The Lisbon Traviata

Νέα Υόρκη, τέλη των ?80ς. Τέσσερις άντρες βιώνουν τον έρωτα και την φιλία, την μοναξιά και την απόρριψη, την τρυφερότητα και το πάθος! Κοινός παρονομαστής η αγάπη για την όπερα και η λατρεία στη Μαρία Κάλλας, μια λατρεία που υποκαθιστά την πραγματική ζωή στην καθημερινότητά της και την ανάγκη για πραγματικούς ανθρώπους. Η αναζήτηση της συλλεκτικής κόπιας της «Tραβιάτας της Λισσαβόνας» ένα βράδυ πυροδοτεί αισθήματα και αντιδράσεις…
«The Lisbon Traviata», το εξαιρετικό έργο του Terrence Mc Nally που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Αλκμήνη-Ακης Δαβής μέχρι τις 30 Μαίου, εστιάζει στα δυο αγαπημένα θέματα του συγγραφέα – τις διαφορετικές ανθρώπινες σχέσεις και την Μαρία Κάλλας -και ισορροπεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στην κωμωδία και στο δράμα.
Ο Στήβεν, εκδότης, που συγκατοικεί με τον γιατρό φίλο του Μάικλ, βρίσκει ένα βράδυ καταφύγιο στο διαμέρισμα του φίλου του Μέντι, που είναι από παλιά ερωτευμένος μαζί του. Η φαινομενικά ανώδυνη κουβέντα για την μεγάλη κοινή τους αγάτη, την Μαρία Κάλλας και την πειρατική ηχογράφηση της Lisbon Traviata που έχει ο Στήβεν στην κατοχή του, κρύβει την ανάγκη για επικοινωνία, τον φόβο της μοναξιάς και την πίκρα της απόρριψης. Ο Στήβεν όλο το βράδυ έχει κρύψει από τον φίλο του ότι ο εραστής του τον έχει «αντικαταστήσει» με έναν νεαρό, τον Πωλ με τον οποίο βρίσκονται μαζί στο διαμέρισμά τους. Κάποια στιγμή, ο Στήβεν επιστρέφει σπίτι και βιώνει την απόγνωση για το τέλος της σχέσης του με τον Μάικλ. Όταν αποφασίζει να τον διεκδικήσει για μια τελευταία φορά, οι δυο τους οδηγούνται σε ένα ακραίο οπερετικό φινάλε, αντάξιο εκείνου της Lisbon Traviata.

«Τhe Lisbon Traviata»

Γράφτηκε το 1985 και δανείστηκε το όνομα του από την πειρατική ηχογράφηση της παράστασης της «Τραβιάτας» του Βέρντι που έδωσε η Μαρία Κάλλας το 1958 στην Πορτογαλία. Πρωτοανέβηκε το 1989 στο «Off Broadway Manhattan Theatre Club» σε σκηνοθεσία Τζον Τίλλινγκερ, ενώ την ίδια χρονιά παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία και στο «Promenade Theatre» με τους Νάθαν Λέιν, Νταν Μπάτλερ και Αντονι Χελντ. Ο Λέιν τιμήθηκε με το Βραβείο Lucille Lortel και το Βραβείο Drama Desk για Α΄Ανδρικό Ρόλο, ο Τίλλιγκερ πήρε το Βραβείο Lucille Lortel για Καλύτερη Σκηνοθεσία , ενώ ο Mακνάλι ήταν υποψήσιος για Drama Desk Νέου Θεατρικού Έργου. Έκτοτε το «The Lisbon Traviata» έχει επαναληφθεί πολλές φορές σε διάφορα θέατρα των ΗΠΑ και της Ευρώπης ενώ η παράσταση που ανέβηκε το 2003-04 στο Λονδίνο από τον Στίβεν Χένρι στο «The King?s Head Theatre» τιμήθηκε με την Καλύτερη Παραγωγή OFF West End. Aυτή την εποχή το έργο παρουσιάζεται στο «Kennedy Center» της Νέας Υόρκης, μαζί με το «Μaster Class» και το «Golden Age» σε ένα τριπλό αφιέρωμα στον Τέρενς Μακνάλι.

Η Μαρία Κάλλας και η «Tραβιάτα της Λισσαβόνας»

Όλο το έργο του Τέρενς Μακνάλι διατρέχεται από την εμμονή των δύο ηρώων του με την ηχογράφηση της «Τραβιάτας της Λισσαβόνας», μια παράσταση που ουσιαστικά δόθηκε σε ένα θέατρο β΄ κατηγορίας στην Πορτογαλία. Η εξήγηση βρίσκεται στο αποκλειστικό συμβόλαιο που υπέγραψε η Κάλλας με την ιταλική εταιρία Cetra το 1953 και της απαγόρευε να κάνει για 10 χρόνια κάθε άλλη ηχογράφηση της «Τραβιάτας». Αυτό την απέκλεισε ακόμη και από μια πρόταση της καλύτερης εταιρείας ΕΜΙ να επαναλάβει το ρόλο που ερμήνευσε καλύτερα από κάθε άλλη σοπράνο στον πλανήτη. Ετσι κάθε πειρατική ηχογράφηση της «Τραβιάτας» -και υπάρχουν αρκετές (του Μεξικό το 1951 και 1952, της Σκάλας του Μιλάνο το 1955 και 1956, του Λονδίνου και της Λισαβόνας το 1958) με την Κάλλας στα φόρτε της και στο ζενίθ των δυνατοτήτων της- είναι σημαντικές για τους θαυμαστές της, παρά την κακή ποιότητα ήχου. Τι δημιούργησε τον μύθο της «Τραβιάτας της Λισαβόνας»; Η Κάλλας τραγούδησε στη Λίσαβονα μόνο δυο φορές στη ζωή της στις 27 και 30 Μαρτίου του 1958 και τις δύο την Τραβιάτα. Η πρώτη βραδιά αναμεταδόθηκε από το κρατικό ραδιόφωνο RDP και οι μαγνητοταινίες μπήκαν στο συρτάρι και ξεχάστηκαν, ενώ χρόνια αργότερα θεωρήθηκαν χαμένες. Όταν όμως διάφορες κόπιες άρχισαν να κυκλοφορούν σε Ευρώπη και Αμερική (το 1980 τις έβγαλε και η ΕΜΙ παρά τον κακό τους ήχο), το RDP αναρωτήθηκε πως έγινε αυτό. Τελικά αποδείχτηκε πως την κόπια είχε δώσει ο ίδιος ο τενόρος και συμπρωταγωνιστής της Κάλλας, Αλφρεντο Κράους από το προσωπικό του αρχείο και ήταν πειρατική ηχογράφηση της δεύτερης παράστασης κι όχι η επίσημη ηχογράφηση του RDP. Η ραδιοφωνική κόπια βρέθηκε παρόλα αυτά, χρόνια μετά, τυχαία, τον Σεπτέμβριο του 1997 από τη παραγωγό του RDP, Μαργκαρίτα Λισμπόα και μεταδόθηκε με τεράστια επιτυχία, ενώ το 2000 κυκλοφόρησε και σε CD, σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων. Δεκαπέντε χρόνια μετά τη συγγραφή του, το «The Lisbon traviata» ήταν ξανά στην επικαιρότητα!