δεν είμαι πολύ μέσα σε όλα αυτά αλλά βλέπω γύρω μου πως έχουν εισβάλλει στη ζωή μας για τα καλά.
Εσείς έχετε χρησιμοποιήσει ποτέ κάποια από αυτά τα μέσα για να γνωρίσετε κάποιο άτομο;
Μίνως: Για να γνωρίσω όχι! Αλλά τα έχω χρησιμοποιήσει κατά διαστήματα.
Δημήτρης: Φυσικά και έχω βρει ανθρώπους που δε θα μπορούσα να τους βρω αλλιώς. Είναι εντυπωσιακά ταχύτατο. Είτε ανθρώπους που γνώριζα και παλαιότερα δεν μπορούσα με τίποτα να τους βρω είτε άτομα που δεν γνώριζα καν προσωπικά.
Στην περιγραφή του έργου διαβάζουμε ότι το smile “σε ξεναγεί στις συνήθειες και τους τρόπους της gay κοινότητας”. Πιστεύετε ότι η gay κοινότητα βρίσκει τον έρωτα (εφήμερο ή μη) με άλλους τρόπους;
Μίνως: Με άλλους εκτός από ποιούς; Απέναντι στον έρωτα είμαστε όλοι ίσοι, αυτό λέει και το έργο ανεξάρτητα από τρόπους και το δρόμο που διαλέγει ο καθένας, στο τέλος για όλους μας η ίδια συνθήκη είναι ο έρωτας.
Δημήτρης: Η παράσταση κάνει πολλές μικρές «παρενθέσεις» για να εξηγεί και στο straight κοινό κάποια πράγματα που ίσως να μην ξέρουν. Όπως συγκεκριμένες εφαρμογές που χρησιμοποιούν οι gay, μόνο μεταξύ τους. Κατά τα άλλα δεν μπορώ να φανταστώ ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός διαφοροποιεί την ανάγκη μας στην αναζήτηση του έρωτα. Με παρόμοιους τρόπους κινούνται όλοι απέναντι στον έρωτα. Είμαστε ίσοι απέναντι στον έρωτα και όχι μόνο θεωρητικά. Ο καθένας με την προσωπικότητα του και τις ανάγκες του. Θεωρώ ότι η καθένας μας είναι η δική του μικρή κοινότητα που έχει ίσα δικαιώματα απέναντι στην μεγάλη «έξωκοινότητα».
Και μιας μιλάμε για την gay κοινότητα, κάντε μου ένα σχόλιο για το σύμφωνο συμβίωσης, την παιδοθεσία αλλά και για τα “ομοφοβικά αντανακλαστικά” της ελληνικής κοινωνίας;
Δημήτρης: Κλασσικός μεσαίωνας της ψωροκώσταινας. Λυπηρό να συζητάμε για τη βάση αλλά μας ανάγκασαν να μη θεωρούμε πια τίποτα δεδομένο. Η ελληνική κοινωνία περνάει τη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία της. Το οικονομικό σκέλος ίσως να είναι μόνο το επιστέγασμα, το οποίο δεν μπορέσαμε να κρύψουμε γιατί μας «τσάκωσαν» στους αριθμούς. Ντρέπομαι πολλές φορές μέσα στη μέρα. Για το ότι θεωρούμε νίκη ένα σύμφωνο συμβίωσης που είναι απαραίτητο, για τα ιδρύματα που είναι γεμάτα με ορφανά παιδιά και για να τα υιοθετήσει κάποιος πρέπει να περάσουν χρόνια και γραφειοκρατικές διαδικασίες που σου τσακίζουν τα νεύρα, για το υπερθέαμα πτωμάτων στο Αιγαίο με όλους μας παθητικούς δολοφόνους, για τις καμπάνες που χτυπάμε για να κρύψουμε κάποιο δικό μας πρόβλημα, για τις παραστάσεις που κατεβαίνουν, γιατί πια…κάθε άσχετος έχει άποψη για όλα.
Μίνως: Εγώ από την άλλη θα εστιάσω στο ότι η χώρα μας προχωράει, “ανοίγουμε” τα μυαλά και τις ψυχές μας σιγά- σιγά. Και είμαι χαρούμενος γι’αυτό.
Ποιο είναι το μυστικό όπλο αυτής της παράστασης; Στο τέλος όλοι φεύγουν με ένα “smile” στο πρόσωπο;
Μίνως: Ναι! και καταλαβαίνουν πως πραγματικά είναι τόσο τρομακτικά κοινά τα πράγματα που νιώθουμε όλοι οι άνθρωποι που είναι από τα πιο διασκεδαστικά στοιχεία, ξαφνικά να ταυτίζεται μία κοπέλα και το αγόρι της με ένα γκέι ζευγάρι!
Δημήτρης: Ναι, γιατί η παράσταση έχει αλήθεια. Έχει έρωτα. Βλέπεις εσένα σε όλες σου τις εκφάνσεις. Στα καλά σου και στα κακά σου. Και πάνω απ’ όλα γιατί γελάμε με όλα αυτά που κάνουμε! Γιατί ξέρουμε τα λάθη μας αλλά τα κάνουμε και τα ξανακάνουμε. Με γέλιο και με δάκρυ. Γιατί είμαστε άνθρωποι. Γιατί απέναντι στον έρωτα είμαστε όλοι ίσοι.
