Με λένε ας πούμε Λενα (τι σου κάνουν οι ανεκπλήρωτοι έρωτες μέχρι και εδώ τους αναφέρεις!). Είμαι από την Αλβανία αλλά μεγάλωσα σε ένα χωριό της Ελλάδας το οποίο το λατρεύω και δεν το συγκρίνω με κανένα άλλο. Από μικρή είχα τα σημάδια του αγοροκόριτσου και όλοι οι συμμαθητές μου το χλεύαζαν αυτό αλλά δε με ένοιαζε. Υπερασπιζόμουν τον εαυτό μου και συνέχιζα να ζω ανέμελα, όσο μπορούσα. Δε σκοπεύω να διηγηθώ μια καλή ή κακή ιστορία απλά την αλήθεια.

Δε μπορώ να πω… Στο νέο μου σχολείο έκανα φιλίες και ένοιωθα ωραία. Έτσι όπως είχα συνηθίσει τουλάχιστον. Όμως φαίνεται ένα παιδί δε μπορούσε να ανεχτεί ένα αμφισεξουαλικό άτομο και έτσι ο ένας το είπε στον άλλον και μετά σε όλο το σχολείο. Και μετά όλο το σχολείο ερχόταν και έλεγε στην Λενα “Είσαι λεσβία;;“. Πραγματικά πιστεύω ότι αν με πλήρωναν κάθε φορά που με ρώταγαν αυτό θα είχα γίνει ΠΛΟΥΣΙΑ. Αυτό όμως ήταν το λιγότερο που μπορούσα να πάθω…

Το να ερωτεύομαι, το να απογοητεύομαι, το να μου σπάνε τσάντες, θρανία, κασετίνες, ψυχές και ηθικές με ατάκες τύπου “οι ανδρικές τουαλέτες είναι από εκεί” ή “πες την αλήθεια λεσβία είσαι το λένε τα μάτια σου” πιστεύω ότι θα ξαναήταν το λιγότερο που μπορώ να πάθω αν συγκρίνεις το ότι οι σοκολάτες αντικαταστήθηκαν από τσιγάρα, η χαρά από κρίσεις πανίκου στο σκοτάδι και στα σούπερ μάρκετ από φόβο να βγεις από το σπίτι και από φόβο μην το μάθει το σπίτι. Τους βαθμούς δε θα τους σχολίασω ήταν που ήταν πεσμένοι τότε πια… αποκοιμήθηκαν. Θα σχολιάσω όμως το γεγονός ότι αυτή η ομοφοβια (αγνωστη λεξη στα σχολεία αφού πολλοί καθηγητές δε θέλουν να μιλήσουν για τους… ξέρετε… τους γκέι ντε…) τσακίζει ψυχές! Σου κάνει όλα αυτα που είπα παραπάνω. Σε κάνει να αμφιβάλλεις για τις προτίμησεις σου ακόμα και το φύλο σου.

Πραγματικά, θα ήθελα να βάλω μια ”ταμπέλα” στον εαυτό μου να τον αποδεχτώ, όποιος και αν είναι αυτός, ώστε επιτέλους να ηρεμήσω! Ας μην είμαστε αχάριστοι όμως… Υπάρχουν και χειρότερα όπως πχ αυτοκτονίες και ας κάνει ο κόσμος τα στραβά μάτια.

Τι μπορείς να κανείς τώρα για την ομοφοβλακεια; (πιστεύω ότι είναι πιο τεριαστη λεξη. Η μήπως ομοφοτρομοκρατία; Δε ξέρω θα δούμε…) Προς το παρόν μιλήστε! Ναι, αυτό κάντε. Στόμα έχετε! Μιλήστε ακόμα και αν νοιώθετε ότι ο κόσμος θα γκρεμιστει σε ένα δευτερόλεπτο. Και αν δε μπορείτε να μιλήσετε στους “Ταλιμπανογονείς” σας, που δυστυχώς πολλές φορές αποδεικνύονται σαν αυτούς και χειρότερα (απλώς υπομονή μέχρι να φύγετε από το σπίτι με την θέληση σας πάντα), μιλήστε σε φίλους που ξέρετε και εμπιστεύεστε χρόνια. Σε άτομα στο ίντερνετ που θα έχουν περάσει τα ίδια ή και χειρότερα με εσάς. Ω ναι δεν είστε οι μόνοι!Και βεβαίως μοιραστείτε ιστορίες έστω και ανώνυμα, όπως κάνω εγώ τώρα. Θα ανακουφιστείτε!

Και που ξέρετε κάπως έτσι μπορείτε να βρείτε τη νέα σας σχέση. Ναι, ξεκόλληστε από τις ιδέες σας, δε θα πέθανετε γέροι, μόνοι, παρθένοι και με τους ίδιους φόβους. Έτσι, που λέτε, κάπως στο νετ γνώρισα και εγώ την νέα μου σχέση, γένους θηλυκού, εδώ και έναμιση χρόνο, η οποία μπορεί να μένει σε άλλη πόλη αλλά με κάνει ευτυχισμένη, μετά την ανούσια σχέση μου με ένα αγόρι που τελείωσε πριν καν αρχίσει σε μια εβδομάδα ακριβώς. Και μπορεί η εφηβεία να μου έφερε ΠΟΛΛΕΣ αναποδιές αλλά η ενηλικίωση με φέρνει κοντά της αφού μετακομίζω στη πόλη της. Δε ξέρω πως θα προχωρήσει, εύχομαι όμως καλά.

ΕΥΧΟΜΑΙ όμως και για εσάς τα καλύτερα γιατί σας αξίζουν όσο και αν τα γεγονοτα δείχουν τα αντίθετα. Και αντιδράστε εκεί που μπορείτε. Υπερασπιστείτε τον εαυτό σας και όσους βλέπετε να περνάνε τα ίδια με εσάς. Αξιοποίηστε τα ταλέντα σας γιατί και αύριο μεθαυριο η καριέρα μετράει επίσης. Αξίζετε περισσότερα από όσο νομίζετε!

Αυτα από εμένα. Αποχωρώ. Έχω μια ζωή να ζησω, φόβους και κάπνισμα να καταπολέμησω και να αξιοποιήσω μια σχέση… Ελπίζω να μην έγινα κουραστική. Δεν είχα σκοπό. Ελπίζω να βοήθησα!

“Λένα”